Read Pashto (Nangahari) — د پښتو مقدس کتاب پيدايښت 31 Bible Online

پيدايښت 31 - Pashto (Nangahari) — د پښتو مقدس کتاب bible

پيدايښت 31

¹حضرت يعقوب واورېدل چې د لابان زامنو ويلي دي چې ”هرڅه چې زمونږ د پلار سره ؤو هغه يعقوب واخيستل او دا ټوله شتمني يې زمونږ د پلار د شتمنۍ څخه په لاس راوړه.“

²هغه وليدل چې د لابان رويه د هغه سره د پخوا په شان دوستانه نه ده.

³بيا خدای پاک حضرت يعقوب ته وفرمايل: ”بېرته خپل پلرني وطن او خپلو خپلوانو ته لاړ شه. زه به ستا سره مل يم.“

⁴نو حضرت يعقوب راحيل او ليې ته خبر ولېږه چې صحرا ته يعنې هغه ځای ته راشي چې د هغه رمې په کې وې.

⁵حضرت يعقوب هغوى ته وفرمايل: ”زه وينم چې ستاسو د پلار رويه زما سره د پخوا په شان دوستانه نه ده، مګر زما د پلار خدای زما سره مل دی.

⁶تاسې دواړه پوهېږئ چې ما په خپل ټول قوت سره ستاسو د پلار خدمت کړی دی.

⁷سره له دې چې ستاسو پلار زما سره ټګي کړې ده او لس ځله يې زما مزدوري بدله کړه، مګر خدای پاک هغه پرېنښود چې ماته زيان راورسوي.

⁸کله چې به لابان وويل: خالداره دې ستا مزدوري وي، نو ټولو رمو به خالداره بچي زېږول. او چې کله به يې وويل: خطداره دې ستا وي، نو ټولو رمو به خطداره بچي زېږول.

⁹نو خدای پاک ستاسو د پلار څخه رمې واخيستلې او ماته يې راکړې.

¹⁰د بچيو د زېږولو په موسم کې ما يو ځلې خوب وليده. سترګې مې پورته کړې او ومې ليدل هغه وزان چې د وزو سره جوړه کېدل خطداره او خالداره ؤو.

¹¹د خدای پاک فرښتې په خوب کې راته وفرمايل: ای يعقوبه! ما ځواب ورکړ: زه حاضر يم.

¹²هغه وفرمايل: سترګې پورته کړه او وګوره. هغه ټول وزان چې د وزو سره جوړه کيږي ټول خالداره او خطداره دي، ځکه هرڅه چې لابان تا سره کړي دي هغه مې ليدلي دي.

¹³زه هماغه خدای يم چې په بيت ئيل کې تاته درښکاره شوم. په هغه ځای کې چې تا په هغې تيږې باندې د زيتون تېل واچول او زما دپاره دې نذر ورکړ. نو اوس دا خاوره پرېږده او هغه وطن ته لاړ شه چې ته په کې پيدا شوی يې.“

¹⁴راحيل او ليه حضرت يعقوب ته په ځواب کې وويل: ”مونږ ته د خپل پلار څخه هيڅ شی په ميراث کې راپاتې نه دی.

¹⁵هغه زمونږ سره د پرديو په شان رويه کوي. هغه مونږ خرڅې کړې يو او هغه پيسې چې زمونږ دپاره هغه ته ورکړل شوې وې ټولې يې خوړلې دي.

¹⁶هغه ټول دولت چې خدای پاک زمونږ د پلار څخه اخيستی دی هغه زمونږ او زمونږ د اولادونو دی. نو هرڅه چې خدای پاک درته فرمايلي دي هماغسې وکړه.“

¹⁷نو حضرت يعقوب خپل اولادونه او خپلې ښځې په اوښانو باندې سپرې کړې.

¹⁸هغه خپل ټول حيوانات مخکې کړل او هغه څه چې په بين النهرين کې يې ګټلي ؤو ټول واخيستل ترڅو خپل پلار حضرت اسحاق ته چې په کنعان کې ؤ لاړ شي.

¹⁹په هغه وخت کې چې لابان د خپلو پسونو د سکولودلو دپاره تللی ؤ، راحيل د خپل پلار د کورنۍ بتان غلا کړل.

