Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Lûqa 2 Bible Online

Lûqa 2 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Lûqa 2

¹Û wusa bû ku, di wan rojan de Qeyser Awgûstos emir da ku bila hemû gelên dinê navên xwe bidin nivîsandin.

²Ev jimartina yekemîn, di dema ku Kûrênyo waliyê Sûriyê bû de dibû[1].

³Û her kes bona ku xwe binivîsînin, çûn bajarên xwe.

⁴Ûsiv jî ji bajarê Nisretê ya herêma Celîlê çû Beytlehemê bajarê Dawid li Cihûstanê; ji ber ku ew ji mala Dawid û ji nîjada wî bû;

⁵ew çû wê derê, bona ku xwe bi dergistiya xwe Meryemê re bide nivîsandin; dergistiya wî jî ducanî bû.

⁶Û wusa bû ku, gava ew li wê derê bûn, dema welidandina wê hat.

⁷Û wê lawê xwe yî yekemîn welidand; bi pêçekê ve pêça û wî di afirekî de razand, ji ber ku di xanê de cîh ji wan re tune bû.

⁸Û li wê herêmê şivan hebûn; bi şev li çolê li ber keriyên xwe diman û bi nobedarî çavnêriyê li keriyên xwe dikirin.

⁹Û a vay, milyaketekî Xudan ji wan re xuyanî bû û rewnaqiya Xwedê çar hawirdorên wan kir ronahî û ew zehf tirsiyan.

¹⁰Û milyaket ji wan re got: Metirsin! Ji ber ku a vay, ez mizgîniya şabûneke mezin didim we, ew ê ji hemûya gel re be.

¹¹Ji ber ku îro li bajarê Dawid, Xelaskerek ji we re welidiye; ew jî Xudan Mesîh e.

¹²Bila ev ji we re bibe nîşan: Hûn ê zarokekî di pêçekê de pêçayî û di afirekî de razayî bibînin.

¹³Û ji nişka ve bi milyaket re, civatek ji artêşa ezman; pesnê Xwedê dan û gotin:

¹⁴Bila li bilindahiyan ji Xwedê re rûmet li rûyê erdê ji mirovên ku ew jê raziye re dilxweşî be!

¹⁵Û wusa bû ku, gava milyaketan ji dora wan ve hilkişiyan ezman, şivanan ji hev û din re gotin: Werin, em heta Beytlehemê herin û vê bûyera ku Xudan daxuyaniyî me kir bibînin!

¹⁶Û ew bi lez hatin, Meryem, Ûsiv û zarokê di afirê de razayî dîtin.

¹⁷Û gava dîtin, gotina ku di derheqê vî zarokî de ji wan re hatibû gotin têgîhandin.

¹⁸Û hemûyên ku ev nûçeya ji şivanan ve bihîstin, ecêb man.

¹⁹Lê belê Meryemê ev gotinana hemû di dilê xwe de dihişt û kûr pê difikirî.

²⁰Û şivan vegeriyan û mîna ku ji wan re hatibû gotin, bona hemû tiştên ku dîtine û bihîstine, şikiryê ji Xwedê re kirin û pesnê wî didan.

²¹Û gava heyşt roj qediyan, wî sunet kirin û mîna milyaket, berî ku ew bikeve zikê diya xwe gotibû, navê Îsa li wî kirin.

²²Û dema li gor zagona Mûsa, roja pakbûnê[1]hat, wî birin Orşelîmê ku wî pêşkêşî Xudan bikin.

²³Mîna ku di zagona Xudan de hatiye nivîsîn: Her zarokê nêr yê ku pêşiyê bûyiye, dê ji bona Xudan pîroz bê hesibandin[1].

²⁴Û cotek kevokên qumrî, an jî du çêlikên kevokan[1]pêşkêş bikin; mîna ku di zagona Xudan de hatiye emir kirin[2].

²⁵Û a vay, li Orşelîmê, bi navê Şîmeûn mirovek hebû; gellekî rast bû û ji Xwedê ditirsiya; ew li hêviya dilgeşiya Îsraêlê bû û Ruhê Pîroz li ser wî bû.

