Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Lûqa 10 Bible Online

Lûqa 10 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Lûqa 10

¹Piştî vê yekê, Xudan heftê şagirtên din jî hilbijart û wan du kes du kes, di pêşiya xwe de şand, her bajar û cîhê ku wî dixwest, ew bi xwe biçûya yê.

²Û wî ji wan re got: Dexl zêde ye[1], lê belê pale hindik in. Ji ber vê yekê, li ber xwediyê dexlê ve bigerin ku, ew paleyan bişîne nav dexla xwe!

³De herin! A vay, ez we mîna berxan dişînim nav guran.

⁴Ne kîsik, ne tûr, ne jî çaroxan bi xwe re bibin û di rê de silavê nedin tu kesî.

⁵Hûn têkevin kîjan malê, pêşiyê bibêjin: Bila dilxweşî li ser vê malê be!

⁶Û ger mirovek hêjayî dilxweşiyê li wir hebe, dilxweşiya we, dê li ser wî bimîne; lê belê ger tune be, dê ew dîsa li we vegere.

⁷Û di wê malê de bimînin, tiştên ku datînin li ber we, bixwin û vexwin, ji ber ku yê pale hêjayî heqê xwe ye. Ji malekê neçin ya din.

⁸Û dema hûn çûn bajarekî û ger we qebûl bikin, tiştên ku datînin li ber we, wê bixwin.

⁹Nexweşên tê de baş bikin û ji wan re bêjin: Serweriya Xwedê nêzîkî we bûye!

¹⁰Lê belê li kîjan bajarê hûn bikevinê û ew we qebûl nekin, derkevin qadên wê û bibêjin:

¹¹Em wê toza ku ji bajarê we bi lingê me ve maye jî, li dijî we dadiweşînin, lê belê bizanin ku, Serweriya Xwedê nêzîkî we bûye!

¹²Ez ji we re dibêjim ku: Wê rojê, dê rewşa Sodomê ji rewşa wî bajarî çêtir be.

¹³Wey li te, ya Xorazîn! Wey li te, ya Beytsayda! Ger ev karên xurtî di nav we de hatin kirin, di Sûr û Sayda de bihatibûna kirin, wanê ji zû ve cilik[1]li xwe pêçayî û di xweliyê de rûniştî tobe bikirana.

¹⁴Lê belê di roja daraziyê de dê rewşa Sûr û Saydayê ji yê we çêtir be.

¹⁵Û tu, ya Kefernahûm, ma tuyê heta ezmanan bilind bibî? Tuyê heta warê miriyan bête daxistin!

¹⁶Yê ku guh dide we, ew guh dide min û yê ku we red dike, ew min red dike û yê min red dike, ew yê ku ez şandime, red dike.

¹⁷Her heftê bi şahî vegeriyan û gotin: Ya Xudan, cin jî bi navê te, ji me re îtaet dikin!

¹⁸Îsa bi vî awayî bersivê da wan: Min dît ku, çawa Îblîs wek birûskê ji ezmanan ket.

¹⁹A vay, min rayedarî daye we ku, hûn pêlî mar û dûpişkan û hemû quweta neyaran bikin û dê tu tişt xesarê[1]nede we.

²⁰Lê belê bi wê şa nebin ku, ruh ji we re îtaet dikin, lê bi wê şa bin ku, navên we li ezmanan hatine nivîsandin.

²¹Di wê demê de Îsa bi Ruh ve kêfxweş bû û got: Ya Bav, Xudanê erd û ezman, ez ji te re şikir dikim ku te van tiştana ji yên bihîkmet û zanyaran veşart û ew ji zarokên biçûk re eşkere kir. Belê, Bavo, ji ber ku ev yek li te xweş hat.

²²Her tişt ji Bavê min, ji min re hatiye dayîn. Û kesek nizane Law kî ye, xeynî Bav û kesek nizane Bav kî ye, xeynî Law û yê ku Law bixwaze bi wî bide eşkere kirin.

²³Û wî berê xwe bi taybetî da şagirtan û got: Xwezî bi wan çavên ku wan tiştan dibînin, yên ku hûn dibînin!

²⁴Ji ber, ez ji we re dibêjim ku, gellek peyxamberan û qiralan xwestin van tiştên ku hûn dibînin, bibînin, lê belê wan ew nedîtin û wan tiştên ku hûn dibihîzin, bibihîzin, lê belê wan nebihîstin.

²⁵Û a vay, alimekî zagonê rabû, Îsa ceriband û got: Ya Mamoste, ma ez karim çi bikim ku, ez bibim mêraskerê jiyana abadîn?

²⁶Û Îsa lê vegerand û got: Ma di zagonê de çi nivîsiye? Tu çawa dixwînî?

²⁷Wî jî bersiv da û got: Tuyê ji Xudan, Xwedayê xwe bi hemû dilê xwe û bi hemû canê xwe û bi hemû hêza xwe û bi hemû aqilê xwe hez bike û ji cînarê xwe jî mîna xwe hez bike[1]!

²⁸Îsa ji wî re got: Te rast bersiv da; tu vêya bike, tuyê bijî!

²⁹Lê belê wî xwest xwe rast derxe û ji Îsa re got: Ma cîranê min kî ye?

³⁰Îsa lê vegerand û got: Zilamek ji Orşelîmê daket xwar û çû Êrîhayê; ew kete nav destê rêbiran û wan wî tazî kirin, lêxistin û bi nîvkuştiyî dev ji wî berdan û çûn.

³¹Rasthatinek bû ku, kahînek ji wir derbas bû; gava wî zilam dît, ji aliyê din re derbas bû û çû.

³²Bi vî awayî, gava yekî Lêwiyî jî hat wê derê, wî zilam dît, ji aliyê din re derbas bû û çû.

³³Lê belê gava yekî Samîriyeyî di wê rêya de derbas dibû, hat cîhê ku ew lêbû û gava wî zilam dît, dilê wî pê şewitî

³⁴û ew çû cem wî; zeyt û xemrê di birînê wî de dan û wan girêdan; zilam li heywanê xwe siwar kir, bir mêvanxaneyekê û li wî xwedî derket.

³⁵Û roja din du zîv derxist da xwediyê mêvanxaneyê û ji wî re got: Li vî mirovî xwedî derkeve! Û heqê her tiştên ku te bêtir li wî serf kir, gava vegerim, ez ê bidim te.

³⁶Bi te, ma ji van hersiyan, kî bû cîranê yê ku ketibû destê rêbiran?

³⁷Û wî got: Yê ku dilê wî pê şewitî! Îsa got: Tu jî here û wusa bike!

³⁸Gava wan rêya xwe didomandin, Îsa kete gundekê. Pîrekek bi navê Marta, wî qebûlî mala xwe kir[1].

³⁹Xwuşkeke wê bi navê Meryemê hebû, Meryem li ber lingên Îsa rûniştibû û guhên xwe dida gotinên wî.

⁴⁰Lê çi heye ku Marta bi gellek karî ve di teşqelê de bû; ew hat cem Îsa û got: Ya Xudan, ma hayê te jê tune ku xwuşka min ez di xizmetê de tenê hiştime? Ji wê re bibêje, bila alîkariya min bike!

⁴¹Lê belê Îsa bersiv da û got: Marta, Marta! Tu xema gellek tiştan dixwî û bi wan teşqelê dikî;

⁴²lê belê tenê hewca tiştekî heye û Meryemê para qenc ji xwe re bijartiye, ya ku dê ji wê neyê stendin!