Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم لوقا 7 Bible Online

لوقا 7 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

لوقا 7

¹و چون همه سخنان خود را به سمع خلق به اتمام رسانید، وارد کفرناحوم شد.

²و یوزباشی را غلامی که عزیز او بود، مریض و مشرف بر موت بود.

³چون خبر عیسی را شنید، مشایخ یهود را نزد وی فرستاده از او خواهش کرد که آمده، غلام او را شفا بخشد.

⁴ایشان نزد عیسی آمده، به الحاح نزد او التماس کرده، گفتند: «مستحق است که این احسان را برایش بجا آوری.

⁵زیرا قوم ما را دوست می دارد و خود برای ما کنیسه را ساخت.»

⁶پس عیسی با ایشان روانه شد و چون نزدیک به خانه رسید، یوزباشی چند نفر از دوستان خود را نزد او فرستاده، بدو گفت: «خداوندا، زحمت مکش زیرا لایق آن نیستم که زیر سقف من درآیی.

⁷و از این سبب خود را لایق آن ندانستم که نزد تو آیم، بلکه سخنی بگو تا بنده من صحیح شود.

⁸زیرا که من نیز شخصی هستم زیر حکم و لشکریان زیر دست خود دارم. چون به یکی گویم برو، می رود و به دیگری بیا، می آید و به غلام خود این را بکن، می کند.»

⁹چون عیسی این را شنید، تعجب نموده به سوی آن جماعتی که از عقب او می آمدند روی گردانیده، گفت: «به شما می گویم چنین ایمانی ، در اسرائیل هم نیافته ام.»

¹⁰پس فرستادگان به خانه برگشته ، آن غلام بیمار را صحیح یافتند.

¹¹و دو روز بعد به شهری مسمی ' به نائین می رفت و بسیاری از شاگردان او و گروهی عظیم، همراهش می رفتند.

¹²چون نزدیک به دروازه شهر رسید، ناگاه میتی را که پسر یگانه بیوه زنی بود می بردند و انبوهی کثیر از اهل شهر، با وی می آمدند.

¹³چون خداوند او را دید، دلش بر او بسوخت و به وی گفت: «گریان مباش.»

¹⁴و نزدیک آمده، تابوت را لمس نمود و حاملان آن بایستادند. پس گفت: «ای جوان، تو را می گویم برخیز.»

¹⁵در ساعت آن مرده راست بنشست و سخن گفتن آغاز کرد و او را به مادرش سپرد.

¹⁶پس خوف همه را فراگرفت و خدا را تمجیدکنان می گفتند که «نبی ای بزرگ در میان ما مبعوث شده و خدا از قوم خود تفقد نموده است.»

¹⁷پس این خبر درباره او در تمام یهودیه و جمیع آن مرز و بوم منتشر شد.

¹⁸و شاگردان یحیی او را از جمیع این وقایع مطلع ساختند.

¹⁹پس یحیی دو نفر از شاگردان خود را طلبیده، نزد عیسی فرستاده، عرض نمود که «آیا تو آن آینده هستی یا منتظر دیگری باشیم؟»

²⁰آن دو نفر نزد وی آمده، گفتند: «یحیی تعمید دهنده ما را نزد تو فرستاده، می گوید آیا تو آن آینده هستی یا منتظر دیگری باشیم.»

²¹در همان ساعت، بسیاری را از مرضها و بلایا و ارواح پلید شفا داد و کوران بسیاری را بینایی بخشید.

²²عیسی در جواب ایشان گفت: «بروید و یحیی را از آنچه دیده و شنیده اید خبر دهید که کوران، بینا و لنگان خرامان و ابرصان طاهر و کران، شنوا و مردگان، زنده می گردند و به فقرا بشارت داده می شود.

²³و خوشابحال کسی که در من لغزش نخورد.»

²⁴و چون فرستادگان یحیی رفته بودند، درباره یحیی بدان جماعت آغاز سخن نهاد که «برای دیدن چه چیز به صحرا بیرون رفته بودید، آیا نی یی را که از باد در جنبش است؟

²⁵بلکه بجهت دیدن چه بیرون رفتید، آیا کسی را که به لباس نرم ملبس باشد؟ اینک آنانی که لباس فاخر می پوشند و عیاشی می کنند، در قصرهای سلاطین هستند.

