Read O‘zbek tilidagi Muqaddas Kitob, 2013 Ibtido 19 Bible Online

Ibtido 19 - O‘zbek tilidagi Muqaddas Kitob, 2013 bible

Ibtido 19

¹O‘sha kuni kechqurun ikkala farishta [1] Sado‘mga yetib keldi. Lut Sado‘m darvozasi yonida [2] o‘tirgan edi. Lut farishtalarni ko‘rib, ularga peshvoz chiqdi va muk tushib ta’zim qildi.

²— Janoblar, marhamat, shu kecha bu qulingizning uyiga kiringlar, oyoqlaringizni yuvib, menikida tunab qolinglar. Ertaga ertalab yo‘llaringizga ketsalaringiz ham bo‘ladi. — Rahmat, biz tunni shahar maydonida o‘tkazamiz, — deb aytishdi ular.

³Lut hadeb qistayvergandan keyin, farishtalar Lutnikiga kelishdi. Lut xizmatkorlariga non [3] yopib, ziyofat tayyorlashni buyurdi. Ziyofat tayyor bo‘lgach, ular ovqatlanishdi.

⁴Lekin ular endi uxlashga yotmoqchi bo‘lib turganlarida, Sado‘m shahrining hamma erkagi — yoshu qarisi kelib, Lutning uyini o‘rab olishdi.

⁵Ular Lutni chaqirishib, so‘rashdi: — Bugun kechqurun sening uyingga kelgan odamlar qani? Ularni olib chiq bizning oldimizga! Ular bilan birga bo‘laylik.

⁶Lut tashqariga chiqib, orqasidan eshikni yopib qo‘ydi.

⁷— Birodarlarim! — dedi u, — o‘tinaman, zinhor bunday qabihlik qila ko‘rmanglar!

⁸Mana, ikkita bokira qizim bor. Qizlarimni sizlarga olib chiqib berayin, ular bilan bilganlaringizni qilinglar. Lekin bu odamlarga tegmanglar, ular mening mehmonim, mening panohim ostidadirlar.

⁹Lekin ular: — Yo‘ldan qoch! — deb shovqin soldilar. — Sen o‘zingni kim deb o‘ylayapsan? Biz senga oramizdan joy beraylik–da, endi bizga aql o‘rgatadigan bo‘lib qoldingmi?! Mana endi ko‘rasan. Anavi kelgan odamlarga qiladiganimizdan ham battarrog‘ini senga qilamiz! Odamlar Lutni siqib kelib, eshikni sindirmoqchi bo‘ldilar.

¹⁰Shu payt ichkaridagi ikkala farishta qo‘llarini tashqariga chiqarib, Lutni uyning ichkarisiga — yonlariga oldilar va eshikni yopdilar.

¹¹Keyin uyning eshigi oldida turgan hamma odamlarni — kattalarni ham, kichiklarni ham farishtalar ko‘r qilib qo‘ydilar. Shuning uchun odamlar eshikni topa olmay qoldilar.

¹²Shundan keyin farishtalar Lutdan so‘rashdi: — Bu shaharda sening yana kiming bor? Kuyovingmi, o‘g‘illaringmi, qizlaringmi — senga qarashli kim bo‘lsa ham, shahardan olib chiqib ket.

¹³Biz shaharni butunlay qirib tashlaymiz. Egamiz bu shahar xalqining jinoyatlari g‘oyat dahshatli ekani to‘g‘risida eshitib, bu shaharni qirib tashlanglar, deb bizni yubordi.

¹⁴Shundan keyin Lut bo‘lajak kuyovlari oldiga borib: — Tezda shahardan chiqib ketinglar! — dedi. — Egam bu shaharni qirib tashlamoqchi. Lekin Lutning gapi kuyovlariga hazil bo‘lib tuyuldi.

¹⁵Tong otgach, farishtalar Lutni shoshiltirishdi: — Tez bo‘l! Xotining bilan ikkala qizingni olib, hoziroq bu yerdan jo‘na! Bo‘lmasa, shaharga qirg‘in kelganda, sizlar ham halok bo‘lasizlar!

¹⁶Lut hali ham ikkilanib turganda, farishtalar Lutni, xotinini va ikkala qizini qo‘llaridan ushlab, shahar tashqarisiga olib chiqib qo‘ydilar. Chunki Egamiz shafqatli edi.

