Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم لوقا 9 Bible Online

لوقا 9 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

لوقا 9

¹پس دوازده شاگرد خود را طلبیده، به ایشان قوت و قدرت بر جمیع دیوها و شفا دادن امراض عطا فرمود.

²و ایشان را فرستاد تا به ملکوت خدا موعظه کنند و مریضان را صحت بخشند.

³و بدیشان گفت: «هیچ چیز بجهت راه برمدارید، نه عصا و نه توشه دان و نه نان و نه پول و نه برای یک نفر دو جامه.

⁴به هرخانه ای که داخل شوید، همان جا بمانید تا از آن موضع روانه شوید.

⁵و هر که شما را نپذیرد، وقتی که از آن شهر بیرون شوید، خاک پایهای خود را نیز بیفشانید تا بر ایشان شهادتی شود.»

⁶پس بیرون شده، در دهات می گشتند و بشارت می دادند و در هرجا صحت می بخشیدند.

⁷اما هیرودیس تیترارک، چون خبر تمام این وقایع را شنید، مضطرب شد زیرا بعضی می گفتند که یحیی از مردگان برخاسته است،

⁸و بعضی که الیاس ظاهر شده و دیگران، که یکی از انبیای پیشین برخاسته است.

⁹اما هیرودیس گفت «سر یحیی را از تنش من جدا کردم. ولی این کیست که درباره او چنین خبر می شنوم؟» و طالب ملاقات وی می بود.

¹⁰و چون رسولان مراجعت کردند، آنچه کرده بودند بدو بازگفتند. پس ایشان را برداشته به ویرانه ای نزدیک شهری که بیت صیدا نام داشت به خلوت رفت.

¹¹اما گروهی بسیار اطلاع یافته ، در عقب وی شتافتند. پس ایشان را پذیرفته ، ایشان را از ملکوت خدا اعلام می نمود و هر که احتیاج به معالجه می داشت، صحت می بخشید.

¹²و چون روز رو به زوال نهاد، آن دوازده نزد وی آمده، گفتند: «مردم را مرخص فرما تا به دهات و اراضی این حوالی رفته ، منزل و خوراک برای خویشتن پیدا نمایند، زیرا که در اینجا در صحرا می باشیم.»

¹³او بدیشان گفت: «شما ایشان را غذا دهید.» گفتند: «ما را جز پنج نان و دو ماهی نیست مگر برویم و بجهت جمیع این گروه غذا بخریم!»

¹⁴یرا قریب به پنجهزار مرد بودند. پس به شاگردان خود گفت که ایشان را پنجاه پنجاه، دسته دسته، بنشانند.

¹⁵ایشان همچنین کرده، همه را نشانیدند.

¹⁶پس آن پنج نان و دو ماهی را گرفته، به سوی آسمان نگریست و آنها را برکت داده، پاره نمود و به شاگردان خود داد تا پیش مردم گذارند.

¹⁷پس همه خورده سیر شدند و دوازده سبد پر از پاره های باقی مانده برداشتند.

¹⁸و هنگامی که او به تنهایی دعا می کرد و شاگردانش همراه او بودند، از ایشان پرسیده، گفت: «مردم مرا که می دانند؟»

¹⁹در جواب گفتند: «یحیی تعمید دهنده و بعضی الیاس و دیگران می گویند که یکی از انبیای پیشین برخاسته است.»

²⁰بدیشان گفت: «شما مرا که می دانید؟» پطرس در جواب گفت: «مسیح خدا.»

²¹پس ایشان را قدغن بلیغ فرمود که «هیچکس را از این اطلاع مدهید.»

²²و گفت: «لازم است که پسر انسان زحمت بسیار بیند و از مشایخ و رؤسای کهنه و کاتبان رد شده، کشته شود و روز سوم برخیزد.»

²³پس به همه گفت: «اگر کسی بخواهد مرا پیروی کند می باید نفس خود را انکار نموده، صلیب خود را هر روزه بردارد و مرا متابعت کند.

²⁴یرا هر که بخواهد جان خود را خلاصی دهد آن را هلاک سازد و هر کس جان خود را بجهت من تلف کرد، آن را نجات خواهد داد.

²⁵زیرا انسان را چه فایده دارد که تمام جهان را ببرد و نفس خود را بر باد دهد یا آن را زیان رساند.

²⁶زیرا هر که از من و کلام من عار دارد، پسر انسان نیز وقتی که در جلال خود و جلال پدر و ملائکه مقدسه آید، از او عار خواهد داشت.

²⁷لیکن هرآینه به شما می گویم که بعضی از حاضرین در اینجا هستند که تا ملکوت خدا را نبینند ذائقه موت را نخواهند چشید.»

²⁸و از این کلام قریب به هشت روز گذشته بود که پطرس و یوحنا و یعقوب را برداشته ، بر فراز کوهی برآمد تا دعا کند.

²⁹و چون دعا می کرد، هیات چهره او متبدل گشت و لباس او سفید و درخشان شد.

³⁰که ناگاه دو مرد یعنی موسی و الیاس با وی ملاقات کردند.

³¹و به هیات جلالی ظاهر شده، درباره رحلت او که می بایست به زودی در اورشلیم واقع شود، گفتگو می کردند.

