Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Lûqa 24 Bible Online

Lûqa 24 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Lûqa 24

¹Lê belê pîrekan, roja pêşî ya heftê, hîn sibehê zû, bixûrên ku amade kiribûn anîn û hatin gorê.

²Lê belê wan dîtin ku kevirê ser gorê ji cîhê xwe gindiriye[1].

³Û gava ew çûn nava wê, wan cesedê Xudan Îsa nedîtin.

⁴Û wusa bû ku, gava ew ji ber vê yekê li xwe şaş diman, ji nişka ve du zilamên ku şewq ji cilên wan diçû li cem wan rawestiyan.

⁵Û pîrekan çawa ku tirsiyabûn û wecên xwe bera erdê dabûn; zilaman ji wan re gotin: Çima hûn yê zindî di nav miriyan de digerin?

⁶Ew ne li vê derê ye, lê ew rabûye! Bînin bîra xwe, wî çi ji we re digot, gava ku ew hîn li Celîlê bû:

⁷Divê Lawê Mirov bidin destên gunehkaran, bê xaçkirin û roja sêwemîn biveje.

⁸Pîrekan jî gotinên wî anîn bîra xwe

⁹û ji ser gorê vegeriyan û çûn, ji her Yanzdehan û ji hemûyên din re her tiştî gotin.

¹⁰Ev in, yên ku xeber ji şandiyan re anîn: Meryema Mejdelanî û Yohana û Meryema diya Aqûp û hinên dinî ku bi wan re bûn.

¹¹Ev yek li ber çavên şandiyan mîna çîrokeke pûç hate xuyakirin û wan ji pîrekan re bawer nekirin.

¹²Lê belê Pêtrûs rabû ser xwe û bi lez çû ser gorê; gava wî xwe bi ser de xwar kir, wî jî cawên kitanî pê ve tu tiştê din nedît û ew bi vî tiştê bûyî ecêb ma û çû mala xwe.

¹³Û a vay, dîsa wê rojê, du kesên ji wan, diçûn gundê ku ji Orşelîmê ve di dûrbûna şêst tîr avêtinê de dûr e û jê re Emwas tête gotin.

¹⁴Û ew di derheqê hemû van karên ku bûyîne de pev re diaxifîn.

¹⁵Û wusa bû ku, gava ew hîn diaxifîn û ji hev û din dipirsiyan, Îsa bi xwe nêzîk bû û bi wan re meşiya.

¹⁶Lê belê çavên wan hatibûn girtin ku ew wî nas nekin.

¹⁷Wî ji wan re got: Ev gotinên ku hûn di rê de ji hev û din re dibêjin çi ne û çima hûn wusa xemgîn in[1]?

¹⁸Yekî ji wan, yê ku navê wî Klêpas bû, bersiv da û jê re got: Ma tuyê bi tenê yî ku, li Orşelîmê dimîne û nizane ku li wê derê, di van rojan de çi bûye?

¹⁹Û wî ji wan re got: Ma kîjan tişt? Û wan jê re gotin: Ew tiştên ku li ser Îsayê Nisretî, yê ku peyxamber bû û bi gotin û kirinê li ber Xwedê û hemûya gel bi qudret bû

²⁰û çawa serokên kahînan û mezinên me wî dan dest, ji bona daraziya kuştinê li ser derkeve û wan ew xaç kir.

²¹Lê belê me hêvî dikirin ku, yê Îsraêlê xelas bike ew be. Lê belê ji xeynî van hemûyan jî, a vay, îro roja sêwemîn e ku ev tişt bûne!

²²Ji xeynî vêya hinek pîrekên ji nav me jî, hîn sibehê zû li ser gorê bûn

²³û dema wan cesedê wî nedîtin; ew vegeriyan û ka wan li wir çawa xewn û xeyalê milyaketên ku gotine; ew dijî! dîtine ji me re gotin û me şaş û metal kirin.

²⁴Pişt re hinek ji yên ku bi me re ne, çûn ser gorê û wan jî ew tişt ûsa, mîna ku pîrekan gotibûn, dîtin; lê belê wan ew bi xwe nedîtin.

²⁵Û wî ji wan re got: Hey li we bêhişan, yên ku bi dilgiranî baweriyê bi wan hemû tiştên ku peyxamberan gotiye, tînin!

²⁶Ma ne hewce bû ku, Mesîh van eziyetan bikişîne û here nav rûmeta xwe?

