Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Marqos 9 Bible Online

Marqos 9 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Marqos 9

¹Û wî ji wan re got: Bi rastî ez ji we re dibêjim: Di nava kesên li vir disekinin de, hin kes hene, berî ku bi qudret hatina Serweriya Xwedê nebînin, dê mirinê qet tam nekin!

²Paşî şeş rojan Îsa, Pêtrûs û Aqûp û Yûhena girt cem xwe û ji yên din cihê derxist çiyayekî bilind. Û li ber wan xuyabûniya wî hat guhertin.

³Kincên wî rewnaq û pirr spî bûn; li rûyê erdê tu kesên kincan dişon nikarîbû ew wusa spî bikira.

⁴Û di wê demê de Êlyas û Mûsa ji wan re xuya bûn û ew bi Îsa re diaxifîn.

⁵Û Pêtrûs bersiv da Îsa û jê re got: Rebbî[1], hebûna me ya vir çi qenc bû! Em sê çardaxan ava bikin; yek ji te re û yek ji Mûsa re û yek jî ji Êlyas re!

⁶Ji ber ku wî nizanîbû dê çi bibêje; ji ber ku zehf tirsiyabûn.

⁷Di vê demê de ewrek hat û wan xist bin siya xwe û dengek ji ewr hat: Lawê minî xoşewîst ev e; wî guhdarî bikin! got.

⁸Ji nişka ve li dora xwe nihêrtin, lê xeynî Îsa êdî tu kesekî li cem xwe nedîtin.

⁹Dema ku ji çiya dadiketin, wî emir li wan kir ku tiştên dîtine, heta ku Lawê Mirov ji nav miriyan ranebe, ji kesekî re nebêjin.

¹⁰Wan jî vê gotinê di nav hev de veşartin û gelo ji nav miriyan vejîn çî ye, ji hev û din dipirsiyan.

¹¹Û wan ji wî pirsîn û gotin: Çima alimên zagonê dibêjin, dê pêşiyê Êlyas bê?

¹²Wî jî ji wan re got: Ma bi gotina; bi rastî pêşiyê Êlyas tê û her tiştî datîne cîhê wê û dê gellek tiştan bikişîne û biçûk bête dîtin, çawa di derheqê Lawê Mirov de hatiye nivîsandin?

¹³Lê belê ez ji we re dibêjim: Him Êlyas hat û him jî mîna tiştên ku di derheqê wî de hatiye nivîsîn, çi ku wan xwest bi wî kirin.

¹⁴Dema ew hatin cem şagirtan, dîtin ku ajaweyek mezin li dora wan civiyaye û hinek alimên zagonê bi wan re ketine guftegoyê.

¹⁵Û dema ku hemûya ajaweyê wî dîtin, gellek ecêb man û bi lez çûn cem û silavê dan wî.

¹⁶Û wî ji alimên zagonê pirsî: Ma hûn bi wan re ketine guftegoya çi?

¹⁷Û yekî ji gel bersiva wî da û got: Mamoste, min lawê xwe ji te re anî, yê ku ruhekî wî yê bêziman heye;

¹⁸ruh wî li her ku derê bigire, wî li erdê dixe, ew ji devê xwe kefê davêje û diranê xwe diqîrçîne û hişk dibe. Ji şagirtên te re gotim, ruh derxinin; lê belê wan nikaribûn!

¹⁹Wî jî bersiv da wan û got: Ya nifşeya bê bawerî! Ez ê heta kengê bi we re bimînim? Heta kengê ez ê li we sebir bikim? Wî bînin cem min!

²⁰Û ew ji wî re anîn û gava ku ruh wî dît, hema lawik bi quwet lerizand û ew ket erdê, ji devê xwe kefan weşand û hol bû.

²¹Îsa ji bavê wî re pirsî: Ji kengê ve ev hal hatiye serê wî? Wî jî got: Ji zaroktiyê ve.

²²Û ji bona ku wî bikuje, pirr caran ew him avêt nava agir û him jî nava avê; lê belê ger tiştekî ji destê te bê, dilovanî û alîkariyê ji me re bike!

²³Îsa ji wî re got: Ger ji destê min bê? Ji bo yê bawer bike her tişt dibe!

