Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب ايُوب 14 Bible Online

ايُوب 14 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

ايُوب 14

¹يو فانى، د مور د خېټې نه پېدا، د يو څو ورځو مېلمه او د تکليفُونو نه ډک،

²د يو ګل په شان راوټُوکېږى او مړاوے شى، د سورى په شان منډه کړى چې زر زر ختمېږى.

³تۀ په يو کمزورى مخلوق باندې نظر ساتې؟ او تۀ زما سره عدالت کوې؟

⁴د يو ناپاک څيز نه څوک پاک څيز راويستلے شى؟ دا کار هيڅ څوک هم نۀ شى کولے.

⁵ځکه چې د هغوئ د عُمر حد مقرر دے، او د هغوئ د مياشتو شمېر تا ته معلوم دے، او دا تا مقررې کړې دى او دا نۀ شى بدلېدلے،

⁶نو مونږ پرېږده چې آرام وکړُو! مونږ د مزدورانو په شان يُو او مونږ پرېږده چې خپل کار په خېر ختم کړُو.

⁷که يوه ونه هم راوغورزولے شى، نو امکان شته دا به بيا راوشى، او د دې شنۀ کېدل به نۀ ختمېږى.

⁸اګر چې د دې جرړې په زمکه کښې زړېږى، او د دې مونډ په زمکه کښې ورستېږى،

⁹خو يو څاڅکى اوبو سره به دا بيا شنه شى، او د يوې نوې ونې په شان به دا بيا څانګې ونيسى.

¹⁰خو چې انسان مړ شى نو طاقت يې ختم شى، چې انسان ساه ورکړى نو بيا چرته وى؟

¹¹لکه څنګه چې د يو ډنډ اوبۀ کمېږى، او په سيند کښې اوبۀ اوچېږى،

¹²نو انسان په قبر کښې څملى او بيا نۀ راپاڅېږى، چې تر څو پورې آسمانونه ختم شوى نۀ وى، نو هغوئ به د خپل خوب نه نۀ راپاڅېږى.

¹³کاش، چې تا زۀ په قبر کښې پټ کړے وے، او چې تر هغې پورې دې زۀ فنا کړے وے چې ستا غصه تېره شوے وے، او يا دې يو وخت مقرر کړے وے چې زۀ دې راپه ياد شوے وے!

¹⁴چې انسان ختم شى، نو هغه بيا ژوندې کېدے شى څۀ؟ زۀ به زما د سخت محنت په دې ټولو ورځو کښې اِنتظار کوم تر هغې پورې چې زما تکليف ختم شى.

¹⁵تۀ به ما ته آواز وکړې او زۀ به جواب درکړم، تۀ به د هغه مخلوق آرمان وکړې چې تا پېدا کړے دے.

¹⁶بيا به تۀ زما په هر قدم باندې نظر ساتې، خو زما د ګناهونو حساب به نۀ کوې.

¹⁷زماګناهُونه به په يوه بوجۍ کښې بند شوې وى، او تۀ به زما ټولې غلطيانې پټې کړې.

¹⁸خو غر راوغورزېږى او ټوټې ټوټى شى، او غټ غټ کاڼى د خپل ځائ نه وښوزېږى،

¹⁹اوبۀ کاڼى مږى، او سېلاب د زمکې خاوره اوړى، نو داسې تۀ د انسان اُميد تباه کوې.

²⁰تۀ په هغوئ باندې همېشه غالب يې او هغوئ ختمېږى، تۀ د هغوئ شکلونه بدلوې او د مرګ په طرف يې بوځې.

²¹که د هغۀ بچو ته عزت مِلاو شى، نو هغۀ ته پته نۀ لږى، او که د هغۀ د بچو سپکاوے وشى نو هم هغۀ ته پته نۀ لږى.

²²هغۀ ته صِرف د خپل بدن درد محسوسېږى، او هغه صرف په خپل غم کښې آخته وى.“