Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم لوقا 8 Bible Online

لوقا 8 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

لوقا 8

¹و بعد از آن واقع شد که او در هر شهری و دهی گشته ، موعظه می نمود و به ملکوت خدا بشارت می داد و آن دوازده با وی می بودند.

²و زنان چند که از ارواح پلید و مرضها شفا یافته بودند، یعنی مریم معروف به مجدلیه که از او هفت دیو بیرون رفته بودند،

³و یونا زوجه خوزا، ناظر هیرودیس و سوسن و بسیاری از زنان دیگر که از اموال خود او را خدمت می کردند.

⁴و چون گروهی بسیار فراهم می شدند و از هر شهر نزد او می آمدند، مثلی آورده، گفت

⁵که «برزگری بجهت تخم کاشتن بیرون رفت. و وقتی که تخم می کاشت، بعضی بر کناره راه ریخته شد و پایمال شده، مرغان هوا آن را خوردند.

⁶و پاره ای بر سنگلاخ افتاده، چون رویید از آنجهت که رطوبتی نداشت خشک گردید.

⁷و قدری در میان خارها افکنده شد که خارها با آن نمو کرده آن را خفه نمود.

⁸و بعضی در زمین نیکو پاشیده شده، رویید و صد چندان ثمر آورد.» چون این بگفت ندا در داد: «هر که گوش شنوا دارد بشنود.»

⁹پس شاگردانش از او سؤال نموده، گفتند که «معنی این مثل چیست؟»

¹⁰گفت: «شما را دانستن اسرار ملکوت خدا عطا شده است و لیکن دیگران را به واسطه مثلها، تا نگریسته نبینند و شنیده درک نکنند.

¹¹اما مثل این است که تخم کلام خداست.

¹²و آنانی که در کنار راه هستند کسانی می باشند که چون می شنوند، فورا ابلیس آمده، کلام را از دلهای ایشان می رباید، مبادا ایمان آورده نجات یابند.

¹³و آنانی که بر سنگلاخ هستند، کسانی می باشند که چون کلام را می شنوند، آن را به شادی می پذیرند و اینها ریشه ندارند؛ پس تا مدتی ایمان می دارند و در وقت آزمایش، مرتد می شوند.

¹⁴اما آنچه در خارها افتاد اشخاصی می باشند که چون شنوند می روند و اندیشه های روزگار و دولت و لذات آن ایشان را خفه می کند و هیچ میوه به کمال نمی رسانند.

¹⁵اما آنچه در زمین نیکو واقع گشت کسانی می باشند که کلام را به دل راست و نیکو شنیده، آن را نگاه می دارند و با صبر، ثمر می آورند.

¹⁶«و هیچکس چراغ را افروخته ، آن را زیر ظرفی یا تختی پنهان نمی کند بلکه بر چراغدان می گذارد تا هر که داخل شود روشنی را ببیند.

¹⁷زیرا چیزی نهان نیست که ظاهر نگردد و نه مستور که معلوم و هویدا نشود.

¹⁸پس احتیاط نمایید که به چه طور می شنوید، زیرا هر که دارد بدو داده خواهد شد و از آنکه ندارد آنچه گمان هم می برد که دارد، از او گرفته خواهد شد.»

¹⁹و مادر وبرادران او نزد وی آمده به سبب ازدحام خلق نتوانستند او را ملاقات کنند.

²⁰پس او را خبر داده گفتند: «مادر و برادرانت بیرون ایستاده، می خواهند تو را ببینند.»

²¹در جواب ایشان گفت: «مادر و برادران من اینانند که کلام خدا را شنیده، آن را بجا می آورند.»

²²روزی از روزها او با شاگردان خود به کشتی سوار شده، به ایشان گفت: «به سوی آن کنار دریاچه عبور بکنیم.» پس کشتی را حرکت دادند.

²³و چون می رفتند، خواب او را در ربود که ناگاه طوفان باد بر دریاچه فرود آمد، بحدی که کشتی از آب پر می شد و ایشان در خطر افتادند.

²⁴پس نزد او آمده، او را بیدار کرده، گفتند: «استادا، استادا، هلاک می شویم.» پس برخاسته ، باد و تلاطم آب را نهیب داد تا ساکن گشت و آرامی پدید آمد.

²⁵پس به ایشان گفت: «ایمان شما کجا است؟» ایشان ترسان و متعجب شده، با یکدیگر می گفتند که «این چطور آدمی است که بادها و آب را هم امر می فرماید و اطاعت او می کنند؟»

²⁶و به زمین جدریان که مقابل جلیل است، رسیدند.

²⁷چون به خشکی فرود آمد، ناگاه شخصی از آن شهر که از مدت مدیدی دیوها داشتی و رخت نپوشیدی و در خانه نماندی بلکه در قبرها منزل داشتی ، دچار وی گردید.

²⁸چون عیسی را دید، نعره زد و پیش او افتاده، به آواز بلند گفت: «ای عیسی پسر خدای تعالی ، مرا با تو چه کار است؟ از تو التماس دارم که مرا عذاب ندهی .»

