Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب يوشع 17 Bible Online

يوشع 17 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

يوشع 17

¹د نمرپرېواتۀ طرف ته د اُردن يوه برخه د يوسف مشر زوئ منسى اولاد څۀ کورَنو ته مِلاو شوې وه. د جِلعاد پلار مکير، چې د منسى مشر زوئ وو هغه يو تکړه فوجى وو، نو په دې وجه جِلعاد او د نَمرخاتۀ طرف ته بسن هغۀ ته حواله شوى وُو.

²د اُردن نمرپرېواتۀ طرف ته زمکه د منسى دې باقى پاتې کورَنو ته حواله شوې وه: ابيعزر، حالق، اِسرى اېل، شِکم، حِفر او سميدع. دا د يوسف زوئ منسى نران اولاد وو او هغوئ د خپلو کورَنو مشران وُو.

³د حِفر زوئ صِلافحاد، چې دې زوئ د جِلعاد، جِلعاد زوئ د مکير او مکير زوئ د منسى وو، د صِلافحاد زامن نۀ وُو، خو صِرف لوڼه يې وې. د هغوئ نومونه محلاه، نوح، حجلاه، مِلکاه او تِرضاه وُو.

⁴هغوئ اِلعازار اِمام، د نون زوئ يشوَع او مشرانو له لاړې او ورته يې ووئيل، ”مالِک خُدائ موسىٰ له حُکم ورکړو چې مونږ له او داسې زمونږ نرانو خپلوانو له هم د زمکې يوه برخه راکړى چې زمونږ ميراث شى.“ نو چې څنګه مالِک خُدائ حُکم کړے وو هغۀ ورله د ترونو سره ميراث ورکړو.

⁵نو په دې وجه منسى ته د اُردن نَمرخاتۀ طرف د جِلعاد او بسن نه علاوه لس نورې برخې مِلاو شوې،

⁶د منسى قبيلې لوڼو ته د خپلو زامنو سره ميراث مِلاو شو نو دا ځکه د جِلعاد مُلک د منسى باقى پاتې اولاد ميراث شو.

⁷د منسى علاقه د آشر نه د شِکم نَمرخاتۀ طرف ته تر مکمتاه پورې ورسېده. بيا هغه سرحد د جنوب طرف ته لاړو چې په دې کښې د تفوح خلق شامِل شى.

⁸د تفوح نه ګېرچاپېره علاقه د منسى وه، خو په سرحد باندې د تفوح ښار، د اِفرائيم د اولاد وو.

⁹بيا سرحد لاندې د قاناه نِهر ته تلے وو. د نِهر جنوبى طرف ته ښارونه د اِفرائيم وُو، اګر چې دا د منسى په علاقه کښې وُو. د منسى سرحد د نِهر شمالى غاړې سره تلے وو او د مديتران سيند سره ختم وو.

¹⁰اِفرائيم جنوب طرف ته وو او منسى د شمال طرف ته وو او د نمرپرېواتۀ سرحد يې د مديتران سيند وو. آشر شمالى نمرپرېواتۀ طرف ته وو او يساکار شمالى نَمرخاتۀ طرف ته وو.

¹¹د يساکار او آشر په علاقو کښې، بيت شان او ابليعام د منسى وُو او تر دور پورې چې د سمندر په غاړه دے او د هغې نه ګېرچاپېره ښارونه هم د منسى وُو، عين دور، تعنک، مِجدو او د دې نه ګېرچاپېره ښارونه.

¹²د منسى خلقو په دې ښارونو کښې اوسېدونکى خلق نۀ شول شړلے، نو په دې وجه کنعانيان هلته په زور اوسېدل.

¹³اګر چې کله بنى اِسرائيليان تکړه هم شول، نو هغوئ بيا هم ټول کنعانيان ونۀ شړل، خو کنعانيان يې دې ته مجبور کړل چې په زبردستۍ ترې نه کار واخلى.

¹⁴د يوسف اولاد يشوَع ته ووئيل، ”تا مونږ له د مُلک صِرف يوه برخه ولې راکړې ده چې زمونږ ميراث شى؟ مونږ ډېر زيات خلق يُو ځکه چې مالِک خُدائ مونږ له برکت راکړے دے.“

¹⁵يشوَع ورته ووئيل، ”که تاسو ډېر زيات يئ او د اِفرائيم د غرونو مُلک ستاسو دپاره کافى نۀ وى، نو بيا ځنګلو ته لاړ شئ او د فارصيانو او رفائيم په مُلک کښې د خپلو ځانونو دپاره زمکه صفا کړئ.“

¹⁶د يوسف قبيلې ورته ووئيل، ”د غرونو مُلک هم زمونږ دپاره کافى نۀ دے، د مېدانونو او د بيت شان او د دې نه ګېرچاپېره ښارونو او د يزرعيل په وادۍ کښې اوسېدونکى ټول کنعانيان د اوسپنې جنګى ګاډۍ لرى.“

¹⁷نو يشوَع د اِفرائيم او د نمرپرېواتۀ طرف ته منسى قبيلو ته ووئيل چې، ”په حقيقت کښې تاسو ډېر زيات يئ او تاسو ډېر تکړه شوى يئ. تاسو ته به د يوې برخې نه زياتې برخې ملاوېږى.

¹⁸د غرونو مُلک به ستاسو شى، اګر چې دا يو ځنګل دے، تاسو به دا صفا کړئ او د يو سر نه تر بل سَره پورې به يې ونيسئ. که کنعانيان هر څومره تکړه هم وى او ورسره د اوسپنې جنګى ګاډۍ وى خو تاسو به بيا هم هغوئ وشړئ.“