Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Marqos 8 Bible Online

Marqos 8 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Marqos 8

¹Di wan rojan de dîsa gava ajaweyek mezin çêbû û ji ber ku tiştekî wanî xwarinê nemabû, Îsa bangî şagirtên xwe kir û ji wan re got:

²Ez li ber gel dikevim, ji ber niha ev sê roj e ku bi min re ne û tu tiştekî wanî xwarinê nîne.

³Ger ez wan bi birçîtî bişînim malên wan, ew ê di rê de bikevin; ji ber ku hin kes ji wan ji rêya dûr hatine.

⁴Û şagirtên wî bersiv dan wî: Li vir, li cîhê tenha, dê mirov vana bi nan ji ku derê ve bikaribe têr bike?

⁵Û wî ji wan pirsî: Çend nanê we hene? Û wan gotin: Heft.

⁶Wî emir da gel ku li erdê rûnin û pişt re heft nanî rahişt, şikir kir û ew parî kir, bona belav kirinê da şagirtên xwe û wan jî danîn ber gel.

⁷Çend masiyê wanî biçûk jî hebûn û piştî wî dua şikiryê kir, got ku bila ew vana jî deynin ber wan.

⁸Wan xwarin û têrbûn; heft zembîl tijî ji kurtêlên bermayî hildan.

⁹Hejmara yên ku xwarin, qasî çar hezar kesî bû û wî ew berdan.

¹⁰Û hema bi şagirtên xwe re li lotkê siwar bû û derbasî aliyê Dalmanûtayê bû.

¹¹Fêrisî hatin û bi Îsa re dest bi guftegoyê kirin; bona ku wî biceribînin, ji wî xwestin ku elametek ji ezman rê wan bide.

¹²Wî jî ji dil ve axînek kişand û got: Ma ev nifşe çima elametekê digere? Bi rastî ez ji we re dibêjim: Dê tu elametî ji vê nifşêya re neyê dayîn!

¹³Û wî wan berda û dîsa li lotkê siwar bû û derbasî aliyê dinî golê bû.

¹⁴Û wan ji bîr kiribûn ku bi xwe re nan bistînin û di lotkê de, li cem wan tenê nanek hebû.

¹⁵Îsa jî emir li wan kir û got: Xwe biparêzin, ji havêna Fêrisiyan û havêna Hêrodês ve birevin!

¹⁶Û ew di nav xwe de axifîn û gotin: Ji ber ku nanê me tune!

¹⁷Îsa bi vê dizanîbû û ji wan re got: Çima hûn dibêjin nanê me tune û diaxifin? Ma hûn hîn aqil nagehînin û fêhm nakin? Ma dilê we hişk bûye?

¹⁸Çavên we hene, ma hûn nabînin? Guhên we hene, ma hûn nabihîzin? Ma nayê bîra we,

¹⁹dema min pênc nanî di nava pênc hezar kesî de par kir, we çend zembîl kurtêl berhev kirin? Wan jî ji wî re gotin: Donzdeh!

²⁰Dema min heft nanî di nava çar hezar kesî de par kir, we çend zembîl tijî kurtêl berhev kirin? Wan jî gotin: Heft!

²¹Û wî ji wan re got: Ma hûn hîn fêhm nakin?

²²Û ew hatin Beytsaydayê û zilamekî kor anîn cem wî û ji bo bi destê xwe lêxe li ber wî geriyan.

²³Û wî bi destê yê kor ve girt û wî derxist derveyî gund û gava tû çavên wî kir, destê xwe da ser û jê re pirsî: Ma tu tiştekî dibînî?

²⁴Wî li jor nihêrt û got: Mirovan dibînim, ji ber ku tiştên mîna daran dimeşin, dibijêrim!

²⁵Paşê dîsa destê xwe danî ser çavên wî; wî çavên xwe vekir, bi baldarî nihêrt; baş bû û hemû tiştan zelal dît.

²⁶Îsa jî ew şand mala wî û ji wî re got: Mekeve nav gund, di gund de jî ji kesekî re nebêje!

²⁷Û Îsa bi şagirtên xwe re çû gundên Qeyseriya Fîlîposê û di rê de ji şagirtên xwe re pirsî û ji wan re got: Li gor gotina gel ez kî me?

²⁸Wan jî bersiv dan û gotin: Dibêjin Yehyayê vaftîzkar e, hinek dibêjin Êlyas, hinekên din jî dibêjin, ji peyxamberan yek e.

²⁹Wî jî ji wan re got: Lê hûn, hûn dibêjin ez kî me? Pêtrûs bersiva wî da û jê re got: Tu Mesîh î!

³⁰Û wî emir da wan ku di derheqê wî de tiştekî ji kesî re nebêjin.

³¹Û wî destpêkir û hînkirina, hewcedariya, divê Lawê Mirov gellekî êş bikişîne, ji aliyê kalepîran, serokkahînan û alimên zagonê ve bête red kirin, bête kuştin û piştî sê rojî biveje, ji wan re kir.

³²Û wî ev gotin bi eşkeretî digot. Li ser vêya Pêtrûs wî kişand aliyekî, dest pê kir û wî azirand.

³³Lê belê ew vegeriya û li şagirtên xwe nihêrt, Pêtrûs azirand û got: Ji ber min vekişe Îblîs! Ji ber ku tu ne tiştên Xwedê, lê tiştên mirovan difikirî!

³⁴Îsa gel bi şagirtên xwe re bangî cem xwe kir û ji wan re got: Yê ku dixwaze li pey min bê, bila xwe înkar bike û bila xaça xwe hilgire û li pey min bê!

³⁵Ji ber, yê ku bixwaze canê xwe xelas bike, dê ew ê wê winda bike; lê belê yê ku canê xwe di oxra min û Mizgîniyê de winda bike, dê ew ê wê xelas bike.

³⁶Ji ber ku ger mirovek hemûya dinê qezenc bike û canê xwe winda bike, dê çi feyda wê ji wî re bibe?

³⁷Ji ber ku ma mirov, dikare çi ji bo canê xwe bide?

³⁸Ji ber ku di nava vê nifşeya zînekar û gunehkar de, kî ji min û ji gotinên min şerm bike, Lawê Mirov jî, dema di mezinahiya Bavê xwe de, bi milyaketên pîroz ve bê, dê ji wî kesî şerm bike[1].