Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب دوهم سموئيل 13 Bible Online

دوهم سموئيل 13 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

دوهم سموئيل 13

¹د داؤد د زوئ ابى‌سلوم يوه ښائسته ناوادۀ شوې خور وه چې نوم يې تامار وو. د داؤد يو بل زوئ امنون په هغې باندې مئين شو.

²هغۀ ورسره دومره مينه کوله چې هغې پسې بيمار شو، هغې د سړو سره تعلق نۀ ساتلو او د هغۀ خيال نۀ راتلو چې دا پېغله به د هغۀ شى.

³خو د هغۀ يو چالاک دوست وو چې نوم يې يوندب وو. دا سړے د داؤد د ورور د سمه زوئ وو.

⁴يوندب امنون ته ووئيل، ”تۀ د بادشاه زوئ يې، خو ورځ په ورځ تۀ نور هم زيات پرېشانه ښکارى، دا څۀ وجه ده؟“ هغۀ ورته په جواب کښې ووئيل، ”زۀ د خپل ناسکه ورور ابى‌سلوم په خور تامار باندې مئين يم.“

⁵يوندب ورته ووئيل، ”د ځان نه بيمار جوړ کړه او په کټ کښې څمله. کله چې ستا پلار مِلاوېدو له درشى نو هغۀ ته ووايه چې مِهربانى وکړه زما خور تامار ته ووايه چې راشى او ما له څۀ خوراک راکړى. زۀ غواړم چې هغه دلته زما په مخکښې زما دپاره خوراک تيار کړى او بيا يې ما له په خپل لاس راکړى.“

⁶نو امنون بهانه وکړه چې زۀ بيمار يم او په کټ کښې څملاستو. داؤد بادشاه مِلاوېدو له ورَغلو او امنون ورته ووئيل، ”مِهربانى وکړه تامار پرېږده چې راشى او زما په مخکښې دلته يو څو روټۍ تيارې کړى او بيا يې ما له په خپل لاس راکړى.“

⁷نو داؤد د تامار کور ته خبر ورولېږلو چې، ”د امنون کور ته لاړه شه او د هغۀ دپاره څۀ خوراک تيار کړه.“

⁸هغه هلته لاړه او هغه يې وليدو چې ملاست وو. هغې يو څو پېړې واخستلې، جوړې يې کړې او د هغۀ په مخکښې يې هلته روټۍ پخې کړې.

⁹او د تبخى نه يې لرې کړې چې هغه يې وخورى، خو هغۀ ونۀ خوړې. هغۀ ووئيل، ”هر يو کس بهر کړه.“ نو هغوئ ټول لاړل.

¹⁰بيا هغۀ ورته ووئيل، ”روټۍ دلته ما له کټ له راوړه او ما له يې په خپل لاس راکړه.“ هغې روټۍ واخستلې او هغۀ له ورغله.

¹¹کله چې هغې روټۍ ورله راوړه نو هغۀ راونيوله او ورته يې ووئيل، ”راځه زما خورې، زما سره څمله!“

¹²هغې ورته ووئيل، ”نه زما وروره! داسې بې شرمه کار ته ما مۀ مجبوروه، په کار نۀ دى چې داسې بد عمل په بنى اِسرائيلو کښې وشى!

¹³زۀ به بيا په خلقو کښې سر څنګه اُوچتوم؟ او تۀ به په بنى اِسرائيلو کښې بېخى بې‌عزته يې. زۀ ستا مِنت کوم چې بادشاه ته ووايه او زما دا يقين دے چې هغه به مې تا له درکړى.“

¹⁴خو د هغې خبره يې وانۀ ورېده، ځکه چې هغه د هغې نه تکړه وو نو قابو يې کړه او په زور يې د هغې بې‌عزتى وکړه.

¹⁵بيا امنون د هغې نه ډېر زيات نفرت شروع کړو، هغۀ د هغې سره د هغې نه هم زيات نفرت کولو چې څومره يې مخکښې مينه ورسره کوله. هغۀ ورته ووئيل، ”پاڅه او ورکه شه!“

¹⁶هغې ورته ووئيل، ”نه، زۀ نۀ ځم، تۀ چې ما داسې لېږې نو دا د هغې نه هم لوئ جرم دے، څۀ چې تا اوس اوس زما سره وکړل!“ خو امنون د هغې خبرې ته غوږ نۀ نيولو،

¹⁷هغۀ خپل نوکر راوغوښتو او ورته يې ووئيل، ”دا ښځه زما د نظره لرې کړه! دا بهر وباسه او دروازه ورپسې بنده کړه!“

¹⁸نوکر هغه بهر کړه او دروازه يې ورپسې بنده کړه. تامار د اُوږدو لستُوڼو اُوږده چُوغه اغوستې وه، چې په هغه وخت کښې د يوې پېغلې شهزادګۍ دا عام لِباس وو.

¹⁹هغې په خپل سر ايرې واچولې، چُوغه يې وشلوله او خپل مخ يې په لاسونو پټ کړو. په چغو چغو يې ژړل او روانه وه.

