Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Marqos 10 Bible Online

Marqos 10 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Marqos 10

¹Û ew ji wir rabû û hat sînorên Cihûstanê û aliyê dinî çemê Urdunê. Dîsa ajawe li dora wî civiyabûn û wî li ser adeta xwe dîsa hînî wan dikir.

²Û Fêrisiyan hatin cem wî û bona wî biceribînin, jê pirsîn: Ma jin berdana zilamekî caiz e?

³Wî jî bersiv da û ji wan re got: Mûsa çi emir da we[1]?

⁴Wan jî gotin: Mûsa bona nivîsandina kaxeza berdanê û berdana pîrekê destûrê daye.

⁵Lê belê Îsa bersiv da û ji wan re got: Wî ji ber dilhişkiya we vî emrî ji we re nivîsand.

⁶Lê belê Xwedê di destpêka afirandinê de ew nêr û mê afirandin.

⁷Ji ber vê yekê dê zilam dayik û bavê xwe berde û bi pîreka xwe ve bê girêdan

⁸û herdu jî bibin bedenek; ûsa ku, êdî ew ne dudu ne, lê bedenek in.

⁹Niha, yên ku Xwedê gihandiye hev, bila mirov veneqetîne!

¹⁰Şagirtan li malê, di derheqê vê babetê de dîsa ji wî pirsîn.

¹¹Û wî ji wan re got: Kî ku pîreka xwe berde û bi yeka din re bizewice, li dijî wê zînayê dike.

¹²Û ger pîrekek mêrê xwe berde û bi yekî din re bizevice, zînayê dike.

¹³Û wan zarok dianîn cem wî ku ew destên xwe li wan bixe, lê şagirtan yên ku wan dianîn azirandin.

¹⁴Dema Îsa vêya dît; hêrs bû û ji wan re got: Berdin, bila zarok werin cem min; ji wan re nebin asteng! Ji ber ku Serweriya Xwedê ji yên mîna vana re ye!

¹⁵Bi rastî ez ji we re dibêjim: Yê ku Serweriya Xwedê mîna zarokekî qebûl meke, tu carî nikare bikeve wê!

¹⁶Û wî zarok himbêz kir, destê xwe danî ser wan û wan pîroz kir.

¹⁷Dema derket rê, yekî bi bazdan hate cem wî û li ber wî çok da û jê pirsî: Mamosteyê qenc, bona ez jiyana bêdawî bi mêrasî bistînim, gelo ez çi bikim?

¹⁸Îsa jî ji wî re got: Ma çima tu ji min re dibêjî qenc? Xeynî yekî tu kes ne qenc e, ew jî Xwedê ye!

¹⁹Tu bi emiran dizanî: Mekuje! Zinê meke! Diziyê meke! Bi derewî şahdeyiyê meke! Heqê kesekî nexwe! Hurmetê ji dayik û bavê xwe re bike[1]!

²⁰Lê wî got: Mamoste, min vana hemû ji ciwantiya xwe ve, heta niha anîne cîh.

²¹Îsa li wî nihêrt û jê hez kir û jê re got: Tiştekî te kêm e! Here, çiyî te heye bifiroşe, bide xizanan û bi vî awayî dê li ezmanan xezîneya te bibe û were, xaçê hilgire û li pey min bimeşe!

²²Lê belê li ser vê gotinê wecê zilam daliqî û bi keser çû; ji ber ku gellek malê wî hebû.

²³Îsa li dora xwe nihêrt û ji şagirtên xwe re got: Çiqas zehmet e ku yên dewlemend bikevin Serweriya Xwedê!

²⁴Şagirtan bi gotinên wî şaş man. Lê belê Îsa dîsa ji wan re got: Zarokno, çiqas bi zehmet e yên ku hêviya xwe bi dewlemendiyê ve girêdane, bikevin Serweriya Xwedê!

²⁵Derbasbûna devê ji qula derziyê, ji ketina kesên dewlemend a Serweriya Xwedê hêsantir e.

²⁶Ew zehf ecêb man û ji hev û din re gotin: Wê çaxê dê kî xelas bibe?

²⁷Îsa li wan nihêrt û got: Li ba mirovan ev nabe, lê belê ne li ba Xwedê! Ji ber ku li ba Xwedê her tişt dibe[1].

²⁸Pêtrûs dest pê kir û ji wî re got: A vay; me her tiştî berda û li pey te hatin!