²⁰حضرت يعقوب لابان وغولاوه ځکه چې هغه يې په دې باندې خبر نه کړ چې دی د تللو نيت لري.

²¹هرڅه چې هغه درلودل هغه يې واخيستل او وتښتېده. هغوى د فرات د سيند څخه تېر شول او د جلعاد د غرنۍ سيمې په لور روان شول.

²²په دريمه ورځ لابان ته خبر ورسېد چې حضرت يعقوب تښتېدلى دی.

²³هغه خپل خپلوان د ځان سره واخيستل او اوه ورځې يې په هغه پسې لاره ووهله او د جلعاد په غرنۍ سيمه کې هغه ته ورورسېد.

²⁴مګر خدای پاک د شپې په خوب کې لابان ته ښکاره شو او هغه ته يې وفرمايل: ”پام کوه چې يعقوب ته هيڅ ونه وايې. نه ورته ښه ووايې او نه بد.“

²⁵حضرت يعقوب د جلعاد په غرنۍ سيمه کې خپلې خېمې ودرولې وې چې لابان ورورسېد او لابان هم د خپلو خپلوانو سره په هغه ځای کې خېمې ودرولې.

²⁶لابان حضرت يعقوب ته وويل: ”څه دې وکړل؟ زه دې وغولولم او زما لورګانې دې د جنګي بنديانو په شان بوتللې.

²⁷ولې دې زه وغولولم او په پټه وتښتېدلې؟ ولې دې زه خبر نه کړم چې تاسو مې په خوشالۍ او په سندرو او د چمبو او رباب په ساز سره رخصت کړي وای.

²⁸زه دې پرېنښودم چې خپل لمسيان او لورګانې ښکل کړم او خدای پاماني ورسره وکړم. بې عقله کار دې وکړ.

²⁹زه دا توان لرم چې زيان درورسوم، مګر ستا د پلار خدای تېره شپه ماته وويل چې پام کوه چې حضرت يعقوب ته هيڅ ونه وايې. نه ورته ښه ووايې او نه بد.

³⁰اوس ته روان يې ځکه چې تا دا ارمان درلود چې بېرته د خپل پلار کور ته لاړ شې، نو زما بتان دې ولې غلا کړي دي؟“

³¹حضرت يعقوب لابان ته په ځواب کې وفرمايل: ”زه ووېرېدم ځکه چې ما فکر وکړ چې خپلې لورګانې به په زور زما څخه واخلې.

³²خو که د هرچا سره دې خپل بتان پيدا کړل، هغه دې ووژل شي. زمونږ د خپلوانو په مخکې وګوره. که چېرې ستا کوم شی زمونږ سره وي، خپل ځان ته يې واخله.“ مګر حضرت يعقوب په دې باندې نه پوهېده چې راحيل هغه بتان غلا کړي ؤو.

³³نو لابان د حضرت يعقوب خېمې ته ننوت او هغه يې ولټوله. بيا د ليه خېمې ته او د دواړو وينځو خېمو ته ننوت او هيڅ يې پيدا نه کړل. بيا هغه د راحيل خېمې ته ننوت.

³⁴راحيل بتان د اوښ د زين لاندې ايښي ؤو او ورباندې ناسته وه. لابان ټوله خېمه ولټوله، هيڅ يې ونه موندل.

³⁵راحيل خپل پلار ته وويل: ”پلاره، خفه نشې. زه ستا په مخکې نشم پاڅېدلی ځکه چې په ما باندې مياشتنۍ ناروغي راغلې ده.“ لابان خېمه ولټوله خو بتان يې پيدا نه کړل.

³⁶حضرت يعقوب په قهر شو او د لابان سره يې شخړه وکړه او د هغه څخه يې پوښتنه وکړه: ”ما څه جرم کړی دی؟ او کومه خطا مې کړې ده چې راپسې يې؟

³⁷اوس چې تا زما ټول سامان ولټاوه که د خپل کور سامان دې موندلی وي، دلته يې زما د خپلوانو او ستا د خپلوانو په مخ کې کېږده او پرېږده چې هغوى دا پرېکړه وکړي چې زمونږ دواړو څخه کوم يو په حقه دی.

³⁸شل کاله کيږي چې زه ستا سره وم. ستا مېږو او وزو بچي زيان نه کړل او ستا د رمو څخه مې يو پسه هم نه دی خوړلی.

