Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم تثنیه 1 Bible Online

تثنیه 1 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

تثنیه 1

¹این است سخنانی که موسی به آنطرف اردن، در بیابان عربه مقابل سوف، در میان فاران و توفل و لابان و حضیروت و دیذهب با تمامی اسرائیل گفت.

²از حوریب به راه جبل سعیر تا قادش برنیع، سفر یازده روزه است.

³پس در روز اول ماه یازدهم سال چهلم، موسی بنی اسرائیل را برحسب هرآنچه خداوند او را برای ایشان امر فرموده بود تکلم نمود،

⁴بعد از آنکه سیحون ملک اموریان را که در حشبون ساکن بود و عوج ملک باشان را که در عشتاروت در ادرعی ساکن بود، کشته بود.

⁵به آن طرف اردن در زمین موآب، موسی به بیان کردن این شریعت شروع کرده، گفت:

⁶یهوه خدای ما، ما را در حوریب خطاب کرده، گفت: «توقف شما در این کوه بس شده است.

⁷پس توجه نموده، کوچ کنید و به کوهستان اموریان، و جمیع حوالی آن از عربه و کوهستان و هامون و جنوب و کناره دریا، یعنی زمین کنعانیان و لبنان تا نهر بزرگ که نهر فرات باشد، داخل شوید.

⁸اینک زمین را پیش روی شما گذاشتم. پس داخل شده، زمینی را که خداوند برای پدران شما، ابراهیم و اسحاق و یعقوب، قسم خورد که به ایشان و بعد از آنها به ذریت ایشان بدهد، به تصرف آورید.»

⁹و در آن وقت به شما متکلم شده، گفتم: «من به تنهایی نمی توانم متحمل شما باشم.

¹⁰یهوه خدای شما، شما را افزوده است و اینک شما امروز مثل ستارگان آسمان کثیر هستید.

¹¹یهوه خدای پدران شما، شما را هزار چندان که هستید بیفزاید و شما را برحسب آنچه به شما گفته است، برکت دهد.

¹²لیکن من چگونه به تنهایی متحمل محنت و بار و منازعت شما بشوم.

¹³پس مردان حکیم و عاقل و معروف از اسباط خود بیاورید، تا ایشان را بر شما رؤسا سازم.»

¹⁴و شما در جواب من گفتید: «سخنی که گفتی نیکو است که بکنیم.»

¹⁵پس رؤسای اسباط شما را که مردان حکیم و معروف بودند گرفته، ایشان را بر شما رؤسا ساختم، تا سروران هزاره ها و سروران صدها و سروران پنجاهها و سروران دهها و ناظران اسباط شما باشند.

¹⁶و در آنوقت داوران شما را امر کرده، گفتم: دعوای برادران خود را بشنوید، و در میان هرکس و برادرش و غریبی که نزد وی باشد به انصاف داوری نمایید.

¹⁷و در داوری طرفداری مکنید، کوچک را مثل بزرگ بشنوید و از روی انسان مترسید، زیرا که داوری از آن خداست، و هر دعوایی که برای شما مشکل است، نزد من بیاورید تا آن را بشنوم.

¹⁸و آن وقت همه چیزهایی را که باید بکنید، برای شما امر فرمودم.

¹⁹پس از حوریب کوچ کرده، از تمامی این بیابان بزرگ و ترسناک که شما دیدید به راه کوهستان اموریان رفتیم، چنانکه یهوه خدای ما به ما امر فرمود و به قادش برنیع رسیدیم.

²⁰و به شما گفتم: «به کوهستان اموریانی که یهوه خدای ما به ما می دهد، رسیده اید.

²¹اینک یهوه خدای تو، این زمین را پیش روی تو گذاشته است، پس برآی و چنانکه یهوه خدای پدرانت به تو گفته است، آن را به تصرف آور و ترسان و هراسان مباش.»

²²آنگاه جمیع شما نزد من آمده، گفتید: «مردان چند، پیش روی خود بفرستیم تا زمین را برای ما جاسوسی نمایند، و ما را از راهی که باید برویم و از شهرهایی که به آنها می رویم، خبر بیاورند.»