²⁷Wî ji Mûsa û hemû peyxamberan dest pê kir û ji wan re her tiştên ku li ser wî, di hemû Nivîsên Pîroz de hatibûn nivîsandin, da ronahî kirin.

²⁸Û dema nêzîkî wî gundê ku ew diçûnê, bûn, wî da xuyakirin, mîna ku ew ê hîn jî bi rê ve biçe.

²⁹Û wan zorê dan wî û jê re gotin: Li cem me bimîne, ji ber ku ber bi êvarê ye û rojê xwe berdaye xwar! Ew bi wan re çû û derbasî hundir bû ku, li cem wan bimîne.

³⁰Û wusa bû ku, gava ew bi wan re li sifrê rûnişt, rahişt nan, şikir kir, şikand û da wan.

³¹Û di wê demê de çavên wan vebûn û wan wî nas kirin û ew ji ber çavên wan winda bû.

³²Û wan ji hev û din re gotin: Ma dema ew di rê de, bi me re axifî, Nivîsên Pîroz şîrove dikirin, di hundirê me de, dilê me nedişewitîn?

³³Û hema di wê saetê de bi xwe herdu rabûn ser xwe û vegeriyan Orşelîmê. Gava ew gîhaştin, wan dît ku her Yanzdehan û yên dinî bi wan re li hev civiyabûn

³⁴û digotin: Xudan bi rastî rabûye û xwe nîşanî Şîmûn daye!

³⁵Û vana jî, ka çi bi wan re bi rê de çêbûbû û dema wî nan şikand, wan çawa wî nas kirine, gotin.

³⁶Hîn ew ûsa diaxifîn, Îsa bi xwe di nav wan de derket û got: Bila aştî li we be!

³⁷Lê belê bêzarî bi wan ve ket û zehf tirsiyan û gotin qey ruhekî dibînin.

³⁸Û wî ji wan re got: Ma çima hûn ecêb dimînin û çima di dilê we de şik dizên?

³⁹Li dest û lingên min binihêrin ku, ez bi xwe me; werin, destên xwe bidin bedena min û bibînin; ji ber ku heçî ruh e, bê goşt û bê hestî ye, lê belê a vay, mîna ku hûn min dibînin, ez bi goşt û hestî me!

⁴⁰Paşî wî ev ji wan re got, dest û lingên xwe nîşanî wan da.

⁴¹Lê belê wan ji şabûnê û ji ber gellekî ecêb mabûn, hîn jî bawer nedikirin; wî ji wan re got: Ka tiştekî xwarinê li cem we heye?

⁴²Wan jî pariyek ji masiyekî biraştî dan wî.

⁴³Wî ew ji destê wan girt û li pêş wan xwar.

⁴⁴Û wî ji wan re got: Ew gotinên min, yên ku gava ez hîn bi we re bûm, min ji we re gotibû: Divê ew hemû tiştên ku di zagona Mûsa de û di peyxamberan de û di Zebûran de li ser min hatine nivîsandin, werin cîhê xwe, ev in.

⁴⁵Li ser vêya, wî hişên wan vekir ku, ew bikaribin Nivîsên Pîroz fêhm bikin.

⁴⁶Û wî ji wan re got: Ûsa hatiye nivîsandin ku, Mesîh dê eziyetê bikişîne û dê roja sêwemîn ji nav miriyan biveje

⁴⁷û dê ji Orşelîmê were dest pê kirin û ji bona bexşandina gunehan tobe bi navê wî ji hemû gelên dinê re bête îlan kirin[1].

⁴⁸Hûn şahdeyê van tiştan in!

⁴⁹Û a vay, ez ê wada Bavê xwe bi ser we ve bişînim; lê belê heta ku ji jor ve hêz li we bête pêçandin, hûn li bajêr[1]bimînin!

⁵⁰Û wî wan derxist û bir heta Beytanyayê û li wê derê wî destên xwe hilda û wan pîroz kir.

⁵¹Û wusa bû ku, wê gava ku wî wan pîroz dikir, ew ji wan cuda bû, hat rakirin û hilkişî nava ezmanan.

⁵²Ew jî ji wî re peristin û paşê bi kêfxweşiyekî zehf mezin, vegeriyan Orşelîmê.

⁵³Û ew her tim di Perestgehê de bûn û pesnê Xwedê didan. Amîn.