Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Lûqa 9 Bible Online

Lûqa 9 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Lûqa 9

¹Îsa bangî her Donzdehan kir, hêz û rayedariyê li ser hemû cinan û ji bo qenckirina nexweşiyan da wan

²û wan şand ku ew Serweriya Xwedê bidin naskirin û nexweşan baş bikin.

³Û wî ji wan re got: Tiştekî ji bona rê bi xwe re nebin, ne dar, ne tûr, ne nan, ne pere û bila ne jî du kirasê we hebin.

⁴Û xaniyê ku hûn bikevinê, li wir bimînin û ji wir bidin rê.

⁵Û li her derê ku ew we qebûl nekin, ji wî bajarî derkevin û bona ku li dijî wan bibe şahdeyî toza lingên xwe biweşînin.

⁶Ew jî derketin rê û gund bi gund derbas dibûn; Mizgîniyê didan û li her derê nexweşan baş dikirin.

⁷Hêrodêsê rêvebiriyê ji çaran pariyekî welat dikir, hemû tiştên bûyîne bihîst; ji ber ku hinan digotin: Yehya ji nav miriyan rabûye zehf ecêb ma.

⁸Hin kesên din jî digotin: Êlyas xuya bûye û hinan jî digotin: Yek ji peyxamberên berê, ji nû ve rabûye.

⁹Lê Hêrodês got: Min serê Yehya da jêkirinê; lê belê gelo ev zilamê ku min ewqas tişt di derheqê wî de bihîstiye kî ye? Û dixwest ku wî bibîne.

¹⁰Û gava şandî vegeriyan, her tiştên ku kirine, ji Îsa re gotin. Û wî wan girt cem xwe û çû cîhekî tenha li aliyê bajarê ku navê wê Beytsayda ye.

¹¹Lê belê gava gel vêya bihîstin, li pey wî çûn; wî wan qebûl kirin û ji wan re, li ser Serweriya Xwedê axifî û wî, yên hewcedariya wan ji baş kirinê ve hebûn, baş dikirin.

¹²Dema roj li ber ava bû, her Donzdeh hatin û ji wî re gotin: Gel berde ku, bila ew herin gundên hawirdor û nav malan ku, cîhê razan û xwarinê ji xwe re bibînin, ji ber ku em li vê derê, li cîhekî tenha ne!

¹³Lê belê Îsa ji wan re got: Hûn xwarinê bidin wan! Wan jî gotin: Ji pênc nan û du masiyan pê ve tiştekî me tuneyî; an jî ma divê em herin û ji hemûya vî gelî re xwarinê bikirin?

¹⁴Ji ber ku nêzîkî pênc hezar mêr bûn. Lê belê Îsa ji şagirtên xwe re got: Wan nêzîkî pêncî kesî kom bi kom bikin û li cem hev deynin rûniştinê!

¹⁵Û wan ûsa kirin û hemûyan li cem hev danîn rûniştinê.

¹⁶Îsa rahişt her pênc nan û herdu masiyan, çavên xwe ber bi ezmanan ve rakir, şikir kir û wan şikand û da şagirtên xwe ku, wan deynin ber civakê.

¹⁷Û her kes bi têrayî xwar û donzdeh zembîlên nanên hûrbûyî ji ber wan mabûn, dan hev.

¹⁸Û wusa bû ku, dema Îsa bi tenê dua dikir, şagirtên wî li cem wî bûn û wî ji wan pirsî û got: Li gor gotina gel ez kî me?

¹⁹Wan bersiv dan û gotin: Hin dibêjin: Yehyayê vaftîzkar, hin Êlyas û hinekên din jî dibêjin ku, yek ji peyxamberên berê rabûye.

²⁰Wî ji wan re got: Lê hûn dibêjin ku ez kî me? Pêtrûs bersiv da û got: Tu Mesîhê Xwedê yî!

²¹Lê belê wî temmî li wan kir û emir da wan ku, ew vê yekê ji kesekî re nebêjin.

²²Û wî got: Divê Lawê Mirov gellek cefayê bikişîne û ji kalepîran û serokên kahînan û alimên zagonê ve were red kirin û kuştin û roja sêwemîn biveje.

²³Û wî ji hemûyan re got: Yê ku bixwaze li pey min were, bila ew xwe înkar bike, her roj rahêje xaça xwe û li pey min were.

²⁴Ji ber ku yê bixwaze jiyana xwe xelas bike, ew ê wê winda bike, lê belê yê jiyana xwe di ber min de winda bike, ew ê wê xelas bike.

²⁵Ma çi feyda mirovekî heye, ger ku hemûya dinê bi dest bixe, lê belê jiyana xwe winda bike, an ziyaneke bigihîne xwe?

²⁶Ji ber ku kî ji ber min û gotinên min ji xwe fihêt bike, dê Lawê Mirov jî ji ber wî ji xwe fihêt bike, gava ew bi rûmeta xwe û ya Bavê xwe û ya milyaketên pîroz ve were.

²⁷Lê belê ez ji we re bi rastî dibêjim: Di nav yên li vir sekinîne de hinek hene ku, heta ku Serweriya Xwedê nebînin, mirinê tahm nakin.

²⁸Û wusa bû ku, paşî van gotinan nêzîkî heyşt rojî, wî, Pêtrûs û Yûhena û Aqûp bi xwe re girt û hilkişiya ser çiyê ku dua bike.

²⁹Û gava wî dua dikir, xuyabûna wecê wî hat guhertin, kincên wî sipî bûn û şewq dan.

³⁰Û a vay, du kes bi wî re diaxifîn; ew Mûsa û Êlyas bûn.

³¹Ew di nav rûmetê de xuya bûbûn û li ser mirina wî, ya ku dê li Orşelîmê, biçûya serî diaxifîn.

