Read Pashto (Nangahari) — د پښتو مقدس کتاب پيدايښت 19 Bible Online

پيدايښت 19 - Pashto (Nangahari) — د پښتو مقدس کتاب bible

پيدايښت 19

¹کله چې هغه دوه فرښتې د ماښام په وخت کې سدوم ته ورسېدلې، حضرت لوط د ښار په دروازه کې ناست ؤ. څنګه چې حضرت لوط هغوى وليدلې راپاڅېده او د هغوى د هرکلي دپاره ورغی او په ځمکه باندې پړمخې پرېوت،

²ويې فرمايل: ”اى زما بادارانو، د خپل خدمتګار کور ته راشئ. تاسو کولی شئ خپلې پښې ومينځئ او دلته شپه تېره کړئ. سهار وختي پاڅېږئ او په خپله لاره روان شئ.“ مګر هغوى ورته په ځواب کې وفرمايل: ”نه، مونږ به د ښار په چوک کې شپه تېره کړو.“

³مګر حضرت لوط په هغوى باندې ډېر سخت ټينګار وکړ ترڅو هغوى ورسره لاړلې او د هغه کور ته ننوتلې. هغه د هغوى دپاره خوراک تيار کړ او فطيره ډوډۍ يې ورته پخه کړه او هغوى وخوړله.

⁴هغوى ﻻ ويده شوي نه ؤو چې د سدوم د ښار خلک له هرې خوا د ځوان څخه نيولې تر زاړه پورې ټول د کور څخه راچاپېر شول.

⁵هغوى حضرت لوط ته غږ وکړ: ”هغه دوه نفره چې نن شپه ستا سره راغلي ؤو چېرته دي؟ هغوى مونږ له راوباسه چې بد کار ورسره وکړو.“

⁶حضرت لوط دباندې ووت او دروازه يې د ځان پسې بنده کړه

⁷او هغوى ته يې وفرمايل: ”ای ورونو! زه تاسو ته زاري کوم چې داسې بد کار مه کوئ.

⁸ګورئ، زه دوه لورګانې لرم چې تر اوسه پورې لا پېغلې دي. هغوى به تاسو ته راوباسم، هرڅه چې غواړئ د هغوى سره يې وکړئ، خو د دې خلکو سره هيڅ مه کوئ ځکه چې هغوى ماته پناه راوړې ده.“

⁹هغوى ځواب ورکړ: ”زمونږ د لارې څخه لېرې شه“ او ويې ويل: ”ای پردی سړيه! زمونږ له مخې څخه لېرې شه، ته څوک يې چې مونږ ته وايې چې څه بايد وکړو؟ زمونږ د مخې څخه لېرې شه. که نه، نو ستا سره به د هغوى څخه بدتر عمل وکړو.“ هغوى حضرت لوط بېرته ټېل واهه او نژدې شول چې دروازه ماته کړي.

¹⁰خو هغو دوو نفرو خپل لاسونه دباندې راوويستل او حضرت لوط يې د ځان سره کور ته دننه کړ او دروازه يې بنده کړه.

¹¹نو بيا هغوى هغه ټول خلک چې دباندې ولاړ ؤو ړانده کړل، ترڅو هغوى ونشي کولی چې دروازه پيدا کړي.

¹²هغو دوه نفرو حضرت لوط ته وفرمايل: ”که دلته ستا نور څوک يعنې زامن، لورګانې، زومان او نور خپلوان په دې ښار کې اوسيږي، نو د دې ښار څخه يې وباسه.

¹³ځکه چې مونږ غواړو دغه ځای وران کړو. د دې خلکو په ضد څښتن ډېر بد تورونه اورېدلي دي او مونږ يې رالېږلي يو چې سدوم له منځه يوسو.“

¹⁴نو حضرت لوط دباندې ووت، د خپلو زومانو سره يې چې د هغه د لورګانو سره يې کوژدنې شوې وې خبرې وکړې او ويې فرمايل: ”ژر پاڅئ او د دې ځای څخه وزئ. څښتن غواړي چې دا ځای له منځه يوسي.“ خو د هغه زومانو فکر کاوه چې هغه ټوکې کوي.

¹⁵سهار وختي فرښتو حضرت لوط تشويق کړ او ورته ويې فرمايل: ”پاڅه! خپله ښځه او دواړه لورګانې دې واخله او ووزه، ترڅو د دې ښار په ورانېدلو سره تاسو خپل ژوند له لاسه ورنه کړئ.“

¹⁶هغه وخت حضرت لوط زړه نازړه کېده، خو بياهم څښتن په هغه باندې مهربانه شو او هغو نفرو د ده او د ده د ښځې او لورګانو لاسونه ونيول او هغوى يې په امن سره د ښار څخه دباندې وويستل.

