Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Lûqa 19 Bible Online

Lûqa 19 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Lûqa 19

¹Û Îsa kete Erîhayê û tê re derbas dibû.

²Û a vay, zilamek li wir hebû, navê wî Zexayo bû; ew serokê bacgiran bû û dewlemend bû.

³Wî dixwest ku Îsa bibîne, ka ew kî ye û ji ber ajawê nikarîbû, ji ber ku bejna wî kin bû.

⁴Wê çaxê, di pêşiya wan de beziya, çû ser dareke hêjîra bejik ku, Îsa bibîne; ji ber ku ew ê di wê rêyê de derbas bibûya.

⁵Û gava Îsa hat wê derê, li jor nihêrt û jê re got: Zexayo, bilezîne, were xwar! Ji ber ku divê îro ez li mala te bimînim!

⁶Wî lez kir, hat xwarê û bi şahî Îsa anî mala xwe.

⁷Gava ku wan ev yek dîtin, hemûyan kirin pitepit û gotin: Ew li cem mirovekî gunehkar bû mêvan!

⁸Lê belê Zexayo li pêş hemûyan rawesta û ji Xudan re got: Ya Xudan, a vay, ez nîvê malê xwe didim belengazan û ger min ji kesekî bi neheqî tiştek stendibe, ez çar qat bi şun de lê vedigerinîm!

⁹Îsa jê re got: Îro rizgarî gihaştiye vê malê, ji ber ku ew jî lawek ji yên Birahîm e;

¹⁰ji ber, Lawê Mirov hatiye ku, li yê windabûyî bigere û wî xelas bike.

¹¹Gava wan guh didan van tiştan, Îsa wekokekî din got, ji ber ku nêzîkî Orşelîmê bû û wan texmîn dikirin ku, dê Serweriya Xwedê hema xuya bike.

¹²Ji ber vê yekê Îsa got: Zilamekî bi esil çû welatekî dûr ku, qiraltiyekê bistîne û dîsa vegere.

¹³Wî bangî deh xulamên xwe kir, deh mina[1]da wan û got: Heta ku ez vegerim, bi vana bazirganiyê[1]bikin!

¹⁴Lê belê welatiyên wî ji wî dikeribîn, li pey wî şandiyan şandin û gotin: Em naxwazin ku ev zilam li ser me bibe qiral!

¹⁵Û wusa bû ku, gava wî qiraletî stend û vegeriya, emir da ku, bangî wan xulamên ku wî pere dabû wan bikin, bona ew bizane ku her yekî ji wan çi bi ser xistine.

¹⁶Yê pêşî hat ber wî û got: Efendî, mina te deh minayên din bi ser xistine!

¹⁷Wî ji xulam re got: Aferîn xulamê qenc! Ji ber ku tu di ya hindik de ewledar bûyî, li ser deh bajaran bibe serwer!

¹⁸Yê duwemîn hat û got: Efendî, mina te pênc mina bi ser xistine!

¹⁹Û ji vî re jî got: Tu jî li ser pênc bajarî bibe serwer!

²⁰Yekî din hat û got: Efendî, a vay mina te, min ew di nav destmalekê de pêçayî hilaniye!

²¹Lewma ez ji te tirsiyam, ji ber ku tu mirovekî tund î; tiştê ku te nedanî, tu radihêjî û tiştê ku te neçandî, tu didirûyî.

²²Efendî ji wî re got: Ya xulamê xerab; ez ê te bi devê te daraz bikim! Madem ku te dizanîbû, ez zilamekî tund im, tiştê min nedanî, ez radihêjim, tiştê min neçandî, ez didirûm,

²³wê demê çima te perê min neda serafan? Çaxê ez vegeriyam, min ê ew bi fayiza wan ve stendibana.

²⁴Û ji yên ku li wê derê bûn re got: Mina ji wî bistînin û bidin wî yê ku deh minayên wî hene!

