Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب قاضيان 6 Bible Online

قاضيان 6 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

قاضيان 6

¹بنى اِسرائيلو د مالِک خُدائ خِلاف بيا ګناه وکړه، نو هغۀ د ميديان خلق دې ته پرېښودل چې اووۀ کاله په هغوئ بادشاهى وکړى.

²ميديانيان د بنى اِسرائيلو نه طاقتور وُو او بنى اِسرائيليان د هغوئ نه په غارونو او د غرونو په نورو محفُوظو ځايُونو کښې پټېدل.

³چې کله به هم بنى اِسرائيلو څۀ تخم وکَرلو، نو ميديانيان به د عماليقيانو او د صحرا د قبيلو سره راتلل او په هغوئ به يې حمله کوله.

⁴هغوئ به په هغه مُلک کښې خېمې ودرولې او په جنوب کښې د غزه نه ګېرچاپېره علاقې پورې فصلونه به يې تباه کول. هغوئ به ټولې ګډې، څاروى او خرونه بوتلل او بنى اِسرائيلو ته به يې د ژوند تېرولو دپاره هيڅ هم نۀ پرېښودل.

⁵هغوئ به د مولخانو د لښکر په شان د خپلو څاروو او خېمو سره راتلل. هغوئ او د هغوئ اُوښان د شمېر نه بهر وُو. هغوئ راغلل او زمکه يې ورانه وېجاړه کړه،

⁶بنى اِسرائيليان د ميديانيانو په وجه بې وسه شول. نو بنى اِسرائيلو مالِک خُدائ ته د مدد دپاره فرياد وکړو.

⁷کله چې بنى اِسرائيلو د ميديانيانو په وجه مالِک خُدائ ته فرياد وکړو،

⁸نو هغۀ د هغوئ دپاره يو پېغمبر راولېږلو اؤ هغۀ وفرمائيل، ”ما مالِک خُدائ تاسو په مِصر کښې د غلامۍ نه راوويستلئ.

⁹ما تاسو د مِصريانو نه او د هغه خلقو نه بچ کړئ چې هغوئ ستاسو سره په دې مُلک کښې جنګ وکړو. چې تاسو مخ په وړاندې تلئ نو ما هغوئ وشړل او ما تاسو له د هغوئ مُلک درکړو.

¹⁰ما تاسو ته ووئيل چې زۀ مالِک خُدائ ستاسو خُدائ پاک يم او تاسو به د اموريانو معبودانو عِبادت نۀ کوئ د چا په مُلک کښې چې اوس تاسو اوسېږئ. خو تاسو ما ته غوږ ونۀ نيولو.“

¹¹بيا د مالِک خُدائ فرِښته د عفره کلى ته راغله او د څېړۍ د ونې لاندې کښېناسته چې دا ونه د يوآس وه، يوآس د ابيعزر د ډلې سړے وو. د هغۀ زوئ جدعون په پټه باندې د انګورو په لنګرۍ کښې غنم ټکول، د دې دپاره چې ميديانيان يې ونۀ ګورى.

¹²د مالِک خُدائ فرِښته هلته هغۀ ته راڅرګنده شوه او ورته يې ووئيل، ”اے تکړه او طاقتوره سړيه! مالِک خُدائ ستا مل دے.“

¹³جدعون ورته ووئيل، ”صاحِبه! مالِک خُدائ چې زمونږ مل دے نو دا هر څۀ په مونږ ولې شوى دى؟ هغه ټول عجيبه کارونه چرته دى چې زمونږ پلار نيکۀ مونږ ته وئيل چې مالِک خُدائ کول، هغوئ يې څنګه د مِصر نه راوويستل؟ مالِک خُدائ مونږ پرېښودلى يُو او ميديانيانو ته يې مونږ په حواله کړى يُو.“

¹⁴بيا مالِک خُدائ هغۀ له حُکم ورکړو، ”تکړه شه او ورشه او بنى اِسرائيليان د ميديانيانو نه بچ کړه. زۀ په خپله تا لېږم.“

¹⁵جدعون ورته په جواب کښې ووئيل، ”زۀ بنى اِسرائيليان څنګه خلاص کړم؟ د منسى په قبيله کښې د ټولو نه کمزورې ډله زما ده او زۀ په خپله کورنۍ کښې د ټولو نه کشر يم.“

¹⁶مالِک خُدائ ورته ووئيل، ”خو زۀ به ستا مل يم او تۀ به ميديانيان داسې ووهې لکه چې هغوئ صِرف يو کس وى.“

¹⁷جدعون جواب ورکړو، ”که تۀ زما نه خوشحاله يې نو ما ته څۀ نښې وښايه چې تۀ په رښتيا مالِک خُدائ يې.

¹⁸تۀ تر هغې پورې دلته ايسار شه چې زۀ تا له خپله نذرانه راوړم.“ هغۀ ورته ووئيل، ”زۀ به ستا تر واپس راتلو پورې ايسار يم.“

¹⁹نو جدعون خپل کور ته دننه لاړو او يو د چېلۍ بچے يې پوخ کړو او د لسو کيلو اوړو نه يې پتيره روټۍ تياره کړه. هغۀ غوښه په يوه ټوکرۍ کښې کېښوده او ښوروا يې په يو لوښى کښې واچوله او دا يې د مالِک خُدائ فرِښتې له ورکړل چې د څېړۍ د ونې لاندې وه.

²⁰فرِښتې هغۀ له حُکم ورکړو، ”غوښه او روټۍ په دې ګټ باندې کېږده او ښوروا ورباندې واچوه.“ نو جدعون هم داسې وکړل.

²¹بيا د مالِک خُدائ فرِښتې چې کومه امسا نيولې وه د هغې سر يې د غوښې او روټۍ سره ولګولو. د ګټ نه اور راووتلو او غوښه او روټۍ يې وسوزوله. فرِښته بيا پناه شوه.

