Read O‘zbek tilidagi Muqaddas Kitob, 2013 Luqo 22 Bible Online

Luqo 22 - O‘zbek tilidagi Muqaddas Kitob, 2013 bible

Luqo 22

¹Xamirturushsiz non bayramiga yaqin qolgan edi. Bu bayram Fisih deb atalardi.

²Bosh ruhoniylar va Tavrot tafsirchilari Isoni yashirincha o‘ldirish uchun fursat poylab yurgan edilar, chunki ular xalqdan qo‘rqardilar.

³Shunda o‘n ikki havoriydan biri — Yahudo Ishqariyotning ichiga shayton kirib oldi.

⁴Yahudo bosh ruhoniylarning va Ma’bad mirshabboshilarining oldiga borib, Isoni qanday tutib berish to‘g‘risida ular bilan gaplashdi.

⁵Ular juda xursand bo‘lib, Yahudoga pul beradigan bo‘ldilar.

⁶Yahudo rozi bo‘ldi va Isoni xalqdan yashirincha ularning qo‘liga tutib berish uchun qulay fursatni kuta boshladi.

⁷Xamirturushsiz non bayrami keldi. Shu kuni Fisih qo‘zisi qurbonlik qilinar edi.

⁸Iso Butrus bilan Yuhannoni yuborayotib shunday dedi: — Boringlar, biz uchun Fisih taomini tayyorlanglar.

⁹Ular Isodan so‘radilar: — Bayram taomini qayerda tayyorlashimizni xohlaysiz?

¹⁰Iso ularga dedi: — Shaharga kirishlaringiz bilanoq, ko‘zada suv ko‘tarib ketayotgan bir odamni uchratasizlar. O‘sha odamga ergashib, u kiradigan uyga kiringlar.

¹¹Xonadon egasiga shunday deb aytinglar: “Ustozimiz shogirdlari bilan Fisih taomini yemoqchilar. U sizdan: ‘Bizga tayyorlab qo‘yilgan mehmonxona qayerda?’ deb so‘rab yubordilar.”

¹²Uy egasi sizlarga jihozlangan katta boloxonani ko‘rsatadi. U yerda biz uchun hozirlik ko‘ringlar.

¹³Shogirdlar ketdilar. Hamma narsa xuddi Iso aytganiday ro‘y berdi. Ular Fisih taomini tayyorladilar.

¹⁴Ziyofat vaqti bo‘ldi. Iso bilan havoriylari dasturxon atrofiga yonboshlashdi.

¹⁵Iso ularga dedi: — Men azob chekmasimdan avval bu Fisih taomini sizlar bilan birga yeyishni juda ham orzu qilgandim.

¹⁶Sizlarga aytay: Biz Xudoning Shohligida haqiqiy Fisih taomini yemagunimizcha, Men bu taomdan boshqa yemayman.

¹⁷Keyin Iso sharob quyilgan kosani olib, shukrona duosini aytib dedi: — Buni olinglar, o‘zaro bo‘lishinglar.

¹⁸Sizlarga aytay: Xudoning Shohligi kelmaguncha, Men uzum ne’matidan boshqa ichmayman.

¹⁹So‘ngra nonni oldi, shukrona duosini aytib sindirdi va shogirdlariga berib dedi: — Bu non Mening tanamni bildiradi. Tanam sizlar uchun fido bo‘ladi. Birgalikda non sindirib yeganingizda Meni xotirlanglar.

²⁰Ovqatlanib bo‘lganlaridan keyin, Iso yana sharob quyilgan kosani olib, shunday dedi: — Bu kosa Xudoning yangi ahdini bildiradi. Bu Ahd sizlar uchun to‘kiladigan qonim evaziga kuchga kiradi.

²¹Ana, qarang! Menga xiyonat qiladigan odam Men bilan bir dasturxonda o‘tiribdi.

²²Ha, Xudo reja qilganday Inson O‘g‘li jon beradi. Ammo Inson O‘g‘liga xiyonat qilgan odamning holiga voy!

²³Shunda ular bir–birlaridan: — Oramizda bunday ishga qo‘l uradigan kim ekan? — deb so‘ray boshladilar.

²⁴Shogirdlar orasida: “Qaysi birimiz eng katta hisoblanishimiz kerak?” degan bahs bo‘ldi.

