Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم لوقا 6 Bible Online

لوقا 6 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

لوقا 6

¹و واقع شد در سبت دوم اولین که او از میان کشتزارها می گذشت و شاگردانش خوشه ها می چیدند و به کف مالیده می خوردند.

²و بعضی از فریسیان بدیشان گفتند: «چرا کاری می کنید که کردن آن در سبت جایز نیست.»

³عیسی در جواب ایشان گفت: «آیا نخوانده اید آنچه داود و رفقایش کردند در وقتی که گرسنه بودند،

⁴که چگونه به خانه خدا درآمده، نان تقدمه را گرفته بخورد و به رفقای خود نیز داد که خوردن آن جز به کهنه روا نیست؟»

⁵پس بدیشان گفت: «پسر انسان مالک روز سبت نیز هست.»

⁶و در سبت دیگر به کنیسه درآمده تعلیم می داد و در آنجا مردی بود که دست راستش خشک بود.

⁷و کاتبان و فریسیان چشم بر او می داشتند که شاید در سبت شفا دهد تا شکایتی بر او یابند.

⁸او خیالات ایشان را درک نموده، بدان مرد دست خشک گفت: «برخیز و در میان بایست.» در حال برخاسته بایستاد.

⁹عیسی بدیشان گفت: «از شما چیزی می پرسم که در روز سبت کدام رواست، نیکویی کردن یا بدی، رهانیدن جان یا هلاک کردن؟»

¹⁰پس چشم خود را بر جمیع ایشان گردانیده، بدو گفت: «دست خود را دراز کن.» او چنان کرد و فورا دستش مثل دست دیگر صحیح گشت.

¹¹اما ایشان از حماقت پر گشته به یکدیگر می گفتند که «با عیسی چه کنیم؟»

¹²و در آن روزها برفراز کوه برآمد تا عبادت کند وآن شب را در عبادت خدا به صبح آورد.

¹³و چون روز شد، شاگردان خود را پیش طلبیده دوازده نفر از ایشان را انتخاب کرده، ایشان را نیز رسول خواند.

¹⁴یعنی شمعون که او را پطرس نیز نام نهاد و برادرش اندریاس، یعقوب و یوحنا، فیلپس و برتولما،

¹⁵متی و توما، یعقوب ابن حلفی و شمعون معروف به غیور.

¹⁶یهودا برادر یعقوب و یهودای اسخریوطی که تسلیم کننده وی بود.

¹⁷و با ایشان به زیر آمده، بر جای هموار بایستاد و جمعی از شاگردان وی و گروهی بسیار از قوم، از تمام یهودیه و اورشلیم و کناره دریای صور و صیدون آمدند تا کلام او را بشنوند و از امراض خود شفا یابند.

¹⁸و کسانی که از ارواح پلید معذب بودند، شفا یافتند

¹⁹و تمام آن گروه می خواستند او را لمس کنند زیرا قوتی از وی صادر شده، همه را صحت می بخشید.

²⁰پس نظر خود را به شاگردان خویش افکنده، گفت: « خوشابحال شما ای مساکین زیرا ملکوت خدا از آن شما است.

²¹خوشابحال شما که اکنون گرسنه اید، زیرا که سیر خواهید شد. خوشابحال شما که الحال گریانید، زیرا خواهید خندید.

²²خوشابحال شما وقتی که مردم بخاطر پسر انسان از شما نفرت گیرند و شما را از خود جدا سازند و دشنام دهند و نام شما را مثل شریر بیرون کنند.

²³در آن روز شاد باشید و وجد نمایید زیرا اینک اجر شما در آسمان عظیم می باشد، زیرا که به همینطور پدران ایشان با انبیا سلوک نمودند.

²⁴«لیکن وای بر شما ای دولتمندان زیرا که تسلی خود را یافته اید.

²⁵وای بر شما ای سیرشدگان، زیرا گرسنه خواهید شد. وای بر شما که اﻵن خندانید زیرا که ماتم و گریه خواهید کرد.

²⁶وای بر شما وقتی که جمیع مردم شما را تحسین کنند، زیرا همچنین پدران ایشان با انبیای کذبه کردند.

