Read Pashto (Nangahari) — د پښتو مقدس کتاب متى 25 Bible Online

متى 25 - Pashto (Nangahari) — د پښتو مقدس کتاب bible

متى 25

¹په هغه وخت به دَ آسمان بادشاهى دَ لسو پيغلو په شان وى چا چه مشعلُونه واخستل چه دَ وادۀ دَ زلمى مخے له وروزى.

²پينځۀ کم عقلے وے اَؤ پينځۀ هوښيارے.

³هر کله چه کم عقلو مشعلُونه پورته کړل نو دَ ځان سره ئے تيل وانۀ خستل.

⁴خو هغه هوښيارو دَ ځان سره دَ تيلو کُوپئ هم واخستے.

⁵کله چه دَ وادۀ زلمے په راتلو کښے اټال شو نو هغوئ ټولے پرکاله شوے اَؤ خوب يوړے.

⁶خو په نيمه شپه کښے چغے شوے، دا دے دَ وادۀ زلمے! راشئ چه وئے وينئ!

⁷په دے ټولے پيغلے پاڅيدلے اَؤ خپل مشعلُونه ئے سم کړل.

⁸کم عقلو هوښيارو ته ووئيل چه دَ خپلو تيلو نه مُونږ له لږ راکړئ ځکه چه زمونږ مشعلُونه مرى.

⁹هغوئ ورته ووئيل چه مُونږ سره دومره تيل نشته چه دَ ټولو کار پرے وشى، ښۀ به دا وى چه تاسو دکان ته لاړے شئ اَؤ ځان له تيل واخلئ.

¹⁰څۀ وخت چه هغوئ په تيلو پسے تلے وے نو دَ وادۀ زلمے راغے. کُومے چه تيارے وے هغوئ ورسره دَ وادۀ مجلس ته ننوتے اَؤ ور بند شو.

¹¹اَؤ بيا هغه نورے پينځۀ هم بيرته راغلے اَؤ چغے ئے کړے، صاحبه! صاحبه! مُونږ ته ور بيرته کړه.

¹²خو هغۀ ورته جواب ورکړو، خبره دا ده چه زَۀ تاسو نۀ پيژنم.

¹³ځکه بيدار اوسئ، ولے چه تاسو ته دَ ورځے اَؤ دَ وخت هيڅ پته نشته.

¹⁴مِثال ئے دَ هغه سړى دے څوک چه په سفر تلو اَؤ نوکران ئے راوبلل اَؤ خپل مال ئے ورته وسپارو.

¹⁵يو له ئے دَ سرو زرو پينځۀ تيلئ ورکړے، دويم ته ئے دوه اَؤ دريم ته يوه، هر يو ته دَ خپل قابليت په مُطابق، بيا هغه دَ ملک نه روان شو.

¹⁶چا ته چه پينځۀ تيلئ ورکړے شوے وے هغه سمدستى لاړو اَؤ سوداګرى ئے پرے شروع کړه اَؤ پينځۀ تيلئ ئے په کښے نورے وګټلے.

¹⁷خو کُوم سړى ته چه دوه تيلئ ورکړے شوے وے هغۀ دوه نورے وګټلے.

¹⁸اَؤ کوم سړى ته چه يوه تيلئ ورکړے شوے وه هغه لاړو، په مزکه کښے ئے ډوغل وکنستو اَؤ دَ مالک هغه پيسے ئے په کښے ښخے کړلے.

¹⁹ډيره مُوده پس دَ هغوئ مالک واپس راغے اَؤ دَ هغوئ نه ئے حساب وغوښتو.

²⁰کُوم سړى ته چه ئے دَ سرو زرو پينځۀ تيلئ ورکړے وے، هغه راغے اَؤ پينځۀ نورے ئے ورسره کيښودے اَؤ ورته ئے ووئيل چه ګوره مالکه! تا ما ته پينځۀ تيلئ راکړے وے، ما ورسره پينځۀ نورے زياتے کړے.

²¹مالک ووئيل، شاباش زما اعتبارى اَؤ ايمانداره نوکره! تا په لږ څۀ کښے ځان اِعتبارى ثابت کړو، اوس به زَۀ تا دَ ډير څۀ اِختيارمند کړم. راشه اَؤ دَ خپل مالک په خوشحالئ کښے شريک شه.

²²بيا دَ دوؤ تيلو هغه سړے راغے اَؤ وے وئيل، مالکه! تا ما ته دوه تيلئ سپارلے وے، ګوره، ما ورسره دوه نورے زياتے کړے.

²³مالک ورته ووئيل، شاباش! زما اعتبارى اَؤ ايمانداره نوکره! تا په لږ څۀ کښے ځان اعتبارى ثابت کړو، اوس به زَۀ تا دَ ډير څۀ مُختار کړم. راشه اَؤ دَ خپل مالک په خوشحالئ کښے شريک شه.

²⁴بيا هغه سړے راغے چا ته چه يوه تيلئ ورکړے شوے وه اَؤ وئے وئيل، مالکه! ما ته پته وه چه تۀ يو سخت سړے ئے، تۀ ئے هلته ريبے چرته چه دِ کرونده نۀ وى کړے، تۀ ئے هلته راټولوے چرته چه دِ خوارۀ کړى نۀ وى.