²⁵Iso ularga dedi: “Butparastlarning hukmdorlari xalqlariga o‘z hukmini o‘tkazadilar. El boshliqlari oliyhimmat deb olqishlanadilar.

²⁶Sizlar esa bunday bo‘lmanglar. Aksincha, orangizda kim katta bo‘lsa, o‘zini eng kichikday tutsin. Kim boshliq bo‘lsa, xizmatkorday bo‘lsin.

²⁷Xo‘sh, kim katta? Dasturxon atrofida o‘tirganmi yoki unga xizmat qilayotganmi? Dasturxon atrofida o‘tirgan emasmi?! Men esa orangizda xizmatkordayman.

²⁸Og‘ir kunlarimda yonimda bo‘ldingizlar.

²⁹Shuning uchun, Otam Menga in’om qilgan Shohlikni Men sizlarga in’om qilyapman.

³⁰Sizlar Mening Shohligimda dasturxonim atrofida o‘tirib yeb–ichasizlar, Isroilning o‘n ikki qabilasiga hukmronlik qilasizlar.”

³¹Iso dedi: — Shimo‘n, Shimo‘n! Mana, bug‘doyni g‘alvirdan o‘tkazishganday, shayton sizlarni sinovdan o‘tkazishga izn so‘radi.

³²Biroq imondan toymasin, deb Men sen uchun ibodat qildim. Sen tavba qilib, Menga qaytganingdan keyin, birodarlaringni imonda mustahkamla.

³³Shimo‘n Isoga javoban dedi: — Hazrat! Men Siz bilan zindonga ham, o‘limga ham borishga tayyorman!

³⁴Iso esa dedi: — Eh Butrus! Senga shuni aytay, bugun xo‘roz qichqirmasdan oldin sen uch marta Meni tanimasligingni aytasan.

³⁵Iso shogirdlariga dedi: — Men sizlarni hamyonsiz, to‘rvasiz, choriqsiz yuborganimda, biron narsada kamchiligingiz bormidi? — Hech narsada! — javob berdi ular.

³⁶Iso ularga shunday dedi: — Endi esa kimning hamyoni yoki to‘rvasi bo‘lsa, olsin. Kimda qilich yo‘q bo‘lsa, choponini sotib, qilich xarid qilsin.

³⁷Sizlarga aytay: “U gunohkorlar qatorida sanaldi”, deb Men haqimda aytilgan bashorat bajo bo‘lishi kerak. Ha, Men haqimda yozilgan bu so‘z bajo bo‘lyapti.

³⁸Shogirdlar: — Hazrat, qarang, mana bu yerda ikkita qilich bor ekan! — dedilar. — Bo‘ldi, yetar! — dedi Iso.

³⁹Iso shahardan chiqib, odatdagiday Zaytun tog‘iga yo‘l oldi. Shogirdlari ham Uning orqasidan ketdilar.

⁴⁰Iso o‘sha joyga yetib kelgandan keyin, shogirdlariga: — Vasvasaga tushmaslik uchun ibodat qilinglar, — dedi.

⁴¹O‘zi ulardan bir tosh otar masofacha nari bordi–da, tiz cho‘kib ibodat qildi:

⁴²— Ey Ota! Qaniydi, bu azob kosasini Mendan uzoqlashtirsang! Ammo Mening xohishim emas, Sening xohishing bajo bo‘lsin.

⁴³Shu orada osmondan bir farishta Isoga zohir bo‘lib, Unga kuch ato qildi.

⁴⁴Iso og‘ir iztirob ichida jon–jahdi bilan ibodat qildi. Undan oqqan ter esa yerga tomayotgan qon tomchilariga o‘xshar edi.

⁴⁵Iso ibodatni tugatib, shogirdlari yoniga keldi. Ularning uxlab yotganini ko‘rdi. Shogirdlar qayg‘udan holdan toygan edilar.

⁴⁶Iso ularga: — Nega uxlab yotibsizlar? Qani turinglar, vasvasaga tushmaslik uchun ibodat qilinglar, — dedi.

⁴⁷Iso hali gapirib bo‘lmasidan, birdaniga olomon kelib qoldi. Olomonni o‘n ikki shogirddan biri — Yahudo boshlab kelgandi. Yahudo Isoni o‘pmoqchi bo‘lib, Unga yaqinlashdi.

