Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Lûqa 8 Bible Online

Lûqa 8 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Lûqa 8

¹Û wusa bû ku, piştî demekî kurt Îsa dest bi gera bajar û gundan û bi belavkirina Mizgîniya di derheqê Serweriya Xwedê de ye kir û her Donzdeh jî bi wî re bûn.

²Her wekî hinek jinên ku ji ruhên xerab û nexweşiyan hatibûn baş kirin jî bi wan re bûn: Meryema ku ji wê re digotin Mejdelanî, ya ku heft cin ji wê derketibûn

³û Yohana jina Xûza yê keyayê Hêrodês bû û Sosin û gellekên din yên ku bi malê xwe ji wî re xizmetê dikirin.

⁴Gava ajaweyeke mezin ji gel, ji her bajarî li cem wî civiyan, wî bi methelokê got:

⁵Cotkar bona tov çandinê derket û hîn wî tovê xwe direşand, hinek ketin qeraxa rê; di bin lingan de hate cûtin û teyrên ezmanan wê xwarin.

⁶Û hinek jî ketin ser latê û şîn bûn, lê zû hişk bûn, ji ber ku ew bê rewa bû.

⁷Û hinek jê ketin nava stiriyan, stirî tevî wan mezin bûn û wan xeniqandin.

⁸Û hinek jê ketin ser erdê qenc, şîn hatin û berê wê sed tovî da. Gava ku wî vana got qêriya: Yên guhê wan ji bihîstinê re hebin, bila bibihîzin!

⁹Şagirtên wî pirsa: Ka wateya vê methelokê çî ye? ji wî pirsîn.

¹⁰Wî jî got: Zanîna razên[1]di derheqê Serweriya Xwedê de ji we re hatiye dayîn; lê ji yên din re, bi methelokan ve tê gotin; da ku, ew binihêrin, lê nebînin û bibihîzin, lê fêhm nekin.

¹¹Wateya methelokê jî ev e: Tov gotina Xwedê ye.

¹²Tovên ku ketin ser rê, ew in ku, dibihîzin, lê pişt re Îblîs tê û gotinê ji dilên wan derdixe ku, bona ew baweriyê neynin û xelas nebin.

¹³Lê heçî yên ser latê ne, ew kesên ku gava dibihîzin, gotinê bi dilxweşî qebûl dikin in; lê ew bê reh in; baweriya wan heta bi demekê ye û di çaxê ceribandinê de ew ji rê derdikevin.

¹⁴Lê yên ku ketine nav stiriyan jî, ew in ku, dibihîzin, lê gava didin ser rê, bi xem û dewlemendî û kêfên vê dinê difetisin û berên gîhayî nadin.

¹⁵Lê heçî yên di nava erdê qenc de ne, ew in ku, gotinê dibihîzin, bi dilekî pak û durist di dilê xwe de dihilînin û bi sebir dexlê didin.

¹⁶Tu kes çirayekê vênaxe û bi firaxekê venaşêre, an wê naxe bin livînekê, lê belê li dijî vana, bona yên werin hundir wê bibînin, wê dixe şimadankekê[1].

¹⁷Ji ber ku tiştekî veşartî nîne ku dê neyê eşkerekirin û ne jî tiştekî veşartî heye ku, nê naskirin û nekeve ber ronahiyê.

¹⁸Ji ber vê yekê, bala xwe bidinê ku hûn çawa guhdarî dikin, ji ber ku bi her kî re hebe, dê jê re bête dayîn û bi her kî re tunebe, dê tiştê ku gûman dike ku bi wî re ye jî ji wî bête stendin.

¹⁹Dayik û birayên Îsa hatin cem wî û ji pirraniya ajawê nikarîbûn ku xwe bigihînin wî.

²⁰Ji Îsa re hate gotin ku: Dayik û birayên te li derve sekinîne û dixwazin te bibînin!

²¹Lê belê Îsa bersiv da wan û ji wan re got: Dayik û birayên min, ew kesên ku gotina Xwedê dibihîzin û dikin in[1]!

²²Û wusa bû ku, rojek ji rojan, ew bi şagirtên xwe re li lotkekê siwar bû û ji wan re got: Werin em herin aliyê dinî golê û bi rê ketin.

²³Û gava ew bi lotkê ve diçûn, ew bi xew ve çû û wê demê bahozek li golê rabû, av diket lotkê û ew ketibûn xeterê.

²⁴Ew hatin cem, wî hişyar kirin û gotin: Mamoste, Mamoste, em helaq dibin! Îsa rabû û bi ba û pêlên avê ve pekiya û ew sekinîn û bû bênderî[1].

²⁵Lê belê wî ji wan re got: Kanê baweriya we? Ew di nav tirsê de, ecêb man û ji hev û din re gotin: Ma ev kî ye ku, him li ba, him jî li avê emir dike û ew ji wî re îtaet dikin?

²⁶Û ew ber bi herêma Girasîniyan, ya ku diket pêşberê Celîlê ve çûn.

²⁷Gava Îsa derket ser reşayiyê, zilamek ji bajêr, pêrgîniyê li wî kir, di vî zilamî de cin hebûn û ji zû ve kinc li xwe nedikir û tu carî li malê nedima; lê li nav goristanan dima.