¹⁷بيا يوې فرښتې ورته وفرمايل: ”د دې دپاره چې ژوندي پاتې شئ وتښتئ! شاته مه ګورئ او په ټوله دره کې ونه درېږئ. غرونو ته وتښتئ چې ونه وژل شئ.“

¹⁸مګر حضرت لوط هغوى ته وفرمايل: ”نه، ای زما بادارانو په مونږ باندې داسې مه کوئ.

¹⁹تاسو زما سره ډېر لوی احسان کړی دی او زما ژوند مو ژغورلی دی، خو زه د دې وس نه لرم چې غرونو ته وتښتم. نو مخکې له دې چې هغه ځای ته ورسېږم دا بدبختي به په ما باندې راشي او زه به مړ شم.

²⁰آيا تاسو هغه وړوکی ښار وينئ؟ هغه ډېر نژدې دی، اجازه راکړئ چې هلته لاړ شم. تاسو ګورئ چې هغه يو وړوکی ځای دی. زه به هلته په امن کې يم.“

²¹هغه ځواب ورکړ: ”ډېر ښه، زه به ستا دغه غوښتنه هم پوره کړم. زه به دغه ښار وران نه کړم.

²²ژر شه، هلته وتښته. ځکه ترڅو ته هلته رسېدلی نه يې، زه هيڅ کار نشم کولی.“ (په دې خاطر هغه ښار د صوغر * په نوم ياد شو.)

²³څه وخت چې حضرت لوط صوغر ته ورسېد لمر راوخوت.

²⁴په هغه وخت کې څښتن له آسمان څخه په سدوم او عموره باندې سوزوونکي ګوګرد واورول.

²⁵هغه ښارونه، ټوله دره او د ښارونو ټول اوسېدونکي او د ځمکې نباتات يې په بل مخ واړول.

²⁶مګر د حضرت لوط ښځې شاته وکتل او د هغې څخه د مالګې ستنه جوړه شوه.

²⁷بله ورځ سهار وختي حضرت ابراهيم پاڅېده او بېرته هغه ځای ته چې د څښتن په مخکې ودرېدلی ؤ او خبرې يې ورسره کړې وې، لاړ.

²⁸هغه د سدوم، عمورې او د ټولې درې طرف ته وکتل او ويې ليدل چې د ځمکې څخه د يو ډېر لوی تنور د لوګي په شان لوګی پورته کيږي.

²⁹نو کله چې خدای پاک د درې ښارونه چې حضرت لوط په کې اوسېده وران کړل، نو هغه حضرت ابراهيم راياد کړ او حضرت لوط يې د هغه آفت څخه خلاص کړ.

³⁰حضرت لوط وېرېده چې په صوغر کې پاتې شي. هغه د خپلو دواړو لورګانو سره غرونو ته لاړ او په يوې سمڅې کې اوسېدل.

³¹مشرې لور يې خپلې کشرې خور ته وويل: ”زمونږ پلار زوړ شوی دی، دلته په دې شاوخوا کې داسې سړی نه پيدا کيږي چې زمونږ سره واده وکړي لکه څنګه چې په ټوله دنيا کې رواج دی.

³²راځئ چې خپل پلار نېشه کړو او د هغه سره څملو، ترڅو د هغه نه اولادونه ولرو او د خپل پلار نسل ژوندی وساتو.“

³³نو په هماغه شپه يې په خپل پلار شراب وڅښل او مشره لور يې د خپل پلار سره څملاستله او دی د هغې په څملاستو او پاڅېدلو باندې پوه نشو.

³⁴په بله ورځ مشرې لور کشرې ته وويل: ”تېره شپه زه د خپل پلار سره څملاستم، راځئ چې نن شپه هم په هغه باندې شراب وڅښو او ته ورسره څمله. نو مونږ هر يو به د خپل پلار نه اولاد ولرو.“

³⁵نو هغه شپه يې هم په خپل پلار باندې شراب وڅښل او کشره لور يې لاړه او د خپل پلار سره څملاسته. هغه بياهم د هغې په څملاستو او پاڅېدلو باندې پوه نشو.

³⁶په دې ډول د حضرت لوط دواړه لورګانې د خپل پلار په وسيله اميدوارې شوې.

³⁷د مشرې لور زوی پيدا شو او په هغه باندې يې موآب * نوم کېښود او هغه د اوسنيو موآبيانو پلار دی.

³⁸کشرې لور يې هم زوی راوړ او په هغه باندې يې بن عمي * نوم کېښود او هغه د اوسنيو عمونيانو پلار دی.