²⁷«لیکن ای شنوندگان شما را می گویم دشمنان خود را دوست دارید و با کسانی که از شما نفرت کنند، احسان کنید.

²⁸و هر که شما را لعن کند، برای او برکت بطلبید و برای هرکه با شما کینه دارد، دعای خیر کنید.

²⁹و هرکه بر رخسار تو زند، دیگری را نیز به سوی او بگردان و کسی که ردای تو را بگیرد، قبا را نیز از او مضایقه مکن.

³⁰هرکه از تو سؤال کند بدو بده و هر که مال تو را گیرد از وی باز مخواه.

³¹و چنانکه می خواهید مردم با شما عمل کنند، شما نیز به همانطور با ایشان سلوک نمایید.

³²«زیرا اگر محبان خود را محبت نمایید، شما را چه فضیلت است؟ زیرا گناهکاران هم محبان خود را محبت می نمایند.

³³و اگر احسان کنید با هر که به شما احسان کند، چه فضیلت دارید؟ چونکه گناهکاران نیز چنین می کنند.

³⁴و اگر قرض دهید به آنانی که امید بازگرفتن از ایشان دارید، شما را چه فضیلت است؟ زیرا گناهکاران نیز به گناهکاران قرض می دهند تا از ایشان عوض گیرند.

³⁵بلکه دشمنان خود را محبت نمایید و احسان کنید و بدون امید عوض، قرض دهید زیرا که اجر شما عظیم خواهد بود و پسران حضرت اعلی ' خواهید بود چونکه او با ناسپاسان و بدکاران مهربان است.

³⁶پس رحیم باشید چنانکه پدر شما نیز رحیم است.

³⁷«داوری مکنید تا بر شما داوری نشود و حکم مکنید تا بر شما حکم نشود و عفو کنید تا آمرزیده شوید.

³⁸بدهید تا به شما داده شود. زیرا پیمانه نیکوی افشرده و جنبانیده و لبریز شده را در دامن شما خواهند گذارد. زیرا که به همان پیمانه ای که می پیمایید برای شما پیموده خواهد شد.»

³⁹پس برای ایشان مثلی زد که «آیا می تواند کور، کور را راهنمایی کند؟ آیا هر دو در حفره ای نمی افتند؟

⁴⁰شاگرد از معلم خویش بهتر نیست لیکن هر که کامل شده باشد، مثل استاد خود بود.

⁴¹و چرا خسی را که در چشم برادر تو است می بینی و چوبی را که در چشم خود داری نمی یابی؟

⁴²و چگونه بتوانی برادر خود را گویی ای برادر اجازت ده تا خس را از چشم تو برآورم و چوبی را که در چشم خود داری نمی بینی؟ ای ریاکار اول چوب را از چشم خود بیرون کن، آنگاه نیکو خواهی دید تا خس را از چشم برادر خود برآوری.

⁴³«زیرا هیچ درخت نیکو میوه بد بار نمی آورد و نه درخت بد، میوه نیکو آورد.

⁴⁴زیرا که هر درخت از میوه اش شناخته می شود. از خار انجیر را نمی یابند و از بوته ، انگور را نمی چینند.

⁴⁵آدم نیکو از خزینه خوب دل خود، چیز نیکو برمی آورد و شخص شریر از خزینه بد دل خویش، چیز بد بیرون می آورد. زیرا که از زیادتی دل زبان سخن می گوید.

⁴⁶«و چون است که مرا خداوندا خداوندا می گویید و آنچه می گویم بعمل نمی آورید.

⁴⁷هر که نزد من آید و سخنان مرا شنود و آنها را بجا آورد، شما را نشان می دهم که به چه کس مشابهت دارد.

⁴⁸مثل شخصی است که خانه ای می ساخت و زمین را کنده، گود نمود و بنیادش را بر سنگ نهاد. پس چون سیلاب آمده، سیل بر آن خانه زور آورد، نتوانست آن را جنبش دهد زیرا که بر سنگ بنا شده بود.

⁴⁹لیکن هر که شنید و عمل نیاورد، مانند شخصی است که خانه ای بر روی زمین بی بنیاد بنا کرد که چون سیل بر آن صدمه زد، فورا افتاد و خرابی آن خانه عظیم بود.»