⁴⁸Iso esa unga dedi: — Yahudo, sen Inson O‘g‘liga bir o‘pich bilan xiyonat qilyapsanmi?

⁴⁹Isoning yonidagilar voqea qayoqqa yo‘nalayotganini payqab: — Hazrat, qilichni ishga solaylikmi? — deyishdi.

⁵⁰Ulardan biri esa oliy ruhoniyning xizmatkoriga jarohat yetkazib, uning o‘ng qulog‘ini kesib tashladi.

⁵¹Shunda Iso: — Qo‘yinglar, bas! — dedi–da, xizmatkorning qulog‘iga qo‘l tekkizib unga shifo berdi.

⁵²So‘ng Uni qo‘lga olishga kelgan bosh ruhoniylar, Ma’bad mirshabboshilari va oqsoqollarga dedi: — Men qaroqchimidim, Meni olib ketgani qilichu tayoqlar bilan kelibsizlar?!

⁵³Sizlar bilan har kuni Ma’badda birga edim, Menga qo‘l tekkizmadingizlar. Ammo endi zamon sizniki, zulmat hukmronligi keldi!

⁵⁴Isoni ushlab, oliy ruhoniyning uyiga olib ketdilar. Butrus esa masofa saqlab ularga ergashib bordi.

⁵⁵Oliy ruhoniyning hovlisi o‘rtasida gulxan yoqishdi. Butrus gulxan atrofida o‘tirgan odamlarning yoniga borib o‘tirdi.

⁵⁶Bir cho‘ri qiz gulxan yonida o‘tirgan Butrusni ko‘rdi. U Butrusga tikilib qaradi–da: — Bu odam ham U bilan birga edi! — dedi.

⁵⁷Lekin Butrus inkor etib: — Ey singlim, men Uni tanimayman! — dedi.

⁵⁸Bir ozdan keyin boshqa bir odam Butrusni ko‘rib: — Sen ham ulardan birisan–ku! — dedi. Lekin Butrus unga ham: — Ey birodar, men ulardan emasman! — dedi.

⁵⁹Oradan bir soatlar o‘tgandan keyin yana kimdir: — Haqiqatan ham, manavi odam U bilan birga bo‘lgan. Axir, u ham Jalilalik–ku! — deb turib oldi.

⁶⁰— Menga qara, nima to‘g‘risida gapiryapsan, tushunmayapman — deb e’tiroz bildirdi Butrus. U gapini tugatmasdanoq, xo‘roz qichqirdi.

⁶¹Rabbimiz Iso o‘girilib, Butrusga qaradi. Shunda Butrus Rabbimizning: “Bugun xo‘roz qichqirmasdan oldin, sen Mendan uch marta tonasan”, — degan gapini esladi.

⁶²Butrus hovlidan chiqib, achchiq–achchiq yig‘ladi.

⁶³Isoni qo‘riqlagan odamlar Uni haqoratlab kaltakladilar.

⁶⁴Ular Isoning ko‘zlarini bog‘lab qo‘yib: — Payg‘ambar, qani top–chi, Seni kim urdi ekan? — derdilar.

⁶⁵Isoga yana ko‘p haqoratli so‘zlar aytdilar.

⁶⁶Tong otganda Oliy kengash a’zolari — bosh ruhoniylar bilan tafsirchilar yig‘ildilar. Isoni ularning oldiga olib kelishdi.

⁶⁷— Bizga ayt–chi, Sen Masihmisan? — deb so‘radilar. Iso shunday javob berdi: — Agar sizlarga aytsam, Menga ishonmaysizlar.

⁶⁸Agar sizlarga savol bersam, javob bermaysizlar.

⁶⁹Biroq bundan buyon Inson O‘g‘li Qodir Xudoning o‘ng tomonida o‘tiradi.

⁷⁰Shunda hamma birdaniga: — Bundan chiqdi, Sen Xudoning O‘g‘li ekansan–da? — deb so‘radilar. — O‘zlaringiz Mening kimligimni aytdingizlar, — dedi ularga Iso.

⁷¹Shunda ular: — Boshqa guvohga ehtiyoj qolmadi! O‘z og‘zidan o‘zimiz eshitdik, axir! — deyishdi.