Read O‘zbek tilidagi Muqaddas Kitob, 2013 Ibtido 42 Bible Online

Ibtido 42 - O‘zbek tilidagi Muqaddas Kitob, 2013 bible

Ibtido 42

¹Yoqub: “Misrda don bor ekan”, deb eshitgach, o‘g‘illariga dedi: — Bir–birlaringizga termulib o‘tiraverasizlarmi?

²Misrda don bor ekan, deb eshitdim. Boringlar, o‘zimizga don sotib olib kelinglar, tag‘in ochlikdan o‘lib ketmaylik.

³Shunday qilib, Yusufning o‘nta akasi don sotib olgani Misrga ketishdi.

⁴Lekin Yoqub Yusufning ukasi Benyaminni o‘g‘illari bilan birga yubormadi. “Benyamin ham biror falokatga yo‘liqmasin”, deb qo‘rqardi.

⁵Shunday qilib, Yoqubning [1] o‘g‘illari don sotib olgani kelgan boshqa odamlar bilan birga Misrga kelishdi. Chunki Kan’on yurtiga ham ocharchilik yetib kelgandi.

⁶Yusuf bu paytda butun Misr ustidan hokim bo‘lgani uchun, yurt xalqiga don sotar edi. Yusufning akalari kelib, boshlari yerga tekkuday bo‘lib, unga ta’zim qilishdi.

⁷Yusuf akalarini ko‘riboq, darrov tanidi. Lekin Yusuf ularga xuddi notanishlarday muomala qildi: — Qayerdan keldingiz? — deb dag‘allik bilan so‘radi Yusuf ulardan. — Kan’on yurtidan, don sotib olgani keldik, — deb javob berishdi ular.

⁸Yusuf akalarini tanigan bo‘lsa ham, akalari Yusufni tanimadilar.

⁹Yusuf akalari to‘g‘risida ancha yillar oldin ko‘rgan tushlarini esladi. Yusuf ularga: — Sizlar josussizlar! — dedi. — Sizlar bu yurtning zaif tomonlarini bilish uchun kelgansizlar.

¹⁰Yo‘q, hazrati oliylari! Bu qullaringiz faqat don sotib olgani kelishgan! — deb javob berdilar akalari.

¹¹— Biz hammamiz bir odamning farzandlarimiz, to‘g‘ri odamlarmiz. Bu qullaringiz hech qachon josuslik qilishmagan!

¹²— Yo‘q! Sizlar bu yurtning zaif tomonlarini bilish uchun kelgansizlar! — dedi Yusuf.

¹³— Biz, qullaringiz, o‘n ikkita aka–ukamiz, otamiz Kan’on yurtida, — deyishdi ular. — Eng kichik ukamiz u yerda otamiz bilan qoldi. Bitta ukamiz esa nobud bo‘lgan.

¹⁴— Sizlar josussizlar dedimmi, josussizlar! — deya gapida turib oldi Yusuf.

¹⁵— Endi aytganlaringizni tekshirib ko‘raman. Fir’avnning nomini o‘rtaga qo‘yib qasam ichamanki, agar eng kichik ukangiz bu yerga kelmasa, sizlar Misrdan ketmaysizlar.

¹⁶Sizlardan bittangiz borib, ukangizni olib kelasizlar, qolganlaringiz zindonda yotib turasizlar. Aytganlaringiz to‘g‘rimi, yo‘qmi, tekshiriladi. Agar to‘g‘ri bo‘lmasa, fir’avnning nomini o‘rtaga qo‘yib qasam ichamanki, sizlar shubhasiz josus bo‘lib chiqasizlar.

¹⁷Yusuf ularning hammasini uch kun zindonga qamab qo‘ydi.

¹⁸Uchinchi kuni Yusuf ularga dedi: — Men Xudodan qo‘rqadigan odamman. Agar mening aytganlarimni qilsangiz, tirik qolasizlar.

¹⁹Agar to‘g‘ri odamlar bo‘lsalaringiz, bittangiz zindonda qolasiz, qolganlaringiz esa och qolgan oilalaringiz uchun don olib, uylaringizga ketishlaringiz mumkin.

²⁰Kichik ukangizni mening oldimga olib kelasizlar. Shu yo‘l bilan sizlarning so‘zlaringizni tekshirib ko‘raman. Gaplaringiz to‘g‘ri bo‘lsa, sizlarga shafqat qilaman. Hammalari bu gapga rozi bo‘lishdi.