¹⁷Farishtalar ularni shahar tashqarisiga olib chiqib qo‘yganlaridan keyin, ulardan biri ogohlantirdi: — Qochinglar, jonlaringni qutqaringlar! Orqaga qaramanglar, vodiydagi biron joyda to‘xtamanglar! Toqqa qarab qochinglar! Bo‘lmasa, halok bo‘lasizlar!

¹⁸— Yo‘q, Hazratim! — deb iltijo qildi Lut.

¹⁹— Bu qulingizga ko‘p inoyat ko‘rsatdingiz, hayotimni qutqarib qoldingiz, menga ko‘p shafqat qildingiz. Lekin tog‘ juda ham uzoq. Men falokatga yo‘liqib u yerga yetib borolmay, o‘lib ketaman–ku!

²⁰Hov anavi shaharchani ko‘ryapsizmi? O‘zi kichkinagina shaharcha, uncha uzoq emas. Men o‘sha yoqqa qochib bora qolay. O‘shanda men jonimni saqlab qolaman.

²¹— Bo‘pti! — dedi farishta Lutga. — Sen aytganday bo‘lsin. O‘sha kichkina shaharni yo‘q qilmayman.

²²Tez bo‘l, o‘sha yoqqa qoch! Sen o‘sha shaharga yetib bormaguningcha, men hech narsa qilolmayman. Lut shaharni kichkina degani uchun, bu shahar Zo‘var [4], deb yuritiladigan bo‘ldi.

²³Quyosh chiqayotganda, Lut Zo‘varga yetib keldi.

²⁴Shundan keyin Egamiz Sado‘m va G‘amo‘ra shaharlari ustiga yonayotgan oltingugurt yog‘dirdi.

²⁵Yonayotgan oltingugurt bu shaharlar qatorida vodiydagi hamma shaharlarni aholisiyu o‘t–o‘lanlari bilan birga qirib tashladi.

²⁶Lutning ortidan xotini kelayotgan edi. Xotini orqasiga qaragan edi, tuz ustuniga aylanib qoldi.

²⁷Keyingi kuni ertalab Ibrohim Egamizning oldida turgan joyga qaytib bordi.

²⁸Sado‘m, G‘amo‘ra va butun vodiyga qarab, u yerlardan tutun ko‘tarilayotganini ko‘rdi. Bu manzara go‘yo tandirdan chiqayotgan tutunni eslatardi.

²⁹Xudo vodiydagi shaharlarni qirib, Lut yashayotgan shaharlarga falokat yog‘dirganda, Ibrohimni esdan chiqarmagan edi. Shuning uchun Xudo Lutni falokatdan asrab qoldi.

³⁰Lut Zo‘varda turishdan qo‘rqib, ikkala qizi bilan tog‘dagi bir g‘orga joylashib, o‘sha yerda yashayverdi.

³¹Bir kuni katta qizi kichigiga dedi: — Bu atroflarda bizga uylanadigan birorta erkak qolmagan. Otamiz esa qarib qolyapti.

³²Kel, otamizga sharob ichiramiz–da, keyin uning yoniga kiramiz. Shu yo‘l bilan otamizdan oilamizni davom ettiramiz.

³³Shunday qilib, ular o‘sha kuni kechasi otalariga sharob ichirdilar. Katta qizi otasining yoniga kirdi. Otasi qizining qachon kirib, qachon turganini bilmadi.

³⁴Keyingi kuni katta qizi kichigiga dedi: — Kecha tunda men otamning yoniga kirdim. Bugun ham otamizga sharob ichiraylik, keyin sen otamizning yoniga kirasan. Shu yo‘l bilan otamizdan oilamizni davom ettiramiz.

³⁵Shunday qilib, ular o‘sha kuni kechasi ham otalariga sharob ichirdilar. Kichik qiz otasining yoniga kirdi. Otasi kichik qizining qachon kirib, qachon turganini bilmadi.

³⁶Shunday qilib, Lutning ikkala qizi ham otalaridan homilador bo‘ldilar.

³⁷Katta qizi o‘g‘il tug‘di va ismini Mo‘ab [5] qo‘ydi. U bugungi kunda Mo‘ab xalqining ota–bobosi hisoblanadi.

³⁸Kichik qiz ham o‘g‘il tug‘di va ismini Banommi [6] qo‘ydi. U bugungi kunda Ommon xalqining ota–bobosi hisoblanadi.