Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب پيدايښت 19 Bible Online

پيدايښت 19 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

پيدايښت 19

¹په هغه ماښام چې دوه فرِښتې صُدوم ته راغلې، لُوط د ښار د دروازې سره نزدې د جرګې په ځائ کښې ناست وو. چې څنګه هغۀ هغوئ وليدې، نو هغه پاڅېدو اؤ ستړې مشى له ورَغلو. هغه هغوئ ته د عِزت نه ټيټ شو

²اؤ وې وئيل، ”صاحِبانو! زۀ به ستاسو خِدمت کوم. ما سره کور ته لاړ شئ. تاسو خپې ووينځئ اؤ شپې ته ايسار شئ. تاسو چې سحر وختى پاڅئ نو په خپله مخه تلے شئ.“ خو هغوئ جواب ورکړو، ”نه، مُونږ به دلته د جرګې په ځائ کښې شپه وکړُو.“

³خو هغۀ ډېر زور کولو اؤ آخِر ورسره کور ته لاړل. لُوط خپلو نوکرانو له حُکم ورکړو چې ډوډۍ پخه کړى اؤ د مېلمنو د پاره ښۀ خوراک تيار کړى. چې ډوډۍ تياره شوه، نو هغوئ وخوړه.

⁴د مېلمنو د څملاستو نه مخکښې، د صُدوم خلق د هغه کور نه تاؤ شول. چې د ښار ټول خلق، واړۀ زاړۀ په کښې وُو.

⁵دوئ لُوط بهر راوغوښتلو اؤ تپوس يې ترې وکړو، ”هغه سړى چرته دى چې نن تا کره ايسار دى؟ مُونږ له يې بهر راوباسه.“ د صُدوم خلقو د هغوئ سره زنا کول غوښتل.

⁶لُوط بهر ووتلو اؤ ځان پسې يې دروازه بند کړه.

⁷هغۀ هغوئ ته ووئيل، ”عزيزانو! زۀ ستاسو مِنت زارى کوم، داسې بد کار مۀ کوئ.

⁸ګورئ! زما دوه لُوڼه دى چې لا وادۀ شوې نۀ دى. هغوئ به زۀ بهر تاسو له راولم اؤ چې څۀ مو خوښه وى هغه ورسره وکړئ. خو دې سړو ته هيڅ هم مه وايئ، دوئ زما مېلمانۀ دى اؤ د دوئ حِفاظت کول په ما فرض دى.“

⁹خو دوئ ووئيل، ”ځه مړه ورک شه مُسافر سړے يې! تۀ څوک يې چې مُونږ ته چل ښائې؟ زمُونږ د مخې نه لرې شه، ګنى د هغوئ نه به دې هم بد حال وکړُو.“ دوئ لُوط له ديکه ورکړه اؤ د دروازې په ماتېدو يې شروع وکړه.

¹⁰خو هغه دننه دوه سړو ورمنډه کړل، لُوط يې کور ته واپس راښکلو اؤ دروازه يې بند کړه.

¹¹بيا هغوئ بهر هغه ټول خلق ړاندۀ کړل، نو هغوئ د دروازې په لټولو ستړى شول.

¹²هغه دوه سړو لُوط ته ووئيل، ”کۀ دلته ستا نور څوک وى لکه زامن، لُوڼه، زُومان اؤ يا ستا نور خپلوان په دې ښار کښې وى، نو د دې ځائ نه يې بهر کړه،

¹³ځکه چې مُونږ دا ځائ تباه کوُو. مالِک خُدائ ته د دې خلقو خِلاف فريادُونه رسېدلى دى اؤ مُونږ يې رالېږلى يُو چې صُدوم تباه کړُو.“

¹⁴بيا لُوط هغه سړو ته ورَغلو چې کُومو ته يې لُوڼه کوژدن شوې وې اؤ ورته يې ووئيل، ”زر شئ اؤ د دې ځائ نه ووځئ، مالِک خُدائ به دا ځائ تباه کوى.“ خو د هغوئ خيال دا وو چې هغه ټوقې کوى.

¹⁵سحر وختى فرښتو کوشش وکړو چې لُوط تېز شى. هغوئ ووئيل، ”زر شه! خپله ښځه اؤ دوه لُوڼه روانې کړه اؤ ووځه، نو داسې به تاسو نۀ مړۀ کېږئ چې کله ښار تباه کېږى.“

¹⁶خو لُوط سستى کوله. اؤ مالِک خُدائ په هغۀ رحم وکړو، نو هغه سړو لُوط، د هغۀ ښځه اؤ د هغۀ دواړه لُوڼه يې د لاس نۀ ونيولې اؤ د ښار نۀ يې بهر وويستل.