²⁶پس برای دیدن چه رفته بودید، آیا نبی ای را؟ بلی به شما می گویم کسی را که از نبی هم بزرگتر است.

²⁷زیرا این است آنکه درباره وی مکتوب است، اینک من رسول خود را پیش روی تو می فرستم تا راه تو را پیش تو مهیا سازد.

²⁸زیرا که شما را می گویم از اولاد زنان نبی ای بزرگتر از یحیی تعمید دهنده نیست، لیکن آنکه در ملکوت خدا کوچکتر است از وی بزرگتر است.»

²⁹و تمام قوم و باجگیران چون شنیدند، خدا را تمجید کردند زیرا که تعمید از یحیی یافته بودند.

³⁰لیکن فریسیان و فقها اراده خدا را از خود رد نمودند زیرا که از وی تعمید نیافته بودند.

³¹آنگاه خداوند گفت: «مردمان این طبقه را به چه تشبیه کنم و مانند چه می باشند؟

³²اطفالی را می مانند که در بازارها نشسته ، یکدیگر را صدا زده می گویند، برای شما نواختیم رقص نکردید و نوحه گری کردیم گریه ننمودید.

³³زیرا که یحیی تعمید دهنده آمد که نه نان می خورد و نه شراب می آشامید، می گویید دیو دارد.

³⁴پسر انسان آمد که می خورد و می آشامد، می گویید اینک مردی است پرخور و باده پرست و دوست باجگیران و گناهکاران.

³⁵اما حکمت از جمیع فرزندان خود مصدق می شود.»

³⁶و یکی از فریسیان از او وعده خواست که با او غذا خورد. پس به خانه فریسی درآمده بنشست.

³⁷که ناگاه زنی که در آن شهر گناهکار بود، چون شنید که در خانه فریسی به غذا نشسته است، شیشه ای از عطر آورده،

³⁸در پشت سر او نزد پایهایش گریان بایستاد و شروع کرد به شستن پایهای او به اشک خود و خشکانیدن آنها به موی سر خود و پایهای وی را بوسیده آنها را به عطر تدهین کرد.

³⁹چون فریسی ای که از او وعده خواسته بود این را بدید، با خود می گفت که «این شخص اگر نبی بودی هرآینه دانستی که این کدام و چگونه زن است که او را لمس می کند، زیرا گناهکاری است.»

⁴⁰عیسی جواب داده به وی گفت: «ای شمعون چیزی دارم که به تو گویم.» گفت: «ای استاد بگو.»

⁴¹گفت: «طلبکاری را دو بدهکار بود که از یکی پانصد و از دیگری پنجاه دینار طلب داشتی.

⁴²چون چیزی نداشتند که ادا کنند، هر دو را بخشید. بگو کدام یک از آن دو او را زیادتر محبت خواهد نمود.»

⁴³شمعون در جواب گفت: «گمان می کنم آنکه او را زیادتر بخشید.» به وی گفت: «نیکو گفتی .»

⁴⁴پس به سوی آن زن اشاره نموده به شمعون گفت: «این زن را نمی بینی؟ به خانه تو آمدم آب بجهت پایهای من نیاوردی، ولی این زن پایهای مرا به اشکها شست و به مویهای سر خود آنها را خشک کرد.

⁴⁵مرا نبوسیدی، لیکن این زن از وقتی که داخل شدم از بوسیدن پایهای من باز نایستاد.

⁴⁶سر مرا به روغن مسح نکردی، لیکن او پایهای مرا به عطر تدهین کرد.

⁴⁷از این جهت به تو می گویم، گناهان او که بسیار است آمرزیده شد، زیرا که محبت بسیار نموده است. لیکن آنکه آمرزش کمتر یافت، محبت کمتر می نماید.»

⁴⁸پس به آن زن گفت: «گناهان تو آمرزیده شد.»

⁴⁹و اهل مجلس در خاطر خود تفکر آغاز کردند که این کیست که گناهان را هم می آمرزد.

⁵⁰پس به آن زن گفت: «ایمانت تو را نجات داده است. به سلامتی روانه شو.»