Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Meta 26 Bible Online

Meta 26 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Meta 26

¹Û wusa bû ku, gava Îsa hemûyên van gotinan qedand, ji şagirtên xwe re got:

²Hûn dizanin ku piştî du rojê Cejna Fisihê ye û Lawê Mirov bona bê xaçkirin dê bi dest ve bête dayîn.

³Wê wextê serokên kahînan û kalepîrên gel di hewşa Serokkahîn de ku, navê wî Qayafa bû civiyan.

⁴Û bi hev re şêwirîn ku Îsa bi hîle bigirin û bikujin.

⁵Lê belê wan digotin: Bila ev kar di vê cejnê de nebe ku, di nav gel de tevlihevî nebe!

⁶Û gava Îsa li Beytanyayê di mala Şîmûnê bicizam de bû,

⁷pîrekek di qabekî mermerê sipî de, bi rûnê zehf bêhnxweş ve hat cem wî û gava ew li sifrê rûniştîbû, pîrekê rûn bi ser serê wî ve rijand.

⁸Lê belê gava şagirtan ev yek dîtin, hêrs bûn û gotin: Ma ji bona çi ev destbelavî kirin?

⁹Ji ber hewce bû ku, ev rûn bi qîmetekî giranbuha bihata firotin û wê bidana xizanan!

¹⁰Lê belê Îsa bi vê dizanîbû û ji wan re got: Ma çima hûn pîrekê diêşînin? Ji ber ku wê karekî qenc ji min re kir!

¹¹Ji ber ku dê xizan her tim li cem we bin, lê belê ez ê her tim ne li cem we bim.

¹²Ji ber ku pîrekê ev rûnê bêhnxweş bi ser bedena min ve rijand ku, min ji bo binaxkirinê amade bike.

¹³Bi rastî ez ji we re dibêjim: Ev Mizgînî di dinê de, li ku derê bê danasîn kirin, dê kirina vê pîreka jî ji bona bîranîna wê bête gotin!

¹⁴Wê wextê yek ji Donzdehan ku, ji wî re digotin Cihûdayê Îsxeryotî, çû cem serokên kahînan

¹⁵û got: Ger ez wî bidim destê we, hûn ê çi bidin min? Wan jî sî zîv jê re soz dan ku, bidin wî.

¹⁶Bona ku Îsa bide dest, ew ji wê wextê ve li fersendê digeriya.

¹⁷Di roja yekemîn ya Cejna Nanê Bêhavên de, şagirt hatin cem Îsa û jê re gotin: Tu li ku derê dixwazî, xwarina Fisihê bixwî ku, em ji te re amade bikin?

¹⁸Wî jî got: Herin bajêr, li cem filan mirovî û ji wî re bêjin: Mamoste dibêje, wexta min nêzîk e; ez ê tevî şagirtên xwe di mala te de Fisihê pîroz bikim!

¹⁹Û şagirtan çawa ku Îsa ji wan re emir dabû, ûsa kirin û xwarina Fisihê amade kirin.

²⁰Gava ku êvar bû, ew tevî her donzdeh şagirtên xwe li sifrê rûnişt.

²¹Gava ku wan hîn xwarinê dixwarin, Îsa got: Bi rastî ez ji we re dibêjim: Yekî ji we dê min bide dest!

²²Û ew jî gellekî xemgîn bûn û her yekî ji wan ji wî re got: Ya Xudan, ma ez im?

²³Wî bersiv da wan û got: Yê ku pariyê xwe tevî min, di feraxa xwarinê de dakir, ew e yê ku dê min bide dest.

²⁴Jixwe Lawê Mirov, li gor ku bona wî hatiye nivîsîn diçe, lê belê wey li serê wî mirovî ku, dê Lawê Mirov bi navgîniya wî, bi dest ve tête dayîn! Ger ew mirov nebûba, dê jê re qenctir biba.

²⁵Cihûdayê ku ew da dest, bersiv da û got: Ya Mamoste! Ma ez im? Îsa jî ji wî re got: Mîna gotina te ye!

²⁶Gava wan nan dixwarin, Îsa nan rahişt, dua şikiriyê kir, ew şikand[1], da şagirtan û got: Bigirin, bixwin! Ev bedena min e.

²⁷Û kaseyek[1]rahişt, şikir kir û da wan û ji wan re got: Hûn hemû ji vê vexwin!

