Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب قاضيان 9 Bible Online

قاضيان 9 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

قاضيان 9

¹د جدعون زوئ د شِکم ښار ته لاړو، چرته چې د هغۀ د مور ټول خپلوان اوسېدل او هغوئ ته يې ووئيل

²چې د شِکم د خلقو نه تپوس وکړى، ”ستاسو څنګه خوښه ده چې د جدعون اويا واړه زامن درباندې بادشاهى وکړى او يا که صِرف يو کس؟ ياد ساتئ چې ابى مُلک ستاسو خپله وينه ده.“

³د هغۀ د مور خپلوانو د شِکم خلقو سره د دې په باره کښې د هغۀ دپاره خبره وکړه او د شِکم خلقو دا فېصله وکړه چې د ابى مُلک خبره ومنى ځکه چې هغه يې رِشته دار وو.

⁴هغوئ هغۀ له د بعل د لوظ عِبادتخانې نه اويا د سپينو زرو سيکې ورکړې او په دې پېسو هغۀ د بې‌کاره بدمعاشانو يوه ډله ځان سره کړه چې ملګرتيا يې وکړى.

⁵هغه په عفره کښې د خپل پلار کور ته لاړو او هلته يې د يو کاڼى دپاسه خپل اويا وروڼه ووژل، چې د جدعون زامن وُو. خو د جدعون کشرے زوئ يوتام پټ شو او ونۀ وژلے شو.

⁶بيا د شِکم او بيت مِلو ټول خلق راغونډ شول او په شِکم کښې د څېړې پاکې ونې ته لاړل، چرته چې هغوئ ابى مُلک بادشاه جوړ کړو.

⁷کله چې يوتام د دې نه خبر شو، نو هغه لاړو او د ګِرزيم د غرۀ په سر ودرېدو او هغوئ ته يې چغې ووهلې، ”اے د شِکم خلقو! تاسو زما خبره واورئ او خُدائ پاک دې ستاسو خبره واورى!

⁸يو ځل ونې راغونډې شوې چې د ځان دپاره يو بادشاه خوښ کړى. هغوئ د زيتُونو ونې ته ووئيل چې تۀ زمونږ بادشاه شه.

⁹د زيتُونو ونې جواب ورکړو ولې زۀ دې د زيتُونو تېل ورکول بند کړم کوم چې د معبودانو او انسانانو د درناوښت دپاره اِستعمالېږى صرف د دې دپاره چې د نورو ونو مشره شم.

¹⁰بيا ونو د اينځر ونې ته ووئيل چې تۀ راشه او زمونږ بادشاه شه.

¹¹خو د اينځر ونې جواب ورکړو ولې زۀ دې خپله خوَږه مېوه پېدا کول بند کړم، صرف د دې دپاره چې د نورو ونو مشره شم.

¹²نو بيا ونو د انګورو بوټى ته ووئيل چې تۀ راشه او زمونږ بادشاه شه.

¹³خو د انګورو بوټى ورته په جواب کښې ووئيل ولې زۀ دې خپل شراب پېدا کول بند کړم، چې په دې باندې معبودان او انسانان خوشحاليږى، صرف د دې دپاره چې د نورو ونو مشره شم.

¹⁴نو بيا ټولو ونو د ازغو غنې ته ووئيل چې تۀ راشه او زمونږ بادشاه شه.

¹⁵د ازغو غنې جواب ورکړو چې که تاسو په رښتيا سره ما خپل بادشاه جوړول غواړئ، نو زما د سورى لاندې پناه واخلئ. که تاسو داسې ونۀ کړل نو زما د ازغو څانګو نه به اور بل شى او د لبنان د دِيار ونې به وسوزوى.“

¹⁶نو يوتام خپله خبره جارى وساتله چې، ”کله تاسو ابى مُلک بادشاه جوړ کړو نو تاسو په رښتيا مخلِصه او رېښتُونى وئ څۀ؟ تاسو د جدعون د ياد څۀ درناوښت وکړو او د هغۀ د کورنۍ سره مو ښۀ سلوک وکړو څۀ لکه څنګه چې د هغۀ د کارونو حق جوړېږى؟

¹⁷هغه راپه ياد کړئ چې زما پلار ستاسو دپاره جنګ وکړو. هغۀ خپل ژوند په خطره کښې واچولو چې تاسو د ميديانيانو نه بچ کړى.

¹⁸خو نن تاسو زما د پلار د کورنۍ خِلاف شوئ. تاسو د هغۀ زامن اويا سړى د يو کاڼى دپاسه ووژل او دا ځکه چې د هغۀ د وينځې زوئ ابى مُلک ستاسو رِشته دار دے او تاسو هغه د شِکم بادشاه جوړ کړے دے.

¹⁹که تاسو نن د جدعون او د هغۀ اولاد سره د عزت او ښۀ ايمان سلوک وکړو، نو تاسو دې د ابى مُلک نه خوشحاله شئ او هغه دې ستاسو نه خوشحاله شى.

²⁰خو که داسې نۀ وى نو ابى مُلک ته دې اور بل شى او د شِکم او بيت مِلو خلق دې وسوزوى. د شِکم او بيت مِلو د خلقو نه دې اور بل شى او ابى مُلک دې وسوزوى.“

²¹يوتام د خپل ورور ابى مُلک نه يرېدو نو ځکه هغه وتښتېدو او بير ته د اوسېدو دپاره لاړو.

²²ابى مُلک په بنى اِسرائيلو باندې درې کاله بادشاهى وکړه.