²⁹زیرا که روح خبیث را امر فرموده بود که از آن شخص بیرون آید، چونکه بارها او را گرفته بود، چنانکه هر چند او را به زنجیرها و کنده ها بسته نگاه می داشتند، بندها را می گسیخت و دیو او را به صحرا می راند.

³⁰عیسی از او پرسیده، گفت: «نام تو چیست؟» گفت: «لجئون.» زیرا که دیوهای بسیار داخل او شده بودند.

³¹و از او استدعا کردند که ایشان را نفرماید که به هاویه روند.

³²و در آن نزدیکی گله گراز بسیاری بودند که ر کوه می چریدند. پس از او خواهش نمودند که بدیشان اجازت دهد تا در آنها داخل شوند. پس ایشان را اجازت داد.

³³ناگاه دیوها از آن آدم بیرون شده، داخل گرازان گشتند که آن گله از بلندی به دریاچه جسته ، خفه شدند.

³⁴ون گرازبانان ماجرا را دیدند، فرار کردند و در شهر و اراضی آن شهرت دادند.

³⁵پس مردم بیرون آمده تا آن واقعه را ببینند؛ نزد عیسی رسیدند و چون آن آدمی را که از او دیوها بیرون رفته بودند، دیدند که نزد پایهای عیسی رخت پوشیده و عاقل گشته نشسته است، ترسیدند.

³⁶و آنانی که این را دیده بودند، ایشان را خبر دادند که آن دیوانه چطور شفا یافته بود.

³⁷پس تمام خلق مرز و بوم جدریان از او خواهش نمودند که از نزد ایشان روانه شود، زیرا خوفی شدید بر ایشان مستولی شده بود. پس او به کشتی سوار شده، مراجعت نمود.

³⁸اما آن شخصی که دیوها از وی بیرون رفته بودند، از او درخواست کرد که با وی باشد. لیکن عیسی او را روانه فرموده، گفت:

³⁹«به خانه خود برگرد و آنچه خدا با تو کرده است حکایت کن.» پس رفته ، در تمام شهر از آنچه عیسی بدو نموده بود، موعظه کرد.

⁴⁰و چون عیسی مراجعت کرد، خلق او را پذیرفتند زیرا جمیع مردم چشم به راه او می داشتند.

⁴¹که ناگاه مردی، یایرس نام که رئیس کنیسه بود، به پایهای عیسی افتاده، به او التماس نمود که به خانه او بیاید.

⁴²زیرا که او را دختر یگانه ای قریب به دوازده ساله بود که مشرف بر موت بود. و چون می رفت، خلق بر او ازدحام می نمودند.

⁴³ناگاه زنی که مدت دوازده سال به استحاضه مبتلا بود و تمام مایملک خود را صرف اطبا نموده و هیچکس نمی توانست او را شفا دهد،

⁴⁴از پشت سر وی آمده، دامن ردای او را لمس نمود که در ساعت جریان خونش ایستاد.

⁴⁵پس عیسی گفت: «کیست که مرا لمس نمود؟» چون همه انکار کردند، پطرس و رفقایش گفتند: «ای استاد، مردم هجوم آورده، بر تو ازدحام می کنند و می گویی کیست که مرا لمس نمود؟»

⁴⁶عیسی گفت: «البته کسی مرا لمس نموده است، زیرا که من درک کردم که قوتی از من بیرون شد.»

⁴⁷چون آن زن دید که نمی تواند پنهان ماند، لرزان شده، آمد و نزد وی افتاده پیش همه مردم گفت که به چه سبب او را لمس نمود و چگونه فوراشفا یافت.

⁴⁸وی را گفت: «ای دختر، خاطرجمع دار؛ ایمانت تو را شفا داده است؛ به سلامتی برو.»

⁴⁹و این سخن هنوز بر زبان او بود که یکی از خانه رئیس کنیسه آمده، به وی گفت: «دخترت مرد. دیگر استاد را زحمت مده.»

⁵⁰چون عیسی این را شنید، توجه نموده به وی گفت: «ترسان مباش، ایمان آور و بس که شفا خواهد یافت.»

⁵¹و چون داخل خانه شد، جز پطرس و یوحنا و یعقوب و پدر و مادر دختر، هیچکس را نگذاشت که به اندرون آید.

⁵²و چون همه برای او گریه و زاری می کردند، او گفت: «گریان مباشید! نمرده بلکه خفته است.»

⁵³پس به او استهزا کردند چونکه می دانستند که مرده است.

⁵⁴س او همه را بیرون کرد و دست دختر را گرفته، صدا زد و گفت: «ای دختر برخیز.»

⁵⁵و روح او برگشت و فورا برخاست. پس عیسی فرمود تا به وی خوراک دهند.

⁵⁶و پدر و مادر او حیران شدند. پس ایشان را فرمود که هیچکس را از این ماجرا خبر ندهند.