²⁸Ji ber ku ev xwîna min ya Peymanê ye ku, ji bo bexşandina gunehên gellekan dê bête rijandin.

²⁹Lê belê ez ji we re dibêjim: Êdî ez tu carî ji bera mêwa rez venaxwim; heta wê roja ku ez ê tevî we, di Serweriya Bavê xwe de ya nû vexwim!

³⁰Û wan qesîdekê gotin, derketin Çiyayê Zeytûnê.

³¹Wê wextê Îsa ji wan re got: Îşev hûn ê hemû ji min tilpekî bibin; ji ber ku hatiye nivîsîn: Ez ê li şivan xînim û dê mîhên keriyê belav bibin[1].

³²Lê belê piştî ku ez ji mirinê rabim, ez ê berî we herim Celîlê.

³³Lê belê Pêtrûs bersiv da û ji wî re got: Ger hemû di te de tilpekî bibin jî, ez qet tilpekî nabim!

³⁴Îsa ji wî re got: Bi rastî ez ji te re dibêjim: Îşev hîn berî bang kirina dîk, tuyê sê carî min înkar bikî!

³⁵Pêtrûs ji wî re got: Ger hewce bike, ez ê tevî te bimirim jî, dîsa ez te qet înkar nakim! Hemûya şagirtan jî ûsa gotin.

³⁶Wê wextê Îsa tevî wan çû cîhekî ku, navê wê Gêtşêmanî bû û ji şagirtên xwe re got: Li vir rûnin, heta ku ez herim û li wê derê dua bikim!

³⁷Û Pêtrûs û herdu lawên Zebedî bi xwe re girt û dest pê kir, xemgîn û zehf teng bû.

³⁸Wê wextê ji wan re got: Canê min di dereca mirinê de zehf xemgîn e; hûn li vir bisekinin û li tev min hişyar bimînin!

³⁹Hinekî pêş ve çû û ket ser rûyê xwe, dua kir û got: Bavê min! Ger mimkun be, bila ev kase ji min derbas bibe; lê belê ne mîna xwestina min, bila mîna xwestina te bibe!

⁴⁰Û ew hate cem şagirtan û wan di xew de dît û ji Pêtrûs re got: Ma qene we nikaribûn bi min re saetekê hişyar bimana?

⁴¹Hişyar bimînin û dua bikin ku, hûn neyên ceribandin! Her wekî ruh dilxwaz e, lê belê beden bêquwet e.

⁴²Îsa cara duwemîn çû, dua kir û got: Bavê min! Ger heta ku ez wê kasê venexwim, derbasbûna wê mimkun nabe, bila xwestina te bibe!

⁴³Û dema ew hat, dîsa wan di xew de dît; ji ber ku çavên wan giran bûbûn.

⁴⁴Wan di cîh de hişt, dîsa dûr ket, cara sêwemîn dua kir û dîsa wan gotinan got.

⁴⁵Wê wextê Îsa hate cem şagirtan û ji wan re got: Êdî di xew de biçin û rehet bikin; a vay, saet nêzîk bû û Lawê Mirov bi destê gunehkaran ve tête dayîn.

⁴⁶Rabin, em herin! A vay, yê ku min dide dest, nêzîk bû.

⁴⁷Îsa hîn diaxifî, a vay, Cihûdayê ku yek ji Donzdehan bû hat, tevî wî komekî mezin ya mirovan bi dar û şûran ve ku, ji aliyê serokên kahînan û kalepîrên gel ve hatibûn şandin, hebû.

⁴⁸Û yê ku ew da dest, nîşanek dabû wan û gotibû: Ez kîjanî ramûsînim, ew e, bi wî bigrin!

⁴⁹Ew hema nêzîkî Îsa bû û got: Silav ji te re Mamoste! û wî ramûsand.

⁵⁰Îsa jî ji wî re got: Heval, ma tu bona çi hatî? Li ser vêya ew nêzîk bûn, dest dan ser Îsa û pê girtin.

⁵¹A vay, yek ji ewên ku tevî Îsa bûn, dest avêt şûrê xwe kişand û li xulamê Serokkahîn xist û guhê wî jêkir.

⁵²Wê wextê Îsa ji wî re got: Şûrê xwe dîsa bike cîhê wê! Ji ber ku hemûyên ku şûr dikişînin, dê bi şûr ve bimirin!

