Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب متى 25 Bible Online

متى 25 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

متى 25

¹په هغه وخت به د آسمان بادشاهى د لسو پيغلو په شان وى چا چې مشعلونه واخستل چې د وادۀ د زلمى استقبال ته وروځى.

²پينځۀ کم عقلې وې او پينځۀ هوښيارې.

³هرکله چې کم عقلو مشعلونه پورته کړل نو د ځان سره يې تيل وانۀ خستل.

⁴خو هغه هوښيارو د ځان سره د تيلو کوپئ هم واخستلې.

⁵کله چې د وادۀ زلمے په راتلو کښې ايسار شو نو هغوئ ټولو ته خوب ورغلو او اودې شوې.

⁶خو په نيمه شپه کښې چغې شوې، وګورئ د وادۀ زلمے راغلو. راشئ چې وې ګورئ.

⁷بيا ټولې پيغلې راپاڅيدلې او خپل مشعلونه يې سم کړل.

⁸کم عقلو هوښيارو ته ووئيل چې د خپلو تيلو نه مونږ له لږ راکړئ ځکه چې زمونږ مشعلونه مرى.

⁹هغوئ ورته ووئيل چې مونږ سره دومره تيل نشته چې د ټولو کار پرې وشى، ښۀ به دا وى چې تاسو دکان ته لاړې شئ او ځان له تيل واخلئ.

¹⁰څۀ وخت چې هغوئ تيلو پسې تللې وې نو د وادۀ زلمے راغلو. کومې پيغلې چې تيارې وې هغوئ ورسره د وادۀ ملمستيا ته ورننوتې او ور بند شو.

¹¹او بيا هغه نورې پينځۀ هم واپس راغلې او چغې يې کړې، مالکه، مالکه، مونږ ته دروازه کولاو کړه.

¹²خو هغۀ ورته جواب ورکړو، خبره دا ده چې زۀ تاسو نۀ پيژنم.

¹³ځکه بيدار اوسئ، ولې چې تاسو ته د ورځې او د وخت هيڅ پته نشته.

¹⁴بيا د آسمان د بادشاهۍ مثال د هغه سړى په شان دے څوک چې په سفر تلو او نوکران يې راوبلل او خپل مال يې ورته وسپارلو.

¹⁵يو له يې د ساتلو دپاره د سرو زرو پينځۀ تيلئ ورکړې، دويم له يې دوه او دريم له يې يوه، هر يو ته يې د خپل قابليت په مطابق ورکړې، بيا هغه د مُلک نه روان شو.

¹⁶چا ته چې پينځۀ تيلئ ورکړې شوې وې هغه سمدستى لاړو او سوداګرى يې پرې شروع کړه او پينځۀ تيلئ يې پرې نورې وګټلې.

¹⁷او هم هغه شان چې چا ته چې دوه تيلئ ورکړې شوې وې هغۀ دوه نورې وګټلې.

¹⁸خو چا ته چې يوه تيلئ ورکړې شوې وه هغه لاړو او په زمکه کښې يې کنده وکنستله او د مالِک هغه پيسې يې په کښې ښخې کړلې.

¹⁹ډيره موده پس د هغوئ مالِک واپس راغلو او د هغوئ نه يې حساب وغوښتو.

²⁰چا ته چې يې د سرو زرو پينځۀ تيلئ ورکړې وې، هغه راغلو او پينځۀ نورې يې ورسره کيښودې او ورته يې ووئيل چې ګوره مالکه، تا ما له پينځۀ تيلئ راکړې وې، ما ورسره پينځۀ نورې وګټلې.

²¹مالِک ووئيل، شاباش زما اعتبارى او ايمانداره نوکره، تا په لږ څۀ کښې ځان اِعتبارى ثابت کړو، اوس به زۀ تا د ډير څۀ اختيارمند کړم. راشه او د خپل مالِک په خوشحالۍ کښې شريک شه.

²²بيا د دوؤ تيلو هغه کس راغلو او وې وئيل، مالِکه، تا ما ته دوه تيلئ سپارلې وې، ګوره، ما ورسره دوه نورې وګټلې.

²³مالِک ورته ووئيل، شاباش، زما اعتبارى او ايمانداره نوکره. تا په لږ څۀ کښې ځان اعتبارى ثابت کړو، اوس به زۀ تا د ډير څۀ اختيارمند کړم. راشه او د خپل مالِک په خوشحالۍ کښې شريک شه.

²⁴بيا هغه څوک راغلو چا ته چې يوه تيلئ ورکړې شوې وه او وې وئيل، مالِکه، ما ته پته وه چې تۀ يو سخت سړے يې، تۀ يې هلته ريبې چرته چې دې کرلى نۀ وى، او هلته يې راټولوې چرته چې دې تخم نوستلے نهٔ وى.