²⁴Bavê lawik hema qêriya û bi hêstirên çavan got: Ez bawer dikim, ya Xudan, alîkariyê ji bêbaweriya min re bike!

²⁵Îsa jî gava ku dît gel bi lezîn tê, ruhê xerab azirand û jê re got: Ez emir didim te, ruhê lal û kerr, ji wî derkeve û êdî carek din nekeve wî!

²⁶Ruh jî qêriya, wî bi hêz lerizand û derket; lawik bû mîna miriyan; ûsa ku, gellekan digotin: Ew mir!

²⁷Lê belê Îsa bi destê wî girt, rakir û lawik rabû.

²⁸Piştî ku Îsa ket malê, şagirtên wî bi xisûsiyetê jê pirsîn: Çima me nikarîbû ku wî[1]derxînin?

²⁹Ji wan re got: Yên bi vî cûreyî ji dua û rojiyê pê ve bi tiştekî din nayên qewirandin.

³⁰Ew ji wir çûn û ji nav Celîlê re derbas bûn û Îsa nedixwest ku kes bi vêya bizane.

³¹Ji ber ku wî ders dida şagirtên xwe û ji wan re digot: Dê Lawê Mirov bidin destê mirovan û dê wî bikujin û sê rojî li pey kuştina xwe, ew dê biveje.

³²Lê belê wan vê gotinê fêhm nekirin û ditirsiyan ku ji wî bipirsin.

³³Û ew hat Kefernahûmê û gava ku li malê bû, ji wan re pirsî: Guftegoya di rê de di nava we de bû, çi bû?

³⁴Lê ew bêdeng man; ji ber ku di rê de, di nava xwe de guftegoya, kî herî mezin e, kiribûn.

³⁵Piştî ku ew rûnişt, bangî Donzdehan kir û ji wan re got: Ger kesek bixwaze bibe yê yekemîn, dê ew ê bibe yê dawîn û xizmetkarê her kesî.

³⁶Û wî zarokek girt û di nav wan de da sekinandin; dawiyê wî himbêz kir û ji wan re got:

³⁷Her kesê ku zaroyekê wiha bi navê min qebûl bike, ew min qebûl dike û her kesê ku min qebûl dike, ne min, lê yê ku ez şandime qebûl dike.

³⁸Yûhena ji wî re got: Mamoste, me yekî bi navê te cinan diqewirand dîtin û em ji wî re bûn asteng, ji ber ku ew li pey me nedihat.

³⁹Lê belê Îsa got: Ji wî re nebin asteng; ji ber kesek tune ye ku bi navê min kerametekê bike û hema ji bo min xerabî bibêje.

⁴⁰Ji ber yê ku ne li dijî me be, ji aliyê me ye.

⁴¹Ji ber ku bi rastî ez ji we re dibêjim: Bona ku hûn yên Mesîh in, her kesê ku qedehek av bi we de, ew ê xelata xwe qet winda nake.

⁴²Lê belê her kî ku yekî ji van biçûkên baweriyê bi min tînin, tilpekî bike, ji wî re çêtir e ku kevirekî mezin yê aşê bi histuyê wî ve daliqînin û wî bavêjin behrê.

⁴³Ger destê te, te têxe gunehê, wî jêke, ji bo te bêdest gihaştina jiyanê, bi hebûna du destî çûna dojehê û agirê ku qet venamire qenctir e.

⁴⁴Li wê derê kurmê wê namire û agir jî venamire.

⁴⁵Ger lingê te, te têxe gunehê, wî jêke! Ji bo te bi lingekî ketina jiyanê, bi du lingî avêtina dojehê qenctir e.

⁴⁶Li wê derê kurmê wê namire û agir jî venamire.

⁴⁷Ger çavê te, te têxe gunehê, wî derxîne! Ji bo te bi çavekî çûna te yî Serweriya Xwedê, bi du çavî ve avêtina te yî dojehê çêtir e.

⁴⁸Li wê derê kurmê wê namire û agir jî venamire.

⁴⁹Ji ber ku, mîna her qurban bi xwê ve tête xwê kirin, dê her kes bi agir ve bête xwê kirin[1].

⁵⁰Xwê qenc e; lê belê ger xwê xwêybûna xwe winda bike, hûn ê bi çi tamê bidin wê? Bila di we de xwê hebe û pev re li ser xweşiyê bin!