²²جدعون ته دا پته ولګېده چې هغۀ د مالِک خُدائ فرِښته ليدلې وه او په يره کښې هغۀ ووئيل، ”مالِکه خُدايه پاکه! ما ستا فرِښته مخامخ وليدله.“

²³خو مالِک خُدائ هغۀ ته ووئيل، ”تا ته دې خېر وى. مۀ يرېږه. تۀ به نۀ مرې.“

²⁴جدعون هلته مالِک خُدائ ته يوه قربان‌ګاه جوړه کړه او ”مالِک خُدائ خېر دے“ نوم يې پرې کېښودو. دا تر اوسه پورې په عفره کښې ولاړه ده چې دا د ابيعزر د ډلې ده.

²⁵په هغه شپه مالِک خُدائ جدعون ته ووئيل، ”د خپل پلار غوَيے او يو بل غوَيے چې د اوو کالو وى بوځه، د خپل پلار قربان‌ګاه راوغورزوه چې د بعل دپاره ده او د هغې په خوا کښې د اشيرې ستنه ماته کړه.

²⁶په دې لوړ ځائ باندې مالِک خُدائ خپل خُدائ پاک ته يوه صحيح قربان‌ګاه جوړه کړه. بيا هغه دويم غوَيے بوځه او د يوې قربانۍ په توګه يې پوره وسوزوه، د دې په سوزولو کښې د اشيرې د ستنې لرګى اِستعمال کړه چې تا ټوټې ټوټې کړې دى.“

²⁷نو جدعون خپل لس نوکران بوتلل او هم هغه شان يې وکړل چې څنګه مالِک خُدائ ورته وئيلى وُو. هغه د خپلې کورنۍ او د ښار د خلقو نه سخت يرېدو چې د ورځې يې داسې کړے وے، نو هغۀ د شپې داسې وکړل.

²⁸کله چې په ورپسې سحر د ښار خلق وختى پاڅېدل نو هغوئ ته پته ولګېده چې د بعل قربان‌ګاه او د اشيرې نښې ماتې شوې دى او دويم غوَيے په هغه قربان‌ګاه باندې سوزولے شوے دے چې هلته جوړه شوې وه.

²⁹هغوئ د يو بل نه تپوس وکړو، ”دا چا کړى دى؟“ هغوئ ښۀ معلومات وکړو او پته ورته ولګېده چې د يوآس زوئ جدعون دا کړى دى.

³⁰نو بيا هغوئ يوآس ته ووئيل، ”خپل زوئ دلته بهر راوباسه چې مړ يې کړُو! ځکه چې هغۀ د بعل قربان‌ګاه تباه کړې ده او د اشيرې ستنه يې ټوټې کړې ده.“

³¹خو يوآس هغه ټولو ته ووئيل چا يې چې مخالفت کولو، ”تاسو د بعل صفائى کوئ څۀ؟ تاسو د هغۀ دپاره بحث کوئ؟ هر څوک چې د هغۀ صفائى کوى نو هغه به د سحر نه مخکښې ووژلے شى. که بعل خُدائ وى، نو هغه دې خپل ځان بچ کړى. دا د هغۀ قربان‌ګاه وه چې تباه کړے شوه.“

³²نو د هغه وخت نه جدعون په يربعل باندې مشهُور شو، کله چې يوآس وئيلى وُو، ”پرېږده چې بعل خپل ځان بچ کړى، دا د هغۀ قربان‌ګاه ده چې تباه کړے شوه.“

³³نو ټول ميديانيان، عماليقيان او د صحرا قبيلې راغونډې شوې، د اُردن سيند نه پورې وتل او د يزرعيل په مېدان کښې يې خېمې ولګولې.

³⁴د مالِک خُدائ روح په جدعون باندې نازل شو، نو هغۀ بيګل وغږولو او د ابيعزر د ډلې سړى يې راوغوښتل چې هغۀ پسې روان شى.

³⁵هغۀ د منسى ټولې علاقې دواړو برخو ته پېغام وړُونکى ولېږل چې هغوئ راوغواړى او چې دۀ پسې روان شى. هغۀ د اشير، زبولون او نفتالى قبيلو ته پېغام وړُونکى ولېږل او هغوئ هم د دۀ سره شامِلېدو دپاره راغلل.

³⁶بيا جدعون خُدائ پاک ته ووئيل، ”تۀ وايې چې دا فېصله دې کړې ده چې تۀ به ما د بنى اِسرائيلو د خلاصُولو دپاره اِستعمالوى.

³⁷ټيک ده، زۀ به په درمند باندې دا وړۍ وغوړوم. خو که په سحر کښې پرخه صِرف په وړۍ باندې وى او په زمکه باندې نۀ وى، نو ما ته به پته ولګى چې د بنى اِسرائيلو بچ کولو دپاره تۀ ما اِستعمالوې.“

³⁸نو هم دغه شان وشول. کله چې جدعون ورپسې سحر وختى پاڅېدو، هغۀ وړۍ نچوړ کړه او دومره ډېره پرخه يې ترې نه وويستله چې د اوبو نه يې يو لوښے ډک شو.

³⁹جدعون خُدائ پاک ته ووئيل، ”ما ته مۀ غصه کېږه، ما له اِجازت راکړه چې صِرف يوه خبره وکړم. ما لږ پرېږده چې په وړۍ باندې يو بل آزمېښت وکړم. دا ځل پرېږده چې وړۍ اوچه وى او چې زمکه لمده وى.“

⁴⁰په هغه شپه خُدائ پاک هغه هر څۀ وکړل. په ورپسې سحر وړۍ اوچه وه، خو زمکه په پرخه باندې لونده وه.