Read Pashto (Nangahari) — د پښتو مقدس کتاب مُعلِم 5 Bible Online

مُعلِم 5 - Pashto (Nangahari) — د پښتو مقدس کتاب bible

مُعلِم 5

¹کله چې تۀ د خُدائ پاک کور ته ځې نو چې څۀ کوې هغه ډير خيال سره کوه. د اوريدلو دپاره د خُدائ پاک حضور ته تلل بهتر دى د کم عقلانو په شان د قربانو پيش کولو نه، خُدائ پاک ته بې سوچه نذارانې پيش کول بدعملى ده.

²د خُدائ پاک په حضور کښې په خبرو کولو کښې تېزى مۀ کوه، د هغۀ په وړاندې په څۀ بيان کولو کښې جلدى مۀ کوه. ځکه چې هغه په آسمان کښې دے او تۀ په زمکه باندې يې، نو د ضروررت نه زياتې خبرې مۀ کوه.

³څومره چې تۀ پرېشانه يې، نو هغه هومره به خراب خوبونه وينې او چې څومره زياتې خبرې کوې، نو هومره به کم عقلې خبرې درنه وځى.

⁴کله چې تۀ خُدائ پاک ته يوه منخته ومنې، نو چې څومره زر کېدے شى نو دا منخته پوره کوه. هغه د کم عقلو خلقو نه خوشحال نۀ وى. کومه منخته چې ومنې نو هغه سر ته رسوه.

⁵چې يوه منخته ومنې او سر ته يې نۀ رسوې نو د داسې منختې د منلو نه نۀ منل ښۀ دى.

⁶د خپلو خبرو په وجه ځان مۀ ګناهګارَوه، او اِمام ته مۀ وايه چې ما په غلطۍ سره منخته منلې وه. خُدائ پاک مۀ پريږده چې تا ته غصه شى او هغه هر څۀ چې تۀ يې کوې هغه تباه کړى صرف په دې وجه چې تا خپله منخته نۀ ده پوره کړې.

⁷خو ډير خوبونه او ډيرې خبرې بې معنې دى، په ځائ د دې د خُدائ پاک نه وويريږئ.

⁸چې کله تۀ وګورې چې په يوه علاقه کښې غريبانانو باندې ظلم زياتے کيږى او هغوئ ته اِنصاف او د هغوئ حقُونه نۀ ملاوېږى نو په دې باندې مۀ حېرانېږه. د هر آفسر دپاسه بل آفسر وى او د هغوئ د سر دپاسه نور آفسران وى.

⁹ان تر دې چې بادشاه هم د دې مُلک نه خپل مفاد حاصلوى.

¹⁰څوک چې د پېسو سره مينه لرى، نو هغه به هيڅکله په پېسو موړ نۀ شى. څوک چې د دولت سره مينه لرى، نو هغه به هيڅکله په دولت موړ نۀ شى. ځکه چې دا هم بې معنې دى.

¹¹چې څومره پېسې زياتې وى، نو دومره به د دې د خوړلو خلق هم زيات وى. دغه دولت ته د کتلو نه سِوا مالِک ته څۀ حاصل شول؟

¹²محنت مزدورۍ کولو واله که لږه خوړلى وى او که ډيره خو ښۀ د سکُون خوب کوى، خو د مالداره سړى دولت هغه خوب ته نۀ پريږدى.

¹³ما په مخ د زمکې يو بل ډير خراب کار ليدلے دے: څوک چې د ځان دپاره پېسې جمع کوى نو هغه وروستو هم د هغوئ دپاره د نقصان باعث شى،

¹⁴ځکه چې هغوئ دا ټولې پېسې په يو ناکاميابه کاروبار کښې بائيلى او په آخر کښې د هغوئ سره هيڅ هم نۀ وى چې خپلو بچو ته يې پرېږدى.

¹⁵لکه څنګه چې ماشوم دې دنيا ته لغړ او خالى لاسونه راځى، هم داسې به دې دنيا نه خالى لاسونه ځى. هغه د ټول محنت باوجود هم د ځان سره هيڅ هم نۀ شى وړلے.

¹⁶دا هم ډيره د افسوس خبره ده، چې څنګه انسان دنيا ته راځى نو هغه شان ځى. هغۀ فائده څۀ وکړه؟ چې عبث هوا پسې يې منډې ووهلې؟

¹⁷هغۀ خپل ټول ژوند په تيارۀ، په پرېشانۍ، په غصه او په بيمارۍ کښې تېر کړو.

¹⁸نو زۀ دې نتيجې ته ورسېدم چې د انسان دپاره ښۀ او بهتره دا ده چې څومره ورځې خُدائ پاک هغۀ له ورکړى دى په هغې کښې خوراک څښاک کوى او په مخ د زمکې د خپل سخت محنت نه خوند اخلى. ځکه چې هم دا زمونږه اجر دے.

¹⁹که خُدائ پاک چا له دولت او جائيداد ورکوى او د دې قابِل يې جوړوى چې د دې نه خوند واخلى، او دا خپل نصيب وګڼى او محنت سره سره خوشحاله هم وى، نو دا د خُدائ پاک د طرف نه اِنعام دے.

²⁰حقيقت کښې خُدائ پاک هغوئ په خوشحالۍ کښې دومره مصروف ساتې چې هغوئ سره د انديښنو دپاره وخت هم نۀ وى.