²⁶Û Ruhê Pîroz bi wî dabû zanîn ku, berî dîtina Mesîhê Xudan, ew dê mirinê nebîne.

²⁷Û bi rêberiya Ruh ve ew hate Perestgehê; gava dayik û bavê wî, ji bo wî yê ku li gor zagonê kirina wê adet e bikin; Îsayê zarok anîn Perestgehê;

²⁸Şîmeûn wî rahişt û girt himbêza xwe, bi bilindtir kirina Xwedê ve vana got:

²⁹Ya Xudan; niha li gor soza xwe, tuyê qûlê xwe bi dilxweşî berde!

³⁰Ji ber ku çavên min, ronahiya ku te li ber çavên hemû neteweyan amade kiriye,

³¹ya ku dê gelan[1]ronahî bike

³²û xelasiya ku bilindahiya gelê te Îsraêlê ye, dîtin!

³³Û Ûsiv û dayika wî, ji tiştê ku bona wî dihatin gotin ecêb man.

³⁴Û Şîmeûn wan pîroz kir û ji diya wî Meryemê re got: A vay, ev zaroka li Îsraêlê bona ketin û rabûna gellekan û nîşaneke li dijî wî derketinê hatiye danîn e;

³⁵dê şûrekî dilê te jî qul û derbas bike; da ku, bila ramanên dilên gellekan bên eşkere kirin.

³⁶Û li wê derê peyxamberek bi navê Hana hebû ku, zehf kal bû; ew qîza Fanowêl û ji bavikê Aşer bû û piştî keçikaniya xwe heft salî bi zilamê xwe re mabû

³⁷û piştî wê heyştê û çar salî jinebî mabû; wê dev ji Perestgehê ve bernedida û bi şev û roj, bi rojî û duayan (ji Xwedê re) peristinê dikir.

³⁸Û ew jî hema di wê saetê de hat, pesnê Xwedê da û wê li ser wî ji hemûyên ku li hêviya xelaskirina Orşelîmê bûn re got.

³⁹Û gava wan her tiştî li gor zagona Xudan pêk anîn, vegeriyan bajarê xwe Nisreta Celîlê.

⁴⁰Zarok mezin dibû, xwurt û bi zanyariyê ve tijî dibû; qenciya Xwedê jî li ser wî bû.

⁴¹Û dayik û bavê wî, her sal di Cejna Fisihê de diçûn Orşelîmê.

⁴²Û gava ew kete sala donzdehan, li gor adeta cejnê hilkişiyan Orşelîmê.

⁴³Û piştî ku wan rojên cejnê qedandin û vegeriyan mal, Îsayê zarok li Orşelîmê ma; hayê Ûsiv û dayika wî bi vêya tunebû.

⁴⁴Di bi gûmana ku ew di nav rêhevalan de yî, rêya rojekî meşiyan; di nav meriv û hevalan de li wî digeriyan.

⁴⁵Û gava wan ew nedîtin, vegeriyan Orşelîmê û li wî geriyan.

⁴⁶Û wusa bû ku, piştî sê rojî wî di Perestgehê de dîtin; ew di nav mamosteyan de rûniştîbû, guh dida wan û pirs ji wan dikir.

⁴⁷Hemûyên ku gotinên wî dibihîstin, li fêhmkarî û bersivên wî şaş diman.

⁴⁸Û gava ku wan ew dîtin, şaş man û diya wî ji wî re got: Ya law, te çima ûsa li me kir? A vay, bavê te û ez di nava êşan de li te digeriyan!

⁴⁹Û wî ji wan re got: Çima hûn li min digeriyan? Ma we nizanîbûn ku, divê ez li mala Bavê xwe bim?

⁵⁰Lê belê wan wateya[1]gotinên ku wî ji wan re got, fêhm nekirin.

⁵¹Û ew bi wan re daket û hate Nisretê û ji wan re bû îtaetker. Û diya wî jî hemû ev gotinana di dilê xwe de vedişart.

⁵²Û Îsa bi zanînê û ji aliyê bejnê ve pêş ve diçû; li ber Xwedê û li ber mirovan dilovan û giranbuha dibû.