Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Lûqa 4 Bible Online

Lûqa 4 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Lûqa 4

¹Îsa bi Ruhê Pîroz ve tijî bûyî, ji Urdunê vegeriya û ji aliyê Ruh ve berbi çolê ve hate şandin.

²Ew çel rojî, ji aliyê Îblîs ve hate ceribandin. Wî di wan rojan de tiştekî nexwar û gava ew rojan derbas bûn, ew birçî bû.

³Û Îblîs ji wî re got: Ger tu Lawê Xwedê yî, ji vî kevirî re bibêje, bila bibe nan!

⁴Û Îsa bersiv da wî û got: Hatiye nivîsandin ku: Mirov tenê bi nan ve najî, lê belê bi her gotina Xwedê[1]!

⁵Û Îblîs wî derxist ser çiyayekî bilind û di hilmekê de hemû welatên rûyê erdê nîşanî wî da.

⁶Û Îblîs ji wî re got: Ez ê hemûya vê rayedariyê û mezinahiya vana bidim te; ji ber ku ev ji min re hatine dayîn û ez bixwazim, dilê min ji kê re bixwaze, karim bidim wî.

⁷Niha ger tu li ber min secde bikî[1], dê hemû bibin yên te!

⁸Û Îsa bersiv da wî û got: Hatiye nivîsandin ku: Tuyê ji Xudan, Xwedayê xwe re peristinê bikî û tenê ji wî re qûlitiyê bikî[1].

⁹Û Îblîs wî bir Orşelîmê û danî ser birca Perestgehê û ji wî re got: Ger tu Lawê Xwedê yî, ka xwe ji vir bavêje xwarê;

¹⁰ji ber ku hatiye nivîsandin: Ew ê di derheqê te de ji milyaketên xwe re, bona ku te biparêzin emir bike

¹¹û: Ew ê te li ser destên xwe ragirin, bona ku tu lingên xwe li kevirekî nexe[1].

¹²Û Îsa bersiv da û ji wî re got: Tuyê Xudan, Xwedayê xwe neceribîne[1]! hatiye gotin.

¹³Û dema Îblîs hemû ceribandinên xwe qedand, bona demekê ji wî dûr ket.

¹⁴Û Îsa bi quweta Ruh ve vegeriya Celîlê û li hemûya herêmê nav û dengê wî belav bû.

¹⁵Û wî di keniştên wan de dida hînkirinê û hemûyan pesnê wî didan.

¹⁶Û ew hat bajarê Nisretê, ya ku ew li wir mezin bûbû; li ser adeta xwe, di roja Sebtê de kete keniştê û bona xwendinê rabû ser pêlan.

¹⁷Û pirtûka Îşaya peyxamber dan wî û gava wî pirtûka li hev pêçayî vekir, wî cîhê ku tê de ûsa hatibû nivîsîn dît:

¹⁸Ruhê Xudan li ser min e; ji ber, bona ku ez Mizgîniyê ji xizanan re waz bidim; wî min mesh kir, wî min, bona ku ez ji dîlan re azadbûnê û ji koran re vekirina çavên wan bang bikim, bindestan bighînim xelasiyê

¹⁹û bona ku sala Xudan ya meqbûl bidim bang kirin, şandiye[1].

²⁰Û wî pirtûkê li hev pêça, wê da destê berdestî û rûnişt; çavên hemû kesên ku di keniştê de bûn, li wî bûn.

²¹Û wî dest pê kir û ji wan re got: Îro ev nivîsîna ku we bihîstin, hat cîhê xwe!

²²Û hemûyan bona wî şahdeyiyê dikirin û bi gotinên wî yî bixêr, yên ku ji devê wî derdiketin ecêb mayî diman û digotin: Ma ev ne lawê Ûsiv e?

