Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم دوم قرنتیان 10 Bible Online

دوم قرنتیان 10 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

دوم قرنتیان 10

¹اما من خود، پولس، که چون در میان شما حاضر بودم، فروتن بودم، لیکن وقتی که غایب هستم، با شما جسارت می کنم، از شما به حلم و رأفت مسیح استدعا دارم

²و التماس می کنم که چون حاضر شوم، جسارت نکنم بدان اعتمادی که گمان می برم که جرأت خواهم کرد با آنانی که می پندارند که ما به طریق جسم رفتار می کنیم.

³زیرا هرچند در جسم رفتار می کنیم، ولی به قانون جسمی جنگ نمی نماییم.

⁴زیرا اسلحه جنگ ما جسمانی نیست بلکه نزد خدا قادر است برای انهدام قلعه ها،

⁵که خیالات و هر بلندی را که خود را به خلاف معرفت خدا می افرازد، به زیر می افکنیم و هر فکری را به اطاعت مسیح اسیر می سازیم،

⁶و مستعد هستیم که از هر معصیت انتقام جوییم وقتی که اطاعت شما کامل شود.

⁷آیا به صورت ظاهری نظر می کنید؟ اگر کسی بر خود اعتماد دارد که از آن مسیح است، این را نیز از خود بداند که چنانکه او از آن مسیح است، ما نیز همچنان از آن مسیح هستیم.

⁸زیرا هرچند زیاده هم فخر بکنم درباره اقتدار خود که خداوند آن را برای بنا نه برای خرابی شما به ما داده است، خجل نخواهم شد،

⁹که مبادا معلوم شود که شما را به رساله ها می ترسانم.

¹⁰زیرا می گویند: «رساله های او گران و زورآور است، لیکن حضور جسمی او ضعیف و سخنش حقیر.»

¹¹چنین شخص بداند که چنانکه در کلام به رساله ها در غیاب هستیم، همچنین نیز در فعل در حضور خواهیم بود.

¹²زیرا جرأت نداریم که خود را از کسانی که خویشتن را مدح می کنند بشماریم، یا خود را با ایشان مقابله نماییم؛ بلکه ایشان چون خود را با خود می پیمایند و خود را به خود مقابله می نمایند، دانا نیستند.

¹³اما ما زیاده از اندازه فخر نمی کنیم، بلکه بحسب اندازه آن قانونی که خدا برای ما پیمود، و آن اندازه ای است که به شما نیز می رسد.

¹⁴زیرا از حد خود تجاوز نمی کنیم که گویا به شما نرسیده باشیم، چونکه در انجیل مسیح به شما هم رسیده ایم.

¹⁵و از اندازه خود نگذشته در محنتهای دیگران فخر نمی نماییم، ولی امید داریم که چون ایمان شما افزون شود، در میان شما بحسب قانون خود بغایت افزوده خواهیم شد.

¹⁶تا اینکه در مکانهای دورتر از شما هم بشارت دهیم و در امور مهیا شده به قانون دیگران فخر نکنیم.

¹⁷اما هرکه فخر نماید، به خداوند فخر بنماید.

¹⁸زیرا نه آنکه خود را مدح کند مقبول افتد بلکه آن را که خداوند مدح نماید.