³²اما پطرس و رفقایش را خواب در ربود. پس بیدار شده، جلال او و آن دو مرد را که با وی بودند، دیدند.

³³و چون آن دو نفر از او جدا می شدند، پطرس به عیسی گفت که «ای استاد، بودن ما در اینجا خوب است. پس سه سایبان بسازیم یکی برای تو و یکی برای موسی و دیگری برای الیاس.» زیرا که نمی دانست چه می گفت.

³⁴این سخن هنوز بر زبانش می بود که ناگاه ابری پدیدار شده، بر ایشان سایه افکند و چون داخل ابر می شدند، ترسان گردیدند.

³⁵آنگاه صدایی از ابر برآمد که «این است پسر حبیب من، او را بشنوید.»

³⁶و چون این آواز رسید، عیسی را تنها یافتند و ایشان ساکت ماندند و از آنچه دیده بودند، هیچکس را در آن ایام خبر ندادند.

³⁷و در روز بعد چون ایشان از کوه به زیر آمدند، گروهی بسیار او را استقبال نمودند.

³⁸که ناگاه مردی از آن میان فریادکنان گفت: «ای استاد به تو التماس می کنم که بر پسر من لطف فرمایی زیرا یگانه من است.

³⁹که ناگاه روحی او را می گیرد و دفعه صیحه می زند و کف کرده مصروع می شود و او را فشرده، به دشواری رها می کند.

⁴⁰و از شاگردانت درخواست کردم که او را بیرون کنند نتوانستند.»

⁴¹عیسی در جواب گفت: «ای فرقه بی ایمان کج روش، تا کی با شما باشم و متحمل شما گردم؟ پسر خود را اینجا بیاور!»

⁴²و چون او می آمد، دیو او را دریده، مصروع نمود. اما عیسی آن روح خبیث را نهیب داده، طفل را شفا بخشید و به پدرش سپرد.

⁴³و همه از بزرگی خدا متحیر شدند و وقتی که همه از تمام اعمال عیسی متعجب شدند، به شاگردان خود گفت:

⁴⁴«این سخنان را در گوشهای خود فراگیرید زیرا که پسر انسان به دستهای مردم تسلیم خواهد شد.»

⁴⁵ولی این سخن را درک نکردند و از ایشان مخفی داشته شد که آن را نفهمند و ترسیدند که آن را از وی بپرسند.

⁴⁶و در میان ایشان مباحثه شد که «کدام یک از ما بزرگتر است؟»

⁴⁷عیسی خیال دل ایشان را ملتفت شده، طفلی بگرفت و او را نزد خود برپا داشت

⁴⁸و به ایشان گفت: «هر که این طفل را به نام من قبول کند، مرا قبول کرده باشد و هر که مرا پذیرد، فرستنده مرا پذیرفته باشد. زیرا هر که از جمیع شما کوچکتر باشد، همان بزرگ خواهد بود.»

⁴⁹یوحنا جواب داده گفت: «ای استاد شخصی را دیدیم که به نام تو دیوها را اخراج می کند و او را منع نمودیم، از آن رو که پیروی ما نمی کند.»

⁵⁰عیسی بدو گفت: «او را ممانعت مکنید زیرا هر که ضد شما نیست با شماست.»

⁵¹و چون روزهای صعود او نزدیک می شد، روی خود را به عزم ثابت به سوی اورشلیم نهاد.

⁵²پس رسولان پیش از خود فرستاده، ایشان رفته به بلدی از بلاد سامریان وارد گشتند تا برای او تدارک بینند.

⁵³اما او را جای ندادند از آن رو که عازم اورشلیم می بود.

⁵⁴و چون شاگردان او، یعقوب و یوحنا این را دیدند گفتند: «ای خداوند آیا می خواهی بگوییم که آتش از آسمان باریده، اینها را فرو گیرد چنانکه الیاس نیز کرد؟»

⁵⁵آنگاه روی گردانیده بدیشان گفت: «نمی دانید که شما از کدام نوع روح هستید.

⁵⁶زیرا که پسر انسان نیامده است تا جان مردم را هلاک سازد بلکه تا نجات دهد.» پس به قریه ای دیگر رفتند.

⁵⁷و هنگامی که ایشان می رفتند، در اثنای راه شخصی بدو گفت: «خداوندا، هر جا روی تو را متابعت کنم.»

⁵⁸عیسی به وی گفت: «روباهان را سوراخها است و مرغان هوا را آشیانه ها، لیکن پسر انسان را جای سر نهادن نیست.»

⁵⁹و به دیگری گفت: «از عقب من بیا.» گفت: «خداوندا اول مرا رخصت ده تا بروم پدر خود را دفن کنم.»

⁶⁰عیسی وی را گفت: «بگذار مردگان مردگان خود را دفن کنند. اما تو برو و به ملکوت خدا موعظه کن.»

⁶¹و کسی دیگر گفت: «خداوندا تو را پیروی می کنم لیکن اول رخصت ده تا اهل خانه خود را وداع نمایم.»

⁶²عیسی وی را گفت: «کسی که دست را به شخم زدن دراز کرده، از پشت سر نظر کند، شایسته ملکوت خدا نمی باشد.»