³²Lê belê Pêtrûs û yên bi wî re, bi xewa giran ketibûn; paşî ew qenc hişyar bûn, wan rûmeta Îsa û herdu zilamên bi wî re sekinî dîtin.

³³Û gava ew ji cem Îsa cihê dibûn, Pêtrûs ji Îsa re got: Mamoste, qenc e ku em li vir in! Em ê sê çardaxan çêbikin; yek ji te re û yek ji Mûsa re û yek jî ji Êlyas re! Lê belê wî nizanîbû ku, ew çi dibêje.

³⁴Hîn Pêtrûs vana diaxifî, ewrek hat û siya xwe li ser wan veda; gava ew ketin nav ewrê, tirsiyan.

³⁵Û dengek ji ewr ve hat û got: Lawê minî xoşewîst ev e, wî guhdarî bikin!

³⁶Û gava deng hat, Îsa tenê hat dîtin. Û ew hiş bûn û tiştek ji dîtinên xwe, di wan rojan de ji kesekî re negotin.

³⁷Û wusa bû ku, roja din, dema ew ji çiyê daketin, ajaweyeke mezin li pêşwaziya wî derketin.

³⁸Û a vay, zilamekî ji nava ajawê, bi dengekî bilind bang kir û got: Ya Mamoste, ez li ber te digerim, bi çavê dilovaniyê li lawê min binihêre; ji ber ku ew yê minî bi tenê ye!

³⁹Û a vay, ruhek bi wî digire û ew nişka ve diqêre û ruh, heta ku kef bi ser bikeve wî ji hev vedihejîne û bi tundî wî dieciqîne û bizorê ji wî diqete.

⁴⁰Û ez li ber şagirtên te geriyam ku, ew cin derxînin, lê belê wan nikarîbûn.

⁴¹Wê demê Îsa bersiv da û got: Hey nifşa bêbawerî û ji rê ve derketî; ma ez ê heta kengê bi we re bim û li we sebir bikim? Ka lawê xwe bîne vir!

⁴²Û hîn ew di rê de dihat, cin wî avêt erdê û ji hev hejand. Lê belê Îsa ruhê xerab azirand, lawik baş kir û wî dîsa da bavê wî.

⁴³Û li ber mezinahiya Xwedê, hemû ecêb man. Gava hîn hemû bi kirinên Îsa ecêb diman, wî ji şagirtên xwe re got:

⁴⁴Van gotinan bixin guhên xwe! Ji ber ku dê Lawê Mirov, bidin destê mirovan!

⁴⁵Lê belê wan vê gotinê fêhm nekirin û bona ku fêhm nekin, ji wan ve hatibû veşartin û ew ditirsiyan ku, di derheqê vê gotinê de jê bipirsin.

⁴⁶Û guftegoyek ket nav wan, ka di nav wan de yê herî mezintir kî ye?

⁴⁷Îsa jî bi zanîna fikrên dilê wan, zarokekê biçûk anî û li kêleka xwe danî.

⁴⁸Û ji wan re got: Ew kesê ku vî zarokî bi navê min qebûl bike, ew min qebûl dike û ew kesê ku min qebûl dike, ew yê ku min şandiye qebûl dike. Ji ber ku kî di nav we hemûyan de yê herî biçûk e, ew yê mezin e!

⁴⁹Yûhena bersivê da û got: Mamoste, em li rastî mirovekî hatin, cin bi navê te derdixist û me nehişt; ji ber ku ew bi me re, li pey te nayê.

⁵⁰Û Îsa ji wî re got: Ji wî re nebin astengî! Ji ber yê ku ne li dijî me be, ew li aliyê me ye.

⁵¹Û wusa bû ku, gava rojên hilkişandina wî nêzîk dibûn, wî berê xwe da Orşelîmê ku, here wê derê

⁵²û wî qasidan di pêşiya xwe de şand. Û ew çûn gundekî Samîriyan ku amadeyiyê jê re bikin.

⁵³Lê belê wan Îsa qebûl nekirin, ji ber ku wî berê xwe dabû Orşelîmê.

⁵⁴Gava şagirtên wî, Aqûp û Yûhena vêya dîtin, gotin: Ya Xudan, gelo tu dixwazî, mîna ku Êlyas jî kiribû, bona ku, agir ji ezmanan bibare û wan helaq bike, em emir bidin?

⁵⁵Lê belê Îsa zivirî û dengê xwe li wan hilda û got: Ma qey hûn nizanin, hûn zarokên kîjan Ruhî ne?

⁵⁶Ji ber ku Lawê Mirov, ne bona canên mirovan tunekirinê, lê hew bona xelaskirinê hate. Û ew çûn gundekî din.

⁵⁷Û gava ew bi rê ve diçûn, yekî ji Îsa re got: Ez ê li pey te werim, her derê ku tu herê!

⁵⁸Û Îsa ji wî re got: Kunên rêviyan û hêlînên teyrikên ezmanan hene, lê belê ji Lawê Mirov re cîhekî nîne ku ew serê xwe lê deyne.

⁵⁹Û wî ji yekî din re: Li pey min were! got. Lê belê wî got: Pêşiyê destûrê bide min ku, ez herim bavê xwe binax bikim!

⁶⁰Û Îsa ji wî re got: Bila mirî miriyên xwe binax bikin; lê belê tu here û Serweriya Xwedê bide bihîstin!

⁶¹Yekî din jî got: Ya Xudan, ez ê li pey te werim, lê belê pêşiyê destûrê bide min ku, ez xatirê xwe ji maliyên xwe bixwazim!

⁶²Lê belê Îsa ji wî re got: Kesê ku destê xwe deyne ser hevcar û li paş ve binihêre, ne hêjayî Serweriya Xwedê ye!