²⁵Û wan ji wî re gotin: Ya efendî, deh minayên wî hene!

²⁶Ji ber ku ez ji we re dibêjim: Yê ku ya wî hebe, dê jê re bê dayîn û yê ku ya wî tune be, tiştê di destê wî de jî, dê ji wî bête stendin.

²⁷Lê belê wan neyarên min, yên ku ne dixwestin ez li ser wan bibim qiral, bînin vê derê û wan li ber min bikujin!

²⁸Piştî Îsa van gotinan got, derket ser rê ku here Orşelîmê.

²⁹Û wusa bû ku, gava ew nêzîkî Beytfacê û Beytanyayê, li qeraxa wî çiyayê ku jê re digotin Çiyayê Zeytûnê dibû, wî du şagirtên xwe şand

³⁰û ji wan re got: Herin wî gundê pêşberî we û gava hûn bikevin nav gund, hûn ê dehşikeke girêdayî bibînin ku hîn tu kes lê siwar nebûye; wê vekin û bînin vir!

³¹Û ger kesek ji we bipirse: Çima hûn vê dehşikê vedikin? Hûn ê ûsa ji wî re bibêjin: Hewcedariya Xudan ji wê ve heye!

³²Yên ku hatine şandin çûn û her tiştî, mîna gotina wî dîtin.

³³Gava wan dehşik vedikirin, xwediyên dehşikê ji wan re got: Çima hûn dehşikê vedikin?

³⁴Wan jî gotin: Hewcedariya Xudan ji wê ve heye!

³⁵Dehşikê anîn cem Îsa û wan kincên xwe danîn ser dehşikê û Îsa li wê siwar kirin.

³⁶Gava ew diçû, gel ji wî re kincên xwe li ser rê radixistin.

³⁷Êdî gava ew nêzîkî serjêra Çiyayê Zeytûnê dibû, ajaweya şagirtên wî dest pê kir û bi dilxweşî û bi dengekî bilind pesnê Xwedê li ser wan hemû karên mezin, yên ku wan dîtibûn, didan

³⁸û digotin: Qiralê ku bi navê Xudan tê, bila pîroz be! Bila li ezman aşitî û li bilindahiyan rûmet bibe!

³⁹Û hinek ji Fêrisiyan yên ku di nav ajaweyê de bûn, ji Îsa re gotin: Ya Mamoste, dengê xwe li şagirtên xwe hilde!

⁴⁰Û wî bersiv da û ji wan re got: Ez ji we re dibêjim: Ger ew bêdeng bimînin, dê kevir dengê xwe hildin!

⁴¹Û gava Îsa nêzîk bû, bajar dît û li ser wî giriya

⁴²û got: Xwezîka te îro di vê roja xwe de ew tişt zanîbana, yên ku ji bo dilxweşiya te ne! Lê belê niha ew ji ber çavên te hatine veşartin.

⁴³Ji ber, rojên dê bi ser te de bên ku, neyarên te dê li dora te çeperan çêkin û hawirdora te bigirin, ji her alî ve te bidin tengahiyê

⁴⁴û dê te û zarokên te yên di nav te de li erdê bixin û ew ê di nav te de kevirek li ser kevirekî nehêlin, ji ber ku te wextê serdana xwe nas nekir!

⁴⁵Îsa kete Perestgehê dest pê kir, yên ku tê de kirîn û firotinê dikirin, avêt derve

⁴⁶û ji wan re got: Hatiye nivîsandin: Mala min dê bibe mala duayê[1], lê belê we wê kirine şkefta[2]rêbiran!

⁴⁷Îsa her roj di Perestgehê de hîn dikir. Lê belê serokên kahînan û alimên zagonê û mezinên netewê lê digeriyan ku, wî bikujin,

⁴⁸lê belê wan nikarîbûn tiştekî bibînin ku bi wî bikin, ji ber ku hemûya gel ji dil guh didan wî.