²⁹Îsa bersiv da û got: Bi rastî ez ji we re dibêjim: Tu kes nîne ku, bona min û Mizgîniyê mal, an bira, an xwuşk, an dayik, an bav, an zarok, an jî erdên xwe berde,

³⁰niha, di vê demê de, tevî zilma ku bikişîne sed qatî zêdetir mal û bira û xwuşk û dayik û zarok û erd û di dema bê de jiyana bêdawî nestîne.

³¹Lê belê pirr kesên yekemîn dê bibin dawîn û pirr kesên dawîn jî dê bibin yekemîn.

³²Ew di rê de diçûn Orşelîmê; Îsa ji pêşiya wan ve diçû û şagirtên wî ecêb diman; yên ku li pey wî diçûn jî ditirsiyan. Wî dîsa Donzdehan girt cem xwe û dest bi gotina tiştên ku dê bêne serê xwe kir:

³³A vay, em diçin Orşelîmê; Lawê Mirov dê bidin destê serokên kahînan û alimên zagonê; ew jî, dê ceza mirinê bidin wî û wî bidin destê neteweyan;

³⁴ew ê henekê xwe pê bikin û tifî[1]ser wî bikin û wî qamçî bikin û bikujin û ew ê piştî sê rojî dê dîsa biveje.

³⁵Lawên Zebedî Aqûp û Yûhena nêzîkî wî bûn û gotin: Mamoste, xwestinek me heye, em dixwazin ku tu vêya ji bo me bikî!

³⁶Wî ji wan re got: Hûn çi dixwazin ku ez bona we bikim?

³⁷Wan jî jê re gotin: Ji me re bibexşîne, di bilindiya te de, yek ji me li rastê te û yek ji me li çepê te bila rûnên!

³⁸Îsa jî ji wan re got: Hûn nizanin ku hûn çi dixwazin. Ma hûn dikarin kaseya[1]ku ez jê vedixwim, vexwin? Û hûn dikarin bi vaftîzbûna ku ez ê pê bêm vaftîzkirin, vaftîz bibin?

³⁹Wan jê re gotin: Em dikarin! Îsa ji wan re got: Kaseya ku ez jê vexwim, hûn ê vexwin û bi vaftîzbûna ku ez pê bêm vaftîzkirin, hûn ê vaftîz bibin;

⁴⁰lê belê hiştina rûniştina we yî li çep û rastê min, ne di destê min de ye; lê ev ji bo kî hatibe amadekirin; ji bo wan e.

⁴¹Û dema deh şagirt vêya bihîstin, dest pê kirin bi Aqûp û Yûhena re xeyidîn.

⁴²Îsa wan bangî cem xwe kir û ji wan re got: Hûn dizanin ku, di nav netewan de yên serok tên dîtin, serweriyê li wan dikin[1]û kesên pêş ve tên jî li ser wan hukumdariyê dajon.

⁴³Lê belê dê di nava we de ûsa nebe; kesê ku di nava we de dixwaze bibe mezin, bila bibe xizmetkarê we

⁴⁴û kesê ku di nava we de dixwaze bibe yekemîn, bila bibe xulamê hemûyan.

⁴⁵Ji ber ku Lawê Mirov jî ne bona ku jê re xizmet bête kirin, lê bona xizmetê bike û canê xwe di oxra gellekan de bi berdêl bide, hat.

⁴⁶Û ew hatin Êrîhayê. Û dema Îsa û şagirtên xwe, bi ajaweyeke mezin ji Êrîhayê ve derket, parsekek kor, bi navê lawê Tîmay, Bar-Tîmeyo[1]li qeraxa rêgehê rûniştî bû.

⁴⁷Û dema ku wî bihîst Îsayê Nisretî derbas dibe, dest pê kir qêriya û got: Ya Lawê Dawid Îsa, li min were rehmê!

⁴⁸Gellek kesan bona ku hiş bibe, wî azirandin; lê belê ew hîn zêde qêriya û bang kir: Ya Lawê Dawid, li min were rehmê!

⁴⁹Îsa jî sekinî û got: Bangî wî bikin! Û wan bangî zilamê kor kirin û jê re gotin: Xwezî ji te re, bangî te dike!

⁵⁰Wî jî eba xwe avêt, hol bû û hate cem Îsa.

⁵¹Îsa destpêkir û ji wî pirsî: Ma tu çi dixwazî ku, ez ji bo te bikim? Yê kor jî jê re got: Rabbûnî[1], bila çavên min bibînin!

⁵²Îsa jî ji wî re got: Here, baweriya te, tu xelas kirî! Û hema çavên wî dîtin û di rê de, li pey Îsa çû.