⁵³An jî tu dibêjî, ma qey ez nikarim ji Bavê xwe lava bikim û ew jî aniha ji donzdeh lejyonan[1]zêdetir milyaket nagihîne min?

⁵⁴Lê belê nivîsên ku dibêjin, divê hemû ûsa bibin, dê çawa bêne cîh?

⁵⁵Wê saetê Îsa ji ajaweyê re got: Mîna rabûna li hember rêbirekî bi şûran û daran, ma hûn ji bona girtina min hatine? Ez her roj di Perestgehê de rûdiniştim û min we hîn dikir, we bi min nedigirtin.

⁵⁶Lê belê hemûyên vana bûn ku, nivîsên peyxamberan bêne cîh. Wê wextê hemû şagirtan wî di cîh de hiştin û reviyan.

⁵⁷Yên ku bi Îsa girtibûn, wî birin cem Serokkahîn Qayafa; alimên zagonê û kalepîran li wir civiyabûn.

⁵⁸Pêtrûs ji dûr ve heta hewşa Serokkahîn li pey wî çû û kete hundir tevî nobedaran rûnişt, bona ku dawiyê bibîne.

⁵⁹Serokên kahînan û hemûya Civata Netewî, ji bona ku Îsa bikujin, li dijî wî li şahdeyên derewîn digeriyan.

⁶⁰Û her wekî gellek şahdeyên derewîn hatin jî, lê dîsa jî ya ku lê digeriyan nedîtin[1].

⁶¹Lê belê di dawiyê de du şahdeyên derewîn hatin û gotin: Vî mirovî got: Ez dikarim, Perestgeha Xwedê xera bikim û di nav sê rojan de dîsa wê çêbikim!

⁶²Û Serokkahîn rabû û ji Îsa re got: Ma tu qet bersivê nadî? Ev çi şahdeyiye ku vana li dijî te dikin?

⁶³Lê belê Îsa bêdeng ma. Û Serokkahîn ji wî re got: Ez te li cem Xwedayê zindî didim sondê, ger Lawê Xwedê, Mesîh tu yî, ji me re bêje!

⁶⁴Îsa jî ji wî re got: Mîna ku te gotiye yî! Lê belê ez ji we re dibêjim: Ji niha pê ve hûn ê bibînin ku, Lawê Mirov, li aliyê rast, yê Qudretê rûniştiye û li ser ewrên ezmanan ve tê!

⁶⁵Wê wextê Serokkahîn kincên xwe çirand û got: Wî kufr kir! Êdî çi hewcedariya me ji şahidan re heye? A vay, we niha kufriyên wî bihîstin.

⁶⁶Ma hûn çi dibêjin? Wan bersiv dan û gotin: Wî mirinê li xwe heq kir!

⁶⁷Wê gavê tifî[1]rûyê wî kirin û bi kulmikan li wî xistin; hinekan jî şîrmaq lê didan

⁶⁸û digotin: Ya Mesîh, ma yê ku li te dixe kî ye? Peyxambertiyê ji me re bike!

⁶⁹Pêtrûs li derve, di hewşê de rûniştî bû. Û keçika xizmetkar hat cem wî û got: Tu jî tevî Îsayê Celîlî bû!

⁷⁰Lê wî li ber hemûyan înkar kir û got: Ez nizanim ku tu çi dibêjî.

⁷¹Dema ku ew derket ber derî, keçikek din ya xizmetkar wî dît û ji yên ku li wê derê ne re got: Ev mirov jî bi Îsayê Nisretî re bû!

⁷²Û wî dîsa bi sondê înkar kir û got: Ez wî mirovî nas nakim!

⁷³Û hineke pişt re yên ku li wir bûn, çûn cem Pêtrûs û gotin: Bi rastî tu jî ji wan î; ji ber ku axaftina te, te eşkere dike!

⁷⁴Wê wextê wî lanet li xwe kir, sond xwar û got: Ez wî mirovî nas nakim! Û hema dîk uriya[1].

⁷⁵Pêtrûs ew gotina Îsa anî bîra xwe ku, ji wî re gotibû: Berî ku dîk biure[1], tuyê sê caran min înkar bikî. Û ew derket derve û bi êş û jan giriya.