²⁰کله چې خپل ورور ابى‌سلوم هغه وليده نو تپوس يې ترې نه وکړو، ”امنون تا سره داسې غلط کار کړے دے څۀ؟ زما خورې! په دې باندې مۀ خفه کېږه. هغه ستا ناسکه ورور دے او د دې په باره کښې هيچا ته هم مۀ وايه.“ نو تامار د ابى‌سلوم په کور کښې يواځې او خفه اوسېده.

²¹کله چې داؤد بادشاه خبر شو چې څۀ شوى وُو، نو هغه سخت غصه شو.

²²او ابى‌سلوم د امنون سره دومره نفرت کولو چې هغۀ سره يې نورې خبرې هم نۀ کولې ځکه چې د هغۀ د خور تامار سره امنون په زور زنا کړې وه.

²³دوه کاله وروستو ابى‌سلوم د اِفرائيم ښار سره نزدې په بعل حصور کښې خپلې ګډې کلولې او د بادشاه ټول زامن يې راوغوښتل چې هلته راشى.

²⁴هغه داؤد بادشاه له لاړو او ورته يې ووئيل، ”بادشاه سلامت! زۀ خپلې ګډې کلوم. تۀ او ستا آفسران به راشئ چې زما سره په دې کښې شريک شئ؟“

²⁵بادشاه ورته ووئيل، ”نه، زما زويه! که مونږ ټول ورشو نو دا به ستا دپاره لوئ تکليف وى.“ ابى‌سلوم ورته بيا بيا وئيل او بادشاه د هغۀ سره نۀ تلو خو هغۀ د ابى‌سلوم دپاره برکت وغوښتو.

²⁶خو ابى‌سلوم ورته ووئيل، ”ښه! کم از کم زما ورور امنون خو به پرېږدې کنه چې زما سره لاړ شى!“ بادشاه ترې نه تپوس وکړو، ”هغه دې ولې لاړ شى؟“

²⁷خو ابى‌سلوم بيا بيا ورته وئيل چې داؤد آخِر هم امنون او خپل نور ټول زامن پرېښودل چې د ابى‌سلوم سره لاړ شى. ابى‌سلوم يوه شاهى روټۍ تياره کړه.

²⁸هغۀ خپلو نوکرانو ته ووئيل، ”ګورئ! کله چې امنون د شرابو څښلو په وجه په سر کښې شى او چې زۀ حُکم درکړم چې هغه ووژنئ نو يرېږئ مه. زۀ به په خپله د دې ذِمه وارى اخلم. تکړه شئ او چې ونۀ يرېږئ!“

²⁹نو نوکرانو د ابى‌سلوم په خبره عمل وکړو او امنون يې ووژلو. د داؤد باقى نور ټول زامن په خپلو کچرو باندې سوارۀ شول او وتښتېدل.

³⁰څۀ وخت چې هغوئ خپل کور ته راروان وُو، نو داؤد ته داسې ووئيلے شول، ”ابى‌سلوم ستا ټول زامن وژلى دى، يو هم پاتې نۀ دے!“

³¹بادشاه پاڅېدو، د غم نه يې خپلې جامې وشلولې او خپل ځان يې په زمکه وغورزولو. کوم نوکران چې د هغۀ سره هلته وُو نو هغوئ هم خپلې جامې وشلولې.

³²خو د داؤد د ورور سمه زوئ يوندب ووئيل، ”بادشاه سلامت! دا خيال مۀ کوه چې هغوئ ستا ټول زامن وژلى دى. صِرف امنون مړ دے. په کومه ورځ چې امنون د تامار سره په زور زنا وکړه نو ابى‌سلوم د هغۀ د وژلو فېصله کړې وه.

³³نو په دې خبره يقين مۀ کوه چې ستا ټول زامن مړۀ شوى دى، صِرف امنون وژلے شوے دے.“

³⁴په دې دوران کښې ابى‌سلوم تښتېدلے وو. نو بيا پهره دار ډېر خلق وليدل چې د حورونايم په لاره د غرۀ نه راکُوزېدل. هغه بادشاه له لاړو او چې څۀ يې ليدلى وُو د هغې نه يې خبر کړو.

³⁵يوندب داؤد ته ووئيل، ”وګورئ! هغه دى ستا زامن راروان دى څنګه چې ما درته وئيلى وُو چې هغوئ به راشى.“

³⁶چې څنګه هغۀ دا خبره ختمه کړه، نو د داؤد زامن راننوتل، هغوئ په ژړا شروع وکړه او داؤد او د هغۀ آفسرانو هم په چغو چغو وژړل.

³⁷۳۷‏-۳۸ ابى‌سلوم وتښتېدو او د جسور بادشاه د عميهود زوئ تلمى له لاړو او هلته درې کاله پاتې شو. داؤد په خپل زوئ امنون پسې تر ډېره وخته غمژن وو،

³⁹خو کله چې داؤد د امنون د مرګ نه په آرام شو، نو د هغۀ زړۀ بيا دا غوښتل چې د ابى‌سلوم سره مِلاو شى.