²⁸Gava wî Îsa dît, kir qêrîn û xwe li ber wî avêt erdê û bi dengekî bilind got: Ma tu çi ji min dixwazî, ya Îsa, Lawê Xwedayê Bilind? Ez li ber te digerim, min nede ezabê!

²⁹Ji ber ku Îsa emir dabû ruhê xerab ku, ji wî mirovî derkeve. Ji ber ku ji zû ve bi wî girtibû; ew bi qeyd û zincîran dihat girtin jî, lê dîsa wî qeyd dişkand û cin wî dajot çolan.

³⁰Îsa ji wî pirsî û got: Navê te çî ye? Wî got: Lejyon[1]! Ji ber ku pirr cin ketibûn nava wî.

³¹Û cinan li ber Îsa geriyan, ew emir nede ku, ew herin kortala bêbinî.

³²Li wir, li serê çiyê keriyek mezin yê berazan li wê derê diçêriya hebû; bona ku bikevin nav wan ew li ber wî geriyan. Û wî jî destûrê da wan.

³³Cinên ji zilam derketin, ketin hundirê berazan û kerî jî ji kendalê ber ve jêr banz da, xwe avêt golê û fetisî.

³⁴Çaxa gavanan dît ku çi qewimîn, ew reviyan û vê xeberê li nav bajêr û li gundan belav kirin.

³⁵Vê demê gel derketin ku ka bibînin çi çêbûye û hatin cem Îsa û ew mirovê ku cin ji nava wî derketibûn, bi kinc, hiş li serî û li ber lingên Îsa rûniştî dîtin û tirsiyan.

³⁶Yên vêya dîtibûn jî, ji wan re gotin, çawa yê cinoyî hate xelas kirin.

³⁷Û hemûya gelê ji hawirdora Girasîniyê, li ber Îsa geriyan ku ew ji nava wan here, ji ber ku tirsekî mezin ketibû dilê wan; ew jî kete lotkê û şunde vegeriya.

³⁸Lê belê zilamê ku cin ji wî derketibûn, li ber Îsa geriya ku ew li cem wî bisekine[1]. Lê belê Îsa ew bi rêkir û ji wî re got:

³⁹Vegere mala xwe û bibêje, ka Xwedê çi ji te re kiriye! Û ew jî çû û li nava hemûya bajêr bang kir ku, Îsa çi ji wî re kiribû.

⁴⁰Û gava Îsa şunde vegeriya, gel pêşwaziyê ji wî re kirin; ji ber ku hemû li benda wî bûn.

⁴¹Û a vay, serokekê keniştê ku navê wî Yaîros bû, hat; wî xwe avêt ber lingên Îsa û li ber wî geriya ku, ew bi wî re here mala wî.

⁴²Ji ber ku keçikek wî bi tenê, temena wê nêzîkî donzdeh salî hebû û li ber mirinê bû. Îsa jî gava diçû wê derê, ajaweyê wî di nav xwe de dida ber palan[1].

⁴³Û pîrekek ku donzdeh sal e xwîn jê diçû û hemûya rizqê xwe dabû hekîman û tu kesekî wê negihandibûn tenduristiya wê,

⁴⁴ji paş ve hat û destê xwe gihand rêşiyên kirasê Îsa û hema xwîna wê ji wê çikiya.

⁴⁵Û Îsa pirsa: Ew kî bû ku destê xwe di min da? pirsî. Lê belê gava her kesî înkar kirin, Pêtrûs û yên ku bi wî re bûn gotin: Mamoste, ajawe li te tê hev û te dide ber palan[1]û tu dibêjî: Ew kî bû ku destê xwe li min da?

⁴⁶Lê belê Îsa got: Mirovekî destê xwe di min da, ji ber ku ez pê hesiyam ku, hêz ji min derket.

⁴⁷Pîrek jî, dema dît ku ew veşartî nema, bi lerizandinê ve hat, xwe li ber wî avêt erdê û li ber hemûya gel, ka wê ji ber çi destê xwe di wî de dabû û çawa di cîh de şîfê dîtiye, got.

⁴⁸Îsa ji wê re got: Baweriya te, tu qenc kirî; bi dilxweşiyê here!

⁴⁹Hîn Îsa diaxifî, yek ji mala serokê keniştê hat û got: Keça te mir, êdî Mamoste newestîne!

⁵⁰Lê belê gava Îsa ev bihîst, bersiv da wî û got: Metirse, tenê bawer bike û dê keçik baş bibe!

⁵¹Gava ew hat mala zilam, nehişt xeynî Pêtrûs û Yûhena û Aqûp û dayik û bavê keçikê kes derbasî hundir bibin.

⁵²Her kes digiriyan û bona keçikê şînê dikişandin; lê belê Îsa ji wan re got: Megirîn, ew ne mirî ye, lê di xewê de ye.

⁵³Û ew bi wî keniyan, ji ber wan zanîbûn ku ew mirî bû.

⁵⁴Lê belê Îsa bi destê wê girt û bang kir û got: Rabe ser pêlan, ya keçikê!

⁵⁵Û dema ruhê keçikê li wê vegeriya, ew di cîh de rabû ser xwe; Îsa emir da ku tiştekî xwarinê bidin keçikê.

⁵⁶Û dayik û bavê keçikê heyirî man; lê Îsa emir da wan ku, vê bûyerê ji kesekî re nebêjin.