³⁹هغه حيوانات چې وحشي ځناورو به داړلي ؤو، هغه مې تاته نه دي راوړي. د هغوى تاوان مې په خپله ګاللی دی او هغه چې د ورځې يا به د شپې غلا شوي ؤو، د هغو بيه به دې زما څخه غوښتله.

⁴⁰دا زما حال ؤ چې د ورځې په ګرمۍ او د شپې په يخنۍ کې به ځورېدلم او خوب مې نشو کولی.

⁴¹په دې ډول زه شل کاله ستا په کور کې وم. څوارلس کاله مې ستا د لورګانو په خاطر ستا خدمت وکړ او شپږ کاله مې ستا د رمو دپاره. لس ځلې دې زما مزدوري بدله کړه.

⁴²که چېرې زما د نيکونو خدای، د حضرت ابراهيم او د حضرت اسحاق خدای زما سره مل نه وای، نو زه به دې په يقين سره تش لاس لېږلى وای. خو خدای پاک زما سختۍ او د لاسونو خواري وليدله او تېره شپه يې ملامته کړې.“

⁴³لابان حضرت يعقوب ته ځواب ورکړ: ”دا ښځې زما لورګانې دي. د هغوى اولادونه زما اولادونه دي او دا رمې زما رمې دي او دا هرڅه چې دلته وينې زما دي. خو زه ستا څخه خپلې لورګانې او د هغوی اولادونه نشم اخيستلی.

⁴⁴زه تيار يم چې ستا سره يو تړون وکړم. راځئ چې د تيږو يوه ډېرۍ جوړه کړو چې مونږ ته به زمونږ تړون رايادوي.“

⁴⁵نو حضرت يعقوب تيږه راواخيستله او هغه يې د يادګار په توګه ودروله.

⁴⁶هغه خپلو خپلوانو ته وفرمايل چې تيږې راټولې کړي. نو هغوى تيږې راواخيستې او ډېرۍ يې کړې. بيا حضرت يعقوب او لابان د هغې ډېرۍ په څنګ کې سره ډوډۍ وخوړله.

⁴⁷لابان په هغه باندې يجر سهدوتا نوم کېښود. مګر حضرت يعقوب هغه د جلعيد * په نوم ياد کړ.

⁴⁸لابان وويل: ”دا د تيږو ډېرۍ به زمونږ دواړو دپاره يو يادګار وي.“ په دې خاطر هغه د جلعيد په نوم ياده شوه.

⁴⁹همدارنګه هغه د مصفه * په نوم هم ياده شوه ځکه چې لابان وويل: ”کله چې مونږ يو د بل څخه جدا شو، نو څښتن دې زمونږ دواړو ناظر اوسي.

⁵⁰که ته زما د لورګانو سره بده رويه وکړې او يا نورې ښځې وکړې، حتیٰ که زه له دې څخه خبر هم نشم ياد ساته چې خدای پاک زما او ستا ترمنځ شاهد دی.“

⁵¹همدارنګه لابان حضرت يعقوب ته وويل: ”دا هغه ډېرۍ او هغه يادګاري تيږه ده چې زما او ستا ترمنځ مې ودرولې ده.

⁵²دا ډېرۍ او دا تيږه دواړه زمونږ دپاره د يادګار په توګه دي. زه به د دې ډېرۍ څخه ستا خواته نه درتېرېږم چې حمله درباندې وکړم او ته به د دې ډېرۍ او د دې تيږې څخه نه راتېرېږې چې حمله راباندې وکړې.

⁵³د حضرت ابراهيم او د ناحور خدای به زمونږ ترمنځ قضاوت کوي.“ بيا حضرت يعقوب د هغه خدای په نوم چې د هغه پلار حضرت اسحاق ورته عبادت کاوه، سخت قسم وخوړ چې په دې وعدې باندې به ودريږي.

⁵⁴حضرت يعقوب هلته په هغې غرنۍ سيمه کې قرباني وکړه او خپل خپلوان يې ډوډۍ خوړلو ته راوبلل. د ډوډۍ خوړلو څخه وروسته هغوى هلته شپه تېره کړه.

⁵⁵لابان سهار وختي پاڅېد، خپل لمسيان او لورګانې يې ښکل کړل، خدای پاماني يې ورسره وکړه او بېرته خپل کور ته روان شو.