Read PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) Yûhena 11 Bible Online

Yûhena 11 - PEYMANA NÛ 2017 (ÎNCÎL) bible

Yûhena 11

¹Li Beytanyayê, ji gundê Meryem û xwuşka wê Martayê, zilamek bi navê Lazar nexweş ketibû.

²Lazarê nexweş, birayê Meryema ku, rûnê bêhnxweş di Xudan de dabû û bi porê xwe jî lingê wî paqij kiribû bû.

³Wê demê herdu xwuşkan, agahiyê ji Îsa re şandin û gotin: Ya Xudan, a vay, yê ku tu jê hez dikî, nexweş e!

⁴Dema Îsa vêya bihîst, got: Ev nexweşiya ne ji bo mirinê ye; lê belê bona ku Lawê Xwedê bi vêya bête bilind kirin, ji bo bilindahiya Xwedê ye!

⁵Îsa ji Marta û ji xwuşka wê Meryem û ji birayê wan Lazar hez dikir.

⁶Û gava wî bihîst ku ew nexweş e, hîn du rojên din li cîhê ku ew lê bû, ma.

⁷Pişt re ji şagirtên xwe re got: Em dîsa herin Cihûstanê!

⁸Şagirtan ji wî re gotin: Rebbî, niha Cihûdan bona ku te bidin ber keviran dibiliyan; ma tu dîsa biçî wê derê?

⁹Îsa bersivê da: Ma rojek ne donzdeh saet e? Ger mirov rojê bigere, tilpekî nabe; ji ber ku ronahiya vê dinê dibîne.

¹⁰Lê belê yê ku şevê bigere, tilpekî dibe; ji ber ku ronahî di wî de nîne.

¹¹Piştî vê axaftinê, wî ji wan re got: Hevalê me Lazar bi xew ve çûye; lê belê ez diçim ku wî hişyar bikim.

¹²Şagirtan ji wî re gotin: Ya Xudan, ger ew bi xew ve çûbe, dê baş bibe!

¹³Îsa vêya ji bo mirina wî gotibû, lê belê wan gotin ku, qey ew ji bo xew de çûnê dibêje.

¹⁴Wê çaxê Îsa ji wan re bi eşkereyî got: Lazar miriye.

¹⁵Û bona ku hûn bawer bikin, ji bo we kêfxweş im ku, ez ne li wê derê bûm. Lê belê bihêlin em biçin cem wî!

¹⁶Şagirt Tûmas, yê ku jê re digotin: Cot[1], ji hevalên xwe re got: Em jî bona ku, bi wî re bimirin; biçin!

¹⁷Dema Îsa gîhaşt wê derê; Lazar çar roj e di gorê de raketî dît.

¹⁸Û Beytanya qasî avêtina panzdeh tîrî nêzîkî Orşelîmê bû.

¹⁹Gellekan ji Cihûdan ji bo ku bona birayên wan xemrevîniyê li wan bikin hatibûn cem Marta û Meryemê.

²⁰Dema ku Marta hatina Îsa bihîst, bona pêrgîniya wî derket; lê belê Meryem li malê rûniştîbû.

²¹Marta ji Îsa re got: Ya Xudan, ger tu li vir bûya, birayê min nedimir!

²²Ez niha jî dizanim ku, tu ji Xwedê çi bixwazî, ew ê bide te.

²³Îsa ji wê re got: Dê birayê te biveje!

²⁴Martayê jê re got: Ez dizanim ku, di roja dawiyê de, dê di vejînê de biveje.

²⁵Îsa ji wê re got: Vejîn û jiyan ez im; yê ku baweriyê bi min bîne, ew bimire jî dê dîsa bijî

²⁶û her kesê ku dijî û baweriyê bi min tîne, abadîn namire. Tu baweriyê bi vêya tînî?

²⁷Wê ji wî re got: Belê, ya Xudan; min bawerî anî ku tu Lawê Xwedê yê ku were dinê, Mesîh î.

²⁸Û piştî ku wê vêya got, çû û bi dizîka bangî xwuşka xwe Meryemê kir û got: Mamoste li vê derê ye û bangî te dike!

²⁹Dema wê vêya bihîst, zû rabû û çû cem Îsa.

³⁰Îsa hîn negîhaştibû gund û hîn li cîhê ku, Marta pêrgîniyê jê re kiriye, sekinîbû.

³¹Cihûdên ku tevî wê di malê de bûn û xemrevînî li wê dikirin, dema dîtin ku Meryem bi lezî derket derve; wan gotin ew diçe ser gora birayê xwe û dê li wir bigirî û li pey wê çûn.

