Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب متى 20 Bible Online

متى 20 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

متى 20

¹د آسمان بادشاهى داسې ده لکه چې د يوې زمکې مالک سحر وختى د کور نه ووتو، چې خپل د انګورو باغ دپاره مزدوران ولټوى.

²او چې کله يې مزدورانو سره د ورځې مزدورى مقرره کړه نو هغوئ يې کار ته وليږل.

³بيا کچه غرمه هغه بهر ووتو نو په بازار کښې يې يو څو اوزګار کسان نور وليدل.

⁴هغوئ ته يې ووئيل چې ځئ د هغه نورو مزدورانو سره د انګورو په باغ کښې کار وکړئ او زۀ به تاسو ته مناسبه مزدورى درکړم.

⁵نو هغوئ لاړل. غرمه او ماسپښين هغه بيا بهر ووتو او هغه شان بندوبست يې وکړو.

⁶په مازيګر کښې هغه بيا ووتو او يوه بله ډله يې اوزګاره وليدله. نو هغۀ دوئ ته ووئيل چې تاسو ولې ټوله ورځ داسې خوشى ګرځئ او هيڅ کار نۀ کوئ؟

⁷هغوئ ورته ووئيل چې مونږ ته چا د څۀ کار نۀ دى وئيلى. هغۀ ورته ووئيل چې ځئ، تاسو هم د نورو مزدورانو سره د انګورو په باغ کښې يو ځائ شئ.

⁸چې ماښام شو نو د باغ مالِک خپل ناظر ته ووئيل چې مزدوران راوغواړه او د هغوئ مزدورى ورکړه، د وروستۍ ډلې نه يې شروع کړه او په وړومبۍ يې ختمه کړه.

⁹چا چې مازيګر کار شروع کړې وو هغوئ ورغلل او ورته يې د پوره ورځې مزدورى ورکړه.

¹⁰او چې د وړومبو مزدورانو وار راغې نو د هغوئ دا تمه وه چې څۀ زيات به ورته ملاو شى، خو هغوئ ته هم هغه څۀ ملاو شول څومره چې يې نورو ته ورکړى وُو.

¹¹هغوئ چې مزدورى واخسته نو د باغ مالک ته وګوريدل چې

¹²دې وروستنو خلقو خو يوه ګينټه کار کړې دے او مونږ سره دې يو برابر کړل چا چې ټوله ورځ په سره غرمه د ځانه خولې ايستې دى.

¹³هغۀ ورته ووئيل، زما ملګريه! ما درسره هيڅ زياتې نۀ دے کړې. تا د ورځې په مزدورۍ راسره فېصله نۀ وه کړې څۀ؟

¹⁴خپله مزدورى واخله او کور ته ځه. دا زما خوښه ده چې ورستنى سړى ته هم هغه څۀ ورکړم څۀ چې مې تا ته درکړى دى.

¹⁵دا زما اِختيار نۀ دے څۀ چې زۀ خپل مال څنګه وويشم؟ تۀ په دې راته په بد نظر ګورې چې زۀ سخى يم؟

¹⁶دغه شان وروستى به اول شى او اول به اخر شى.

¹⁷عيسىٰ يروشلم ته روان وو او په لاره يې دولس مريدان ځان ته کړل او ورته يې وفرمائيل،

¹⁸”مونږ اوس يروشلم ته ځو او اِبن آدم به مشرانو اِمامانو او د شرعې عالمانو ته حواله کړې شى. هغوئ به پرې د مرګ حُکم وکړى.

¹⁹او بې دينه خلقو ته به يې حواله کړى هغوئ به ورپورې ټوقې وکړى، په کوړو به يې ووهى او په سولۍ به يې وخيژوى، او په دريمه ورځ به هغه بيا ژوندې پورته کړې شى.“

²⁰بيا د زبدى د زامنو مور د خپلو زامنو سره ورغله، په سجده ورته پريوتله او خواست يې ترې وکړو.

²¹عيسىٰ ورته وفرمائيل، ”تۀ څۀ غواړې؟“ هغې ورته ووئيل چې ”زۀ دا غواړم چې ستا په بادشاهۍ کښې دې زما دواړه زامن ستا په څنګ کښې ناست وى، يو ستا ښى لاس ته او بل ګس لاس ته“

²²عيسىٰ هغوئ ته وفرمائيل، ”تاسو چې څۀ غواړئ په هغې نۀ پوهيږئ. کوم د مصيبتونو کنډول به چې زهٔ څښم ولې تاسو به هغه وڅښلې شئ؟ يا به هغه بپتسمه واخستلې شئ چې به پرې زما بپتسمه کيږى؟“ هغوئ جواب ورکړو چې ”آو، مونږ يې څښلې شو.“

²³بيا هغۀ هغوئ ته وفرمائيل چې ”بې شکه کوم کنډول چې زۀ څښم، تاسو به يې وڅښئ خو دا زما په اِختيار کښې نۀ دى چې خپل ښى او ګس لاس ته څوک کښينوم، دا د هغه چا په برخه دى چې زما پلار ورته مقرر کړى دى.“

²⁴کله چې هغه نورو لسو مريدانو دا واوريدل نو هغوئ د هغه دوؤ وروڼو نه خفه شول.

²⁵خو عيسىٰ هغوئ راوبلل او ورته يې وفرمائيل چې ”تاسو ته پته ده چې په دُنيا کښې د بې دينه قومونو حاکمان خپل خلق د قابو لاندې ساتى او د هغوئ اميران په هغوئ خپل رُعب استعمالوى.

²⁶خو په تاسو کښې دې داسې نۀ وى. په تاسو کښې چې څوک مشرى غواړى هغه دې ستاسو خادم شى

²⁷او هر هغه څوک چې په تاسو کښې مشر کيدل غواړى هغه دې په خپله خوښه د ټولو خادم شى.

²⁸ځکه چې اِبن آدم د دې دپاره نۀ دے راغلې چې د هغۀ خِدمت دې وکړې شى خو چې د نورو خِدمت وکړى او خپل ژوند دې د ډيرو دپاره فديه کړى.“

²⁹کله چې هغوئ د يريحو ښار نه وتل نو ډير خلق ورپسې روان وُو.

³⁰د لارې په غاړه دوه ړاندۀ ناست وُو. هغوئ چې دا واوريدل چې عيسىٰ په دې لاره تيريږى نو هغوئ چغې کړې، ”اے مالِکه،”د داؤد زويه، په مونږ رحم وکړه.“

³¹خلقو هغوئ ورټل او ورته يې ووئيل چې چپ شئ. خو هغوئ لا نورې هم چغې زياتې کړې چې ”مالِکه، په مونږ رحم وکړه. اَے د داؤد زويه.“

³²عيسىٰ ودريدو او هغوئ ته يې وفرمائيل چې ”تاسو څهٔ غواړئ چې زهٔ يې ستاسو دپاره وکړم؟“

³³هغوئ ووئيل مالِکه، مونږ خپل نظر غواړُو.

³⁴د عيسىٰ زړۀ پرې وسوزيدو او د هغوئ سترګو ته يې لاس وروړو نو سمدستى هغوئ بينا شول او په هغهٔ پسې روان شول.