²⁵نو زۀ ويريدلم، ځکه لاړم او ستا سرۀ زر مې په زمکه کښې ښخ کړل. ګوره څۀ چې ستا وُو هغه دا دى.

²⁶مالِک ورته ووئيل، اَے بدکاره نوکره، تا ته معلومه وه چې زۀ يې هلته ريبم چرته چې مې کرلى نۀ وى او هلته يې راټولوم چرته چې مې تخم نوستلے نهٔ وى؟

²⁷نو بيا تا ته پکار وُو چې زما پيسې دې صرافانو له ورکړې وے، نو په واپسئ به ما هغه مال د ګټې سره حاصل کړې وو.

²⁸هغۀ ووې چې د دۀ نه د سرو زرو هغه تيلئ واخلئ او د لسو تيلو والا ته يې ورکړئ.

²⁹ځکه چې د چا سره چې څۀ وى هغۀ ته به نور هم ورکړې شى تر هغې چې څۀ ترې سيوا هم شى، خو د چا سره چې څۀ نۀ وى هغۀ نه به هغه څۀ هم واخستلے شى چې ورسره وى.

³⁰نو دا فضول نوکر تيارې ته وغورزوئ، چرته چې د ژړا او د غاښونو چيچل دى.

³¹هر کله چې اِبن آدم په پوره شان سره راشى او ټولې فرښتې ورسره وى، هغه به بيا په لويئ سره په خپل آسمانى تخت کښينى.

³²او ټول قومونه به د هغهٔ په وړاندې راجمع کړې شى هغه به خلق په دوؤ ډلو کښې جدا کړى لکه څنګه چې شپونکے ګډې د چېلو نه جدا کوى.

³³او هغه به ګډې ښى لاس ته او چېلۍ ګس لاس ته کړى.

³⁴بيا به بادشاه د ښى لاس خلقو ته ووائى چې راځئ زما د پلار بختورو خلقو، د بادشاهۍ وارثان شئ چې د دُنيا د پېدايښت راسې تاسو له جوړه شوې وه په هغې کښې ورداخل شئ.

³⁵کله چې زۀ اوږے وم تاسو ما له خوراک راکړو ، او چې تږے وم د څښلو دپاره مو اوبهٔ راکړې، او چې مسافر وم نو تاسو خپل کور ته بوتلم،

³⁶او چې بربنډ وم نو تاسو په جامو پټ کړم، کله چې زۀ ناجوړه وم نو تاسو زما خيال وساتلو او چې په جيل کښې وم نو تاسو زما ملاقات له راغلئ.

³⁷نو صادِقان به جواب ورکړى، مالِکه، دا کله وُو چې مونږ تۀ اوږے وليدلې او خوراک مو درکړو، يا تږے وې او د څښلو دپاره مو اوبهٔ درکړې،

³⁸او يا مسافر وې او کور ته مو دننه کړې، بربنډ وې او د اغوستلو دپاره مو جامې درکړې؟

³⁹مونږ تۀ کله ناروغه يا په قيد کښې ليدلے وې او ملاقات ته دې درغلى وُو؟

⁴⁰خو بادشاه به جواب ورکړى، زۀ تاسو ته دا وايم چې تاسو زما په وروڼو کښې د عاجز نه عاجز يو کس سره هم چې څۀ کړى دى نو زما دپاره مو کړى دى.

⁴¹بيا به هغه هغوئ ته ووائى، څوک چې به د هغۀ ګس لاس ته وى، اَے لعنتيانو، زما د سترګو نه اخوا شئ او هغه تل ابدى اور ته لاړ شئ چې د شيطان او د هغۀ د فرښتو دپاره تيار شوے دے.

⁴²کله چې زۀ اوږے وم تاسو ما له خوراک رانهٔ کړو، او چې تږے وم د څښلو دپاره مو اوبهٔ رانۀ کړې،

⁴³او چې مسافر وم نو کور ته مو دننه نۀ کړم، چې بربنډ وم تاسو د اغوستلو دپاره جامې رانهٔ کړې، او کله چې زۀ ناروغه او جيل کښې وم نو تاسو زما ملاقات له رانۀ غلئ.

⁴⁴او هغوئ به هم په جواب کښې ووائى، مالِکه، دا کله مونږ تهٔ په لوږه، تنده، مسافر، بربنډ، ناروغه يا په جيل کښې ليدلے يې او ستاسو خِدمت مو نۀ دے کړې؟

⁴⁵نو هغهٔ ورته جواب ورکړو، زۀ تاسو ته دا وايم، کله چې تاسو د دوئ نه د يو کس سره هم مدد نهٔ دے کړې، نو دا تاسو ما سره مدد نهٔ دے کړې.

⁴⁶نو بيا به هغوئ ابدى عذاب ته وليږلے شى، خو صادِقان به د تل ژوندون حاصل کړى.“