²⁵نو زَۀ ويريدلم، ځکه لاړم اَؤ ستا سرۀ زر مے په مزکه کښے ښخ کړل. څۀ چه ستا وُو هغه دا دى.

²⁶مالک ورته ووئيل، اَئے سُسته نوکره! تاته معلُومه وه چه زَۀ ئے هلته ريبم چرته چه کرونده نۀ کوم اَؤ هلته ئے راټولوم چرته چه خورول نۀ کوم څۀ؟

²⁷نو بيا تاته پکار وُو چه زما پيسے دِ صرافانو ته ورکړے وے، نو په واپسئ به ما هغه مال دَ سُود سره حاصل کړے وو.

²⁸هغۀ ووے چه دَ دَۀ نه دَ زرو هغه تيلئ واخلئ اَؤ دَ لسو تيلو والا ته ئے ورکړئ.

²⁹ځکه چه دَ چا سره چه څۀ وى هغۀ ته به نور هم ورکړے شى تر هغے چه څۀ ترے سيوا هم شى، اَؤ دَ کُوم سړى سره چه څۀ نۀ وى هغه به هغه لږ څۀ هم بائيلى چه ورسره دى.

³⁰دا بے فائدے نوکر تيارے ته وغورزوئ، چرته چه دَ ژړا اَؤ دَ غاښونو چيچل دى.

³¹هر کله چه اِبن آدم په پُوره شان سره راشى اَؤ ټولے فرښتے ورسره وى، هغه به دَ خپلے لوئئ په تخت کښينى.

³²اَؤ ټول قومُونه به وروړاندے راټول کړے شى هغه به بنى آدم په دوؤ ډلو کښے جُدا کړى لکه څنګه چه شپُونکے ګډے دَ بزو نه جُدا کوى.

³³اَؤ هغه به ګډے خپل ښى لاس ته اَؤ بزے خپل ګس لاس ته کړى.

³⁴بيا به بادشاه دَ ښى لاس خلقو ته ووائى چه راځئ زما دَ پلار مُبارکو خلقو! دَ باد شاهئ وارثان شئ چه دَ دُنيا دَ پيدايښت راسے تاسو ته جوړه شوے وه په هغے کښے داخل شئ.

³⁵کله چه زَۀ وږے وم تاسو زَۀ موړ کړم، اَؤ چه تږے وم اوبۀ مو دَ څښلو دَ پاره راکړے، اَؤ چه زَۀ مُسافر وم نو تاسو زَۀ خپل کور ته ننه ايستم،

³⁶اَؤ چه بربنډ وم نو تاسو په جامو پټ کړم، کله چه زَۀ ناجوړه وم نو تاسو زما خيال وساتلو اَؤ چه په قيد کښے وم نو تاسو زما مُلاقات له راغلئ.

³⁷نو صادِقان به جواب ورکړى، مالکه! دا کله وُو چه مُونږ تۀ وږے وليدے اَؤ موړ مو کړے، يا تږے وے نو دَ څښلو دَ پاره مو اوبۀ درکړے،

³⁸اَؤ مُسافر وے نو مُونږ کور ته ننه ايستلے، يا بربنډ وے نو په جامو مو پټ کړے؟

³⁹مُونږ تۀ کله ناروغه يا په قيد کښے ليدلے وے نو مُلاقات مو درسره کړے وُو؟

⁴⁰اَؤ بادشاه به جواب ورکړى، زَۀ تاسو ته دا وايم چه تاسو زما په وروڼو کښے دَ عاجز نه عاجز يو تن سره هم چه څۀ کړى دى نو زما دَ پاره مو کړى دى.

⁴¹بيا به هغه هغو ته ووائى، څوک چه به دَ هغۀ ګس لاس ته وى، اَئے لعنتيانو! زما دَ سترګو نه پنا شئ اَؤ هغه تل عُمرى اور ته لاړ شئ چه دَ شيطان اَؤ دَ هغۀ دَ فرښتو دَ پاره تيار شوے دے!

⁴²کله چه زَۀ وږے وم تاسو زَۀ موړ نۀ کړم، اَؤ چه تږے وم دَ څښلو دَ پاره مو هيڅ رانۀ کړل،

⁴³اَؤ چه مُسافر وم نو کور ته مو ننه نۀ ايستلم، چه بربنډ وم تاسو په جامو پټ نۀ کړلم، اَؤ کله چه زَۀ ناروغه اَؤ قيدى وم نو تاسو زما ملاقات له رانۀ غلئ.

⁴⁴اَؤ هغوئ به هم په جواب کښے ووائى، مالکه! دا کله مُونږ وږے تږے، مُسافر، بربنډ، ناروغه يا په قيد کښے ليدلے وے اَؤ ستا مو هيڅ خدمت نۀ دے کړے؟

⁴⁵اَؤ هغه به جواب ورکړى، زَۀ تاسو ته دا وايم چه هر کله چه تاسو دَ عاجز نه عاجز يو تن سره، که هغه هر څومره چه هم عاجز وو، نۀ دى کړى نو تاسو ماسره نۀ دى کړى.

⁴⁶اَؤ هغوئ به تل عُمرى عذاب ته لاړ شى، خو صادِقان به دَ تل ژوندُون بيا مُومى.“