²³و این سخن مرا پسند آمد، پس دوازده نفر از شما، یعنی یکی را از هر سبط گرفتم،

²⁴و ایشان متوجه راه شده، به کوه برآمدند و به وادی اشکول رسیده، آن را جاسوسی نمودند.

²⁵و از میوه زمین به دست خود گرفته ، آن را نزد ما آوردند، و ما را مخبر ساخته ، گفتند: «زمینی که یهوه خدای ما، به ما می دهد، نیکوست.»

²⁶لیکن شما نخواستید که بروید، بلکه از فرمان خداوند عصیان ورزیدید.

²⁷و در خیمه های خود همهمه کرده، گفتید: «چونکه خداوند ما را دشمن داشت، ما را از زمین مصر بیرون آورد، تا ما را به دست اموریان تسلیم کرده، هلاک سازد.

²⁸و حال کجا برویم چونکه برادران ما دل ما را گداخته ، گفتند که این قوم از ما بزرگتر و بلندترند و شهرهای ایشان بزرگ و تا آسمان حصاردار است، و نیز بنی عناق را در آنجا دیده ایم.»

²⁹پس من به شما گفتم: «مترسید و از ایشان هراسان مباشید.

³⁰یهوه خدای شما که پیش روی شما می رود برای شما جنگ خواهد کرد، برحسب هرآنچه به نظر شما در مصر برای شما کرده است.»

³¹و هم در بیابان که در آنجا دیدید چگونه یهوه خدای تو مثل کسی که پسر خود را می برد تو را در تمامی راه که می رفتید برمی داشت تا به اینجا رسیدید.

³²لیکن با وجود این، همه شما به یهوه خدای خود ایمان نیاوردید.

³³که پیش روی شما در راه می رفت تا جایی برای نزول شما بطلبد، وقت شب در آتش تا راهی را که به آن بروید به شما بنماید و وقت روز در ابر.

³⁴و خداوند آواز سخنان شما را شنیده، غضبناک شد، و قسم خورده، گفت:

³⁵«هیچکدام از این مردمان و از این طبقه شریر، آن زمین نیکو را که قسم خوردم که به پدران شما بدهم، هرگز نخواهند دید.

³⁶سوای کالیب بن یفنه که آن را خواهد دید و زمینی را که در آن رفته بود، به وی و به پسرانش خواهم داد، چونکه خداوند را پیروی کامل نمود.»

³⁷و خداوند بخاطر شما برمن نیز خشم نموده، گفت که «تو هم داخل آنجا نخواهی شد.

³⁸یوشع بن نون که بحضور تو می ایستد داخل آنجا خواهد شد. پس او را قوی گردان زیرا اوست که آن را برای بنی اسرائیل تقسیم خواهد نمود.

³⁹و اطفال شما که درباره آنها گفتید که به یغما خواهند رفت، و پسران شما که امروز نیک و بد را تمیز نمی دهند، داخل آنجا خواهند شد، و آن را به ایشان خواهم داد تا مالک آن بشوند.

⁴⁰و اما شما روگردانیده، از راه بحرقلزم به بیابان کوچ کنید.»

⁴¹و شما در جواب من گفتید که «به خداوند گناه ورزیده ایم؛ پس رفته ، جنگ خواهیم کرد، موافق هرآنچه یهوه خدای ما به ما امر فرموده است. و همه شما اسلحه جنگ خود را بسته ، عزیمت کردید که به کوه برآیید.

⁴²آنگاه خداوند به من گفت: «به ایشان بگو که نروند و جنگ منمایند زیرا که من در میان شما نیستم، مبادا از حضور دشمنان خود مغلوب شوید.»

⁴³پس به شما گفتم، لیکن نشنیدید، بلکه از فرمان خداوند عصیان ورزیدید، و مغرور شده، به فراز کوه برآمدید.

⁴⁴و اموریانی که در آن کوه ساکن بودند به مقابله شما بیرون آمده، شما را تعاقب نمودند، بطوری که زنبورها می کنند و شما را از سعیر تا حرما شکست دادند.

⁴⁵پس برگشته ، به حضور خداوند گریه نمودید، اما خداوند آواز شما را نشنید و به شما گوش نداد.

⁴⁶و در قادش برحسب ایام توقف خود، روزهای بسیار ماندید.