Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم کارهای رسولان 27 Bible Online

کارهای رسولان 27 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

کارهای رسولان 27

¹چون مقرر شد که به ایطالیا برویم، پولس و چند زندانی دیگر را به یوزباشی از سپاه اغسطس که یولیوس نام داشت، سپردند.

²و به کشتی ادرامیتینی که عازم بنادر آسیا بود، سوار شده، کوچ کردیم و ارسترخس از اهل مکادونیه از تسالونیکی همراه ما بود.

³روز دیگر به صیدون فرود آمدیم و یولیوس با پولس ملاطفت نموده، او را اجازت داد که نزد دوستان خود رفته ، از ایشان نوازش یابد.

⁴و از آنجا روانه شده، زیر قپرس گذشتیم زیرا که باد مخالف بود.

⁵و از دریای کنار قیلیقیه و پمفلیه گذشته ، به میرای لیکیه رسیدیم

⁶در آنجا یوزباشی کشتی اسکندریه را یافت که به ایطالیا می رفت و ما را بر آن سوار کرد.

⁷و چند روز به آهستگی رفته ، به قنیدس به مشقت رسیدیم و چون باد مخالف ما می بود، در زیر کریت نزدیک سلمونی راندیم،

⁸و به دشواری از آنجا گذشته ، به موضعی که به بنادر حسنه مسمی و قریب به شهر لسائیه است رسیدیم.

⁹و چون زمان منقضی شد و در این وقت سفر دریا خطرناک بود، زیرا که ایام روزه گذشته بود،

¹⁰پولس ایشان را نصیحت کرده، گفت: «ای مردمان، می بینم که در این سفر ضرر و خسران بسیار پیدا خواهد شد، نه فقط بار و کشتی را بلکه جانهای ما را نیز.»

¹¹ولی یوزباشی ناخدا و صاحب کشتی را بیشتر از قول پولس اعتنا نمود.

¹²و چون آن بندر نیکو نبود که زمستان را در آن بسر برند، اکثر چنان مصلحت دانستند که از آنجا نقل کنند تا اگر ممکن شود خود را به فینیکس رسانیده، زمستان را در آنجا بسر برند که آن بندری است از کریت مواجه مغرب جنوبی و مغرب شمالی.

¹³و چون نسیم جنوبی وزیدن گرفت، گمان بردند که به مقصد خویش رسیدند. پس لنگر برداشتیم و از کناره کریت گذشتیم.

¹⁴لیکن چیزی نگذشت که بادی شدید که آن را اورکلیدون می نامند از بالای آن زدن گرفت.

¹⁵در ساعت کشتی ربوده شده، رو به سوی باد نتوانست نهاد. پس آن را از دست داده، بی اختیار رانده شدیم.

¹⁶پس در زیر جزیره ای که کلودی نام داشت، دوان دوان رفتیم و به دشواری زورق را در قبض خود آوردیم.

¹⁷و آن را برداشته و معونات را استعمال نموده، کمر کشتی را بستند و چون ترسیدند که به ریگزار سیرتس فرو روند، حبال کشتی را فرو کشیدند و همچنان رانده شدند.

¹⁸و چون طوفان بر ما غلبه می نمود، روز دیگر، بار کشتی را بیرون انداختند.

¹⁹و روز سوم به دستهای خود آلات کشتی را به دریا انداختیم.

²⁰و چون روزهای بسیار آفتاب و ستارگان را ندیدند و طوفانی شدید بر ما می افتاد، دیگر هیچ امید نجات برای ما نماند.

²¹و بعد از گرسنگی بسیار، پولس در میان ایشان ایستاده، گفت: «ای مردمان، نخست می بایست سخن مرا پذیرفته ، از کریت نقل نکرده باشید تا این ضرر و خسران را نبینید.

²²اکنون نیز شما را نصیحت می کنم که خاطرجمع باشید زیرا که هیچ ضرری به جان یکی از شما نخواهد رسید مگر به کشتی.

²³زیرا که دوش، فرشته آن خدایی که از آن او هستم و خدمت او را می کنم، به من ظاهر شده،

²⁴گفت: ای پولس ترسان مباش زیرا باید تو در حضور قیصر حاضر شوی. و اینک خدا همه همسفران تو را به تو بخشیده است.

²⁵پس ای مردمان خوشحال باشید زیرا ایمان دارم که به همانطور که به من گفت، واقع خواهد شد.

²⁶لیکن باید در جزیره ای بیفتیم.»

²⁷و چون شب چهاردهم شد و هنوز در دریای ادریا به هر سو رانده می شدیم، در نصف شب ملاحان گمان بردند که خشکی نزدیک است.

²⁸پس پیمایش کرده، بیست قامت یافتند. و قدری پیشتر رفته ، باز پیمایش کرده، پانزده قامت یافتند.

²⁹و چون ترسیدند که به صخره ها بیفتیم، از پشت کشتی چهار لنگر انداخته ، تمنا می کردند که روز شود.

³⁰اما چون ملاحان قصد داشتند که از کشتی فرار کنند و زورق را به دریا انداختند به بهانه ای که لنگرها را از پیش کشتی بکشند،

³¹پولس یوزباشی و سپاهیان را گفت: «اگر اینها در کشتی نمانند، نجات شما ممکن نباشد.»

³²آنگاه سپاهیان ریسمانهای زورق را بریده، گذاشتند که بیفتد.

³³چون روز نزدیک شد، پولس از همه خواهش نمود که چیزی بخورند. پس گفت: «امروز روز چهاردهم است که انتظار کشیده و چیزی نخورده، گرسنه مانده اید.

³⁴پس استدعای من این است که غذا بخورید که عافیت برای شما خواهد بود، زیرا که مویی از سر هیچ یک از شما نخواهد افتاد.»

³⁵این بگفت و در حضور همه نان گرفته، خدا را شکر گفت و پاره کرده، خوردن گرفت.

³⁶پس همه قویدل گشته نیز غذا خوردند.

³⁷و جمله نفوس در کشتی دویست و هفتاد و شش بودیم.

³⁸چون از غذا سیر شدند، گندم را به دریا ریخته ، کشتی را سبک کردند.

³⁹اما چون روز روشن شد، زمین را نشناختند؛ لیکن خلیجی دیدند که شاطی ای داشت. پس رأی زدند که اگر ممکن شود، کشتی را بر آن برانند.

⁴⁰و بند لنگرها را بریده، آنها را در دریا گذاشتند و بندهای سکان را باز کرده، و بادبان را برای باد گشاده، راه ساحل را پیش گرفتند.

⁴¹اما کشتی را درمجمع بحرین به پایاب رانده، مقدم آن فرو شده، بی حرکت ماند ولی مؤخرش از لطمه امواج درهم شکست.

⁴²آنگاه سپاهیان قصد قتل زندانیان کردند که مبادا کسی شنا کرده، بگریزد.

⁴³لیکن یوزباشی چون خواست پولس را برهاند، ایشان را از این اراده باز داشت و فرمود تا هر که شناوری داند، نخست خویشتن را به دریا انداخته به ساحل رساند.

⁴⁴و بعضی بر تختها و بعضی بر چیزهای کشتی و همچنین همه به سلامتی به خشکی رسیدند.