²¹Ular bir–birlariga gapira boshladi: “Mana, ukamizga nima qilgan bo‘lsak, endi jazosini tortyapmiz. U qanchalar azoblanganini ko‘zimiz bilan ko‘rib, yolvorishlarini eshitganimizda ham, quloq solmagan edik. Shu sababdan bu azoblar o‘zimizning boshimizga ham keldi.”

²²Shunda Ruben ularga dedi: — Bolaga zarar yetkazmanglar, deb aytmaganmidim?! Lekin sizlar gapimga quloq solmadingiz. Mana endi uning qoni bizni tutadi.

²³Yusuf shu yerda turgan edi. Aka–ukalar: “Gapimizni mana bu odam tushunadi”, deb xayollariga ham keltirmasdilar. Chunki Yusuf akalari bilan tilmoch orqali gaplashardi.

²⁴Yusuf akalarining oldidan ketib, yig‘ladi. Bir oz o‘zini bosib olgach, qaytib kelib, ular bilan gaplashdi. So‘ng ularning orasidan Shimo‘nni ajratib oldi va ularning ko‘zi oldida bog‘latdi.

²⁵Shundan keyin Yusuf xizmatkorlariga shunday buyruq berdi: “Bu odamlarning qoplarini donga to‘ldirib beringlar. Har birining kumushlarini [2] qopiga qaytarib solib qo‘yinglar, ularga yo‘l uchun kerakli oziq–ovqat beringlar.” Hammasi Yusuf buyurganday bo‘ldi.

²⁶Aka–ukalar donlarni eshaklariga yuklab, yo‘lga tushdilar.

²⁷Kechasi bir joyda tunagani to‘xtadilar. Ulardan biri qopini ochib, eshagiga yem olmoqchi bo‘lgan edi, qarasa, qop ichida kumushlari turibdi!

²⁸U aka–ukalariga: “Qaranglar! Mana kumushlarim! Qopimning ichida ekan!” deb hayratlandi. Shunda ularning yuraklari qinidan chiqquday bo‘lib qaltirab, bir–birlariga: “Obbo, bunisi Xudoning bizga nima qilgani ekan”, der edilar.

²⁹Ular Kan’on yurtiga — otalari huzuriga qaytib kelganlaridan keyin, boshlaridan o‘tgan hamma voqealarni unga aytib berdilar:

³⁰— O‘sha yurtning hokimi biz bilan juda qo‘pol gaplashdi, bizni, josussizlar, dedi.

³¹Lekin biz to‘g‘ri odam ekanimizni, josus emasligimizni aytdik.

³²Unga: “Biz o‘n ikkita aka–ukamiz, bitta otaning farzandlarimiz, bitta ukamiz nobud bo‘lgan, eng kichik ukamiz otamiz bilan Kan’onda qolgan”, deb aytdik.

³³Keyin o‘sha yurtning hokimi bizga aytdi: “Sizlarning to‘g‘ri odamlar ekaningizni tekshirib ko‘raman. Bittangiz men bilan qolasiz, boshqalaringiz esa och qolgan oilalaringiz uchun don olib ketaverasizlar.

³⁴Eng kichik ukangizni mening oldimga olib kelasizlar. Ana shunda sizlar josus emas, balki to‘g‘ri odamlar ekaningizni bilib olaman. So‘ngra mana bu ukangizni sizlar bilan birga jo‘natib yuboraman. Sizlar don sotib olgani tez–tez kelib turaverasizlar [3].”

³⁵Ular qoplarini bo‘shatayotganlarida, qarasalar, hammasining qopi ichida tugunchada kumushlari turibdi. Ota–bolalar tugunchalardagi kumushlarni ko‘rganlarida, vahimaga tushdilar.

³⁶Shunda Yoqub o‘g‘illariga aytdi: — Meni hamma bolalarimdan judo qilmoqchimisizlar? Yusuf yo‘qoldi, Shimo‘n ham yo‘q, endi esa Benyaminni olib ketmoqchisizlar! Peshanam muncha sho‘r bo‘lmasa!

³⁷Ruben otasiga dedi: — Agar Benyaminni sizga qaytarib olib kelmasam, mayli, mening ikkala o‘g‘limni o‘ldiravering! Benyaminni menga ishonib topshiring, o‘zingizga qaytarib olib kelib beraman.

³⁸— O‘g‘lim sizlar bilan birga bormaydi, — dedi Yoqub. — Akasi Yusuf o‘lgan, o‘zi yolg‘iz qoldi [4]. Yo‘lda u biror falokatga yo‘liqishi mumkin. Qariganimda meni qayg‘udan o‘liklar diyoriga [5] kiritasizlar.