¹⁷بيا يوې فرِښتې ووئيل، ”وتښتئ چې ژوندى پاتې شئ، په شا مۀ ګورئ اؤ په مېدان کښې مۀ پاتې کېږئ. غرُونو ته منډه کړئ، نو داسې به تاسو د مرګ نه بچ شئ.“

¹⁸خو لُوط جواب ورکړو، ”اُف! نه صاحِبانو! په مُونږ داسې مۀ کوئ.

¹⁹تاسو زما سره ډېر ښۀ کړى دى اؤ زما ژوند مو بچ کړو. خو غرُونه ډېر زيات لرې دى، تباهى به زما په سر راشى اؤ هلته رسېدو نه مخکښې به زۀ مړ شم.

²⁰تاسو ته هغه وړُوکے ښار ښکارى؟ هغه نزدې دے. زۀ به هلته لاړ شم. ګورئ هغه خو وړُوکے ځائ دے، خو زۀ به په آمن کښې يم.“

²¹هغۀ جواب ورکړو، ”ټيک ده، زۀ به ستا خبره ومنم. زۀ به هغه ښار نۀ تباه کوم.

²²زر منډه کړه! زۀ به تر هغې پورې هيڅ هم نۀ کوم چې ته هلته رسېدلے نۀ يې.“ لُوط دې ته وړُوکے ووئيل، نو ځکه د هغه ښار نُوم ضُعر شو.

²³نمر په راختو وو چې لُوط ضُعر ته ورسېدو.

²⁴ناڅاپى مالِک خُدائ د صُدوم اؤ عمُوره په ښارُونو باندې د اور د کاڼو باران اؤرولو

²⁵اؤ هغه ښارونه اؤ ټول مېدان يې تباه کړو، سره د ټولو خلقو اؤ هر هغه څۀ چې په هغه زمکه زرغُون شوى وُو، تباه شول.

²⁶خو د لُوط ښځې شا ته وکتل اؤ د مالګې ستن ترې جوړه شوه.

²⁷په بله ورځ سحر وختى اِبراهيم هغه ځائ ته تېز لاړو چرته چې هغه د مالِک خُدائ په حضُور کښې مخکښې ولاړ وو.

²⁸هغۀ لاندې صُدوم اؤ عمُوره اؤ د دې ټولو علاقو ته وکتل اؤ وې ليدل چې د هغه وطن نه لُوګى ختل، دا داسې لُوګى وُو لکه چې د بټۍ نه خېژى.

²⁹خو چې خُدائ پاک د مېدان هغه ښارونه تباه کړل چرته چې لُوط اوسېدو، نو اِبراهيم د هغۀ ياد وو اؤ لُوط يې ولېږلو چې ځان بچ کړى.

³⁰لُوط يرېدو چې په ضُعر کښې پاتې شى، نو هغه د خپلو دوه لُوڼو سره پاس غرُونو ته لاړو اؤ دوئ په يو غار کښې اوسېدل.

³¹نو مشرې لُور يې خپلې خور ته ووئيل، ”زمُونږ پلار بُوډا کېږى اؤ په ټوله دُنيا کښې سړى نشته چې مُونږ وادۀ کړى اؤ بچى مو پېدا شى.

³²راځه چې خپل پلار نشه کړُو، نو د هغۀ سره به څملُو اؤ بچى به مو پېدا شى.“

³³په هغه شپه هغوئ هغۀ له شراب ورکړل اؤ مشره لُور د هغۀ سره څملاسته. خو هغه دومره نشه وو چې پته ورته ونۀ لګېده.

³⁴بله ورځ مشرې لُور خپلې خور ته ووئيل، ”تېره شپه زۀ د هغۀ سره څملاستم، اوس راځه چې نن شپه يې بيا نشه کړُو اؤ تۀ د هغۀ سره څمله. نو مُونږ دواړه به د پلار نه اُميدوارې شُو.“

³⁵نو هغه شپه هغوئ هغه بيا نشه کړو اؤ کشره لُور د هغۀ سره څملاسته. خو بيا هم هغه دومره نشه وو چې هغۀ ته هيڅ پته ونۀ لګېده.

³⁶نو د لُوط دواړه لُوڼه د خپل پلار نه اُميدوارې شوې.

³⁷د مشرې لُور يې يو زوئ وشو، چې د هغۀ نُوم يې موآب کېښودو. هغه د نن زمانې د موآبيانو پلار نيکۀ وو.

³⁸د کشرې لُور يې هم يو زوئ وشو، چې د هغۀ نُوم يې بِن‌عمى کېښودو. هغه د نن زمانې د عمونيانو پلار نيکۀ وو.