²³Û wî ji wan re got: Bi rastî hûn ê vê methelokê ji min re bibêjin: Ya hekîmo, ka xwe bi xwe qenc bike! Ka wan hemû tiştên me bihîstine, yên ku te li Kefernahûmê kirine, li vê derê jî, li nav welatê xwe jî bike!

²⁴Û Îsa got: Bi rastî ez ji we re dibêjim: Qet peyxamberek di welatê xwe de nayê qebûl kirin.

²⁵Lê belê ez ya rast ji we re dibêjim ku: Gellek jinebî di rojên Êlyas de li welatê Îsraêlê hebûn, çaxê ku ezman sê sal û şeş meh hatibû girtin û di hemûya welat de xelayeke mezin rabûbû

²⁶û Êlyas ji wan tu kesî re nehat şandin; tenê ji Sarefata li warê Saydayê, ji jinebiyekê re hate şandin.

²⁷Û gellek kesên bi cizamî di dema Êlîşa peyxamber de li welatê Îsraêlê hebûn û ji nav wan ji Naamanê Sûrî pê ve qet kesekî din nehat paqij kirin.

²⁸Û dema kesên di keniştê de van tiştan bihîstin, hemû bi hêrs ve tijî bûn.

²⁹Û ew rabûn ser xwe û wî ji bajêr ve derxistin derve û birin ser keviya çiyayê ku bajarê wan li ser hatibû avakirin ku, bo wî ji wê derê bavêjin xwarê.

³⁰Lê belê ew ji nav wan ve derbas bû û çû.

³¹Û ew daket Kefernahûmê, ya ku bajarekî Celîlê ye û di roja Sebtê de ji wan re fêr dikir[1].

³²Û ew bi hînkirina wî ecêbmayî man; ji ber ku gotina wî, bi rayedariyê ve bû.

³³Û di keniştê de zilamek hebû û ruhê cinekî xerab di wî de bû û wî bi dengekî bilind kir qêrîn û got:

³⁴Ya Îsayê Nisretî, me berde! Ma tu çi ji me dixwazî? Ma tu bona tunekirina me hatiyî? Ez dizanim tu kî yî, tu Pîrozê Xwedê yî!

³⁵Û Îsa emir da wî û got: Devê xwe bigire û ji wî derkeve! Cin wî mirovî di nav hemûyan de avêt erdê, ji wî derket û xesarekê neda wî.

³⁶Û hemû ecêb man û di nav hev de axifîn û gotin: Gelo ev çi gotin e, ji ber ku ew bi hêz û rayedariyê emir dide ruhên xerab û ew jî derdikevin?

³⁷Û nav û dengê wî, li her derê wê herêmê belav bû[1].

³⁸Îsa ji keniştê derket û çû mala Şîmûn. Xwesiya Şîmûn bi tayekê giran ketibû û ji bo wê li ber wî geriyan.

³⁹Îsa li ber serê wê sekinî û bi tayê ve pekiya û ta ji wê çû û pîrek hema rabû ser xwe û xizmetê ji wan re kir.

⁴⁰Û gava roj çû ava, hemûyan nexweşên xwe, yên bi nexweşiyên tewr bi tewr ketibûn anîn cem wî; Îsa jî destên xwe danî ser her yekî ji wan û wan baş kir.

⁴¹Û ji gellekan jî cin derdiketin, dikirin qêrîn û digotin: Tu Lawê Xwedê yî! Ew bi wan ve dipekiya û nedihişt ku bibêjin, ji ber ku wan dizanîbûn ku ew Mesîh e.

⁴²Û dema bû roj, ew derket û çû cîhekî tenha; gel jî li wî digeriyan û hatin heta cem wî û wan dixwestin bi wî bigirin ku wan bernede û neçe.

⁴³Lê belê Îsa ji wan re got: Divê ez Mizgîniya Serweriya Xwedê bidim bajarên din jî, ji ber ku ez bona vê yekê hatime şandin.

⁴⁴Û wî di keniştên Celîlê de waz dida.