³²Lê belê gava Meryem gîhaşt cîhê ku Îsa lê sekiniye, wî dît û xwe avêt lingê wî û got: Ya Xudan, ger tu li vir bûya, birayê min nedimir!

³³Dema Îsa, wê û ew Cihûdên bi wê re hatine digirîn, dît, di ruhê xwe de naliya û dilê wî zehf xemgîn bû

³⁴û got: We wî kirin ku derê? Wan ji wî re gotin: Ya Xudan, were û bibîne!

³⁵Îsa giriya.

³⁶Cihûdan gotin: Binihêre, çiqasî jê hez dikir!

³⁷Lê belê ji wan hin kesan gotin: Yê ku çavên koran vekiriye, ma nikarîbû tiştekî bike ku, ev mirova jî nemire?

³⁸Wê demê Îsa dîsa di hundirê xwe de kûr naliya û hate gorê. Ew şikeftek bû û kevirekî danîbûn ber wê.

³⁹Îsa got: Kevir rakin! Martaya xwuşka yê mirî, ji wî re got: Ya Xudan, êdî bêhn ketiye wî, ji ber, ew çar roj e ku li vir e!

⁴⁰Îsa ji wê re got: Ma qey min ji te re negot: Ger ku tu bawer bikî, tuyê bilindahiya Xwedê bibînî?

⁴¹Li ser vê yekê wan kevir rakirin. Îsa jî çavên xwe ber ve jor rakir û got: Ya Bavo, bona ku te min bihîst, ez ji te re şikir dikim.

⁴²Û ez dizanim ku tu her dem min dibihîzî; lê belê min vêya bona van mirovê li vê derê ne got, da ku, bila ew baweriyê bînin, te min şandiye.

⁴³Piştî ku wî vêya got, bi dengê bilind: Lazar were derve! qêriya.

⁴⁴Mirî jî, dest û lingên wî bi potikan ve pêçandî û rûyê wî bi destmalê ve girtî derket derve. Îsa ji wan re got: Wî vekin û berdin bila here!

⁴⁵Wê demê ew Cihûdên ku hatibûn cem Meryemê, gava xebata ku Îsa çêkir, dîtin, ji wan gellekan bawerî bi wî anîn.

⁴⁶Lê belê ji wan hinekan çûn cem Fêrisiyan û karên ku Îsa çêkirine, ji wan re gotin.

⁴⁷Li ser vê yekê serokên kahînan û Fêrisiyan Civata Netewî civandin û gotin: Ma em çi bikin? Ji ber ku ev mirov pirr mûcîzeyan çêdike!

⁴⁸Ger em wî wusa bihêlin, dê her kes baweriyê bi wî bînin û Romayî jî dê werin him cîhê me û him jî gelê me ji navendê rakin!

⁴⁹Û yekî ji wan, Serokkahînê wê salê Qayafa, ji wan re got: Hûn qet tiştekî fêhm nakin

⁵⁰û hûn nafikirin, bona ku hemûya welat tune nebe, mirovek di oxra gel de bimire, ji bo me çêtir e!

⁵¹Wî vêya bi serê xwe negot; lê belê ji bo ku wê salê ew Serokkahîn bû, peyxambertî kiribû ku dê Îsa ji bo gel bimire

⁵²û ne tenê ji bo gel, lê belê ji bo yekîtî û civandina hemû zarokên Xwedê yên ku belav bûne jî.

⁵³Û ji wê rojê pê ve, bona ku wî bikujin, dest bi ava kirina duzenê kirin.

⁵⁴Ji bo vê yekê êdî Îsa di nav Cihûdan de bi eşkereyî negeriya; lê ew ji wir veqetiya û çû nêzîkî çolê, navçeya ku jê re dibêjin Efraîm û tevî şagirtên xwe li wê derê ma.

⁵⁵Fisiha Cihûdan nêzîk bû. Û ji hemûya welêt gellek kes, ji bona xwe safî bikin, berî Fisihê hilkişiyan Orşelîmê.

⁵⁶Ew li wê derê, li Îsa digeriyan û dema ew di Perestgehê de sekinî bûn, ji hev û din re digotin: Hûn çi dibêjin? Gelo dê ew neyê cejnê?

⁵⁷Serokên kahînan bi Fêrisiyan re bona ku bi wî bigirin, bi gotina; ger kesek bizanibe ew li ku derê ye bila nîşan bide, emirek dabûn.