Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم تثنیه 32 Bible Online

تثنیه 32 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

تثنیه 32

¹ای آسمان گوش بگیر تا بگویم. و زمین سخنان دهانم را بشنود.

²تعلیم من مثل باران خواهد بارید، و کلام من مثل شبنم خواهد ریخت. مثل قطره های باران بر سبزه تازه، و مثل بارشها بر نباتات.

³زیرا که نام یهوه را ندا خواهم کرد. خدای ما را به عظمت وصف نمایید.

⁴او صخره است و اعمال او کامل. زیرا همه طریقهای او انصاف است. خدای امین و از ظلم مبرا. عادل و راست است او.

⁵ایشان خود را فاسد نموده، فرزندان او نیستند بلکه عیب ایشانند. طبقه کج و متمردند.

⁶آیا خداوند را چنین مکافات می دهید، ای قوم احمق و غیر حکیم؟ آیا او پدر و مالک تو نیست؟ او تو را آفرید و استوار نمود.

⁷ایام قدیم را بیاد آور؛ در سالهای دهر به دهر تامل نما. از پدر خود بپرس تا تو را آگاه سازد، و از مشایخ خویش تا تو را اطلاع دهند.

⁸چون حضرت اعلی ' به امتها نصیب ایشان را داد و بنی آدم را منتشر ساخت، آنگاه حدود امتها را قرار داد، برحسب شماره بنی اسرائیل.

⁹زیرا که نصیب یهوه قوم وی است، و یعقوب قرعه میراث اوست.

¹⁰او را در زمین ویران یافت، و در بیابان خراب و هولناک. او را احاطه کرده، منظور داشت و او را مثل مردمک چشم خود محافظت نمود.

¹¹مثل عقابی که آشیانه خود را حرکت دهد و بچه های خود را فرو گیرد و بالهای خود را پهن کرده، آنها را بردارد و آنها را بر پرهای خود ببرد.

¹²همچنین خداوند تنها او را رهبری نمود و هیچ خدای بیگانه با وی نبود.

¹³او را بر بلندیهای زمین سوار کرد تا از محصولات زمین بخورد و شهد را از صخره به او داد تا مکید و روغن را از سنگ خارا.

¹⁴کره گاوان و شیر گوسفندان را با پیه بره ها و قوچها را از جنس باشان و بزها و پیه گرده های گندم را؛ و شراب از عصیر انگور نوشیدی.

¹⁵لیکن یشورون فربه شده، لگد زد. تو فربه و تنومند و چاق شده ای. پس خدایی را که او را آفریده بود، ترک کرد. و صخره نجات خود را حقیر شمرد.

¹⁶او را به خدایان غریب به غیرت آوردند و خشم او را به رجاسات جنبش دادند.

¹⁷برای دیوهایی که خدایان نبودند، قربانی گذرانیدند، برای خدایانی که نشناخته بودند، برای خدایان جدید که تازه به وجود آمده، و پدران ایشان از آنها نترسیده بودند.

¹⁸و به صخره ای که تو را تولید نمود، اعتنا ننمودی، و خدای آفریننده خود را فراموش کردی.

¹⁹چون یهوه این را دید ایشان را مکروه داشت. چونکه پسران و دخترانش خشم او را به هیجان آوردند.

²⁰پس گفت روی خود را از ایشان خواهم پوشید تا ببینم که عاقبت ایشان چه خواهد بود. زیرا طبقه بسیار گردنکشند و فرزندانی که امانتی در ایشان نیست.

²¹ایشان مرا به آنچه خدا نیست به غیرت آوردند و به اباطیل خود مرا خشمناک گردانیدند. و من ایشان را به آنچه قوم نیست به غیرت خواهم آورد و به امت باطل، ایشان را خشمناک خواهم ساخت.

²²زیرا آتشی در غضب من افروخته شده و تا هاویه پایین ترین شعله ور شده است و زمین را با حاصلش می سوزاند و اساس کوهها را آتش خواهد زد.

²³بر ایشان بلایا را جمع خواهم کرد و تیرهای خود را تماما بر ایشان صرف خواهم نمود.

²⁴از گرسنگی کاهیده، و از آتش تب، و از وبای تلخ تلف می شوند و دندانهای وحوش را به ایشان خواهم فرستاد، با زهر خزندگان زمین.

²⁵شمشیر از بیرون و دهشت از اندرون، ایشان را بی اولاد خواهد ساخت. هم جوان و هم دوشیزه را. شیرخواره را با ریش سفید هلاک خواهد کرد.

²⁶می گفتم ایشان را پراکنده کنم و ذکر ایشان را از میان مردم، باطل سازم.

²⁷اگر از کینه دشمن نمی ترسیدم که مبادا مخالفان ایشان برعکس آن فکر کنند، و بگویند دست ما بلند شده، و یهوه همه این را نکرده است.

²⁸زیرا که ایشان قوم گم کرده تدبیر هستند، و در ایشان بصیرتی نیست.

²⁹کاش که حکیم بوده، این را می فهمیدید و در عاقبت خود تامل می نمودند.

³⁰چگونه یک نفر هزار را تعاقب می کرد و دو نفر ده هزار را منهزم می ساختند. اگر صخره ایشان، ایشان را نفروخته. و خداوند، ایشان را تسلیم ننموده بود.

³¹زیرا که صخره ایشان مثل صخره ما نیست. اگرچه هم دشمنان ما خود، حکم باشند.

³²زیرا که مو ایشان از موهای سدوم است، و از تاکستانهای عموره. انگورهای ایشان انگورهای حنظل است، و خوشه های ایشان تلخ است.

³³شراب ایشان زهر اژدرهاست و سم قاتل افعی.

³⁴آیا این نزد من مکنون نیست و در خزانه های من مختوم نی؟

³⁵انتقام و جزا از آن من است، هنگامی که پایهای ایشان بلغزد، زیرا که روز هلاکت ایشان نزدیک است و قضای ایشان می شتابد.

³⁶زیرا خداوند، قوم خود را داوری خواهد نمود و بر بندگان خویش شفقت خواهد کرد. چون می بیند که قوت ایشان نابود شده، و هیچکس چه غلام و چه آزاد باقی نیست.

³⁷و خواهد گفت: خدایان ایشان کجایند، و صخره ای که بر آن اعتماد می داشتند؟

³⁸که پیه قربانی های ایشان را می خوردند و شراب هدایای ریختنی ایشان را می نوشیدند؟ آنها برخاسته ، شما را امداد کنند و برای شما ملجا باشند!

³⁹اﻵن ببینید که من خود، او هستم. و با من خدای دیگری نیست. من می میرانم و زنده می کنم. مجروح می کنم و شفا می دهم. و از دست من رهاننده ای نیست.

⁴⁰زیرا که دست خود را به آسمان برمی افرازم، و می گویم که من تا ابداﻵباد زنده هستم.

⁴¹اگر شمشیر براق خود را تیز کنم و قصاص را به دست خود گیرم. آنگاه از دشمنان خود انتقام خواهم کشید. و به خصمان خود مکافات خواهم رسانید.

⁴²تیرهای خود را از خون مست خواهم ساخت. و شمشیر من گوشت را خواهد خورد. از خون کشتگان و اسیران، با رؤسای سروران دشمن.

⁴³ای امتها با قوم او آواز شادمانی دهید. زیرا انتقام خون بندگان خود را گرفته است و از دشمنان خود انتقام کشیده و برای زمین خود و قوم خویش کفاره نموده است.

⁴⁴و موسی آمده، تمامی سخنان این سرود را به سمع قوم رسانید، او و یوشع بن نون.

⁴⁵و چون موسی از گفتن همه این سخنان به تمامی اسرائیل فارغ شد،

⁴⁶به ایشان گفت: «دل خود را به همه سخنانی که من امروز به شما شهادت می دهم، مشغول سازید، تا فرزندان خود را حکم دهید که متوجه شده، تمامی کلمات این تورات را به عمل آورند.

⁴⁷زیرا که این برای شما امر باطل نیست، بلکه حیات شماست، و به واسطه این امر، عمر خود را در زمینی که شما برای تصرفش از اردن به آنجا عبور می کنید، طویل خواهید ساخت.»

⁴⁸و خداوند در همان روز، موسی را خطاب کرده، گفت:

⁴⁹«به این کوه عباریم یعنی جبل نبو که در زمین موآب در مقابل اریحاست برآی، و زمین کنعان را که من آن را به بنی اسرائیل به ملکیت می دهم، ملاحظه کن.

⁵⁰و تو در کوهی که به آن برمی آیی وفات کرده، به قوم خود ملحق شو، چنانکه برادرت هارون در کوه هور مرد و به قوم خود ملحق شد.

⁵¹زیرا که شما در میان بنی اسرائیل نزد آب مریبا قادش در بیابان سین به من تقصیر نمودید، چون که مرا در میان بنی اسرائیل تقدیس نکردید.

⁵²پس زمین را پیش روی خود خواهی دید، لیکن به آنجا به زمینی که به بنی اسرائیل می دهم، داخل نخواهی شد.»