²³بيا خُدائ پاک د ابى مُلک او د شِکم د خلقو په مينځ کښې دشمنى پېدا کړه او هغوئ د ابى مُلک خِلاف بغاوت وکړو.

²⁴داسې د دې دپاره وشول چې ابى مُلک او د شِکم خلقو ته د خپلو بدو سزا مِلاو شى چا چې د هغۀ مدد کړے وو چې د جدعون اويا زامن ووژنى.

²⁵د شِکم خلقو د ابى مُلک خِلاف د غرونو په سرونو باندې په پټ ځائ کښې سړى کښېنول او هر څوک هم چې په هغه لاره تېرېدل نو هغوئ به يې لوټ کول. نو ابى مُلک د دې نه خبر شو.

²⁶د عبيد زوئ جعل د خپلو وړُونو سره شِکم ته راغلو او د هغه ځائ خلقو په هغۀ باندې اعتبار وکړو.

²⁷هغوئ ټول خپلو د انګورو باغونو ته دننه لاړل او انګور يې راوشوکول او شراب يې ترې نه جوړ کړل او يوه مېله يې جوړه کړه. هغوئ د خپل خُدائ د عِبادت ځائ ته لاړل، چرته چې هغوئ خوراک څښاک وکړو او ابى مُلک ته يې کنځل وکړل.

²⁸جعل ووئيل، ”دا په شِکم کښې مونږ څۀ قِسم سړى يُو؟ مونږ د ابى مُلک خِدمت ولې کوُو؟ هغۀ دے څوک؟ هغه د جدعون زوئ دے! او زبول ته د هغۀ نه حُکم ملاوېږى، خو مونږ ولې د هغۀ خِدمت وکړُو؟ د خپل پلار نيکۀ همور وفادار اوسئ، چا چې ستاسو د ډلې بُنياد ايښے وو.

²⁹زما دا آرمان دے چې زۀ د دې خلقو مشر وے نو ما به د ابى مُلک نه ځان خلاص کړے وے! ما به هغۀ ته وئيلى وے چې خپل لښکر تيار کړه او بهر د جنګ دپاره راووځه!“

³⁰د هغه ښار حُکمران زبول چې کله هغه څۀ واورېدل چې جعل وئيلى وُو نو په غصه شو.

³¹هغۀ په ارومه کښې ابى مُلک ته پېغام وړُونکى ولېږل چې داسې ورته ووائى، ”د عبيد زوئ جعل او د هغۀ وړُوڼه شِکم ته راغلى دى او هغوئ د ښار خلق لمسوى چې ستا خِلاف بغاوت وکړى.

³²نو اوس، تا او ستا خلقو له په کار دى چې لاړ شئ او په پټو کښې پټ شئ.

³³سبا سحر چې څنګه نمر راوخېژى نو تاسو پاڅئ او په ښار باندې ناڅاپه حمله وکړئ. نو چې کله جعل او د هغۀ سړى ستاسو خِلاف راووځى، نو چې څۀ مو خوښه وى هغه ورسره وکړئ.“

³⁴نو ابى مُلک او د هغۀ ټول سړى د شپې لاړل او د شِکم نه بهر په څلورو ډلو کښې پټ شول.

³⁵نو د عبيد زوئ جعل بهر تلے وو او د ښار د دروازې په خولهٔ کښې ولاړ وو او هم په هغه وخت ابى مُلک د خپلو فوجيانو سره د پټو ځايُونو نه راووتلو.

³⁶جعل هغوئ وليدل او زبول ته يې ووئيل، ”ګوره! د غرونو د سرونو نه سړى راروان دى!“ زبول جواب ورکړو، ”هغه سړى نۀ دى. هغه صرف د غرونو سورى دى.“

³⁷جعل ورته بيا ووئيل، ”ګوره! د غر د سر نه سړى راکُوزېږى او يوه ډله د قسمت ښودنکې څېړې د ونې نه په لار راروانه ده.“

³⁸بيا زبول هغۀ ته ووئيل، ”ستا لافې چرته دى؟ تۀ هم هغه کس وې چې تا وئيل چې مونږ د دې سړى ابى مُلک خِدمت ولې وکړُو. دا هغه سړى دى چې تا ورسره د نفرت سلوک کولو. اوس لاړ شه او جنګ ورسره وکړه.“

³⁹جعل د شِکم خلق بوتلل او د ابى مُلک سره يې جنګ وکړو.

⁴⁰جعل وتښتېدو او ابى مُلک ورپسې وو. د ښار د دروازې نه وتلو پورې ډېر کسان زخميان شول.

⁴¹ابى مُلک په ارومه کښې اوسېدو او زبول، د شِکم نه جعل او د هغۀ وروڼه وشړل، نور هلته نۀ شول اوسېدلے.

⁴²په ورپسې ورځ ابى مُلک ته پته ولګېده چې د شِکم خلق پټو ته راووتل،

⁴³نو هغۀ خپل سړى بوتلل، په دريو ډلو کښې يې تقسيم کړل، په پټو کښې پټ شول او اِنتظار يې کولو. کله چې هغۀ وليدل چې خلق د ښار نه بهر راوان دى، نو هغه د پټ ځائ نه د هغوئ د وژلو دپاره راووتلو.

⁴⁴کله چې ابى مُلک او د هغۀ ډله په تېزۍ سره د ښار د دروازې د حِفاظت دپاره مخکښې شوه، نو هغه دوو نورو ډلو په پټو کښې په خلقو باندې حمله وکړه او ټول يې ووژل.

⁴⁵ټوله ورځ جنګ جارى وو. ابى مُلک ښار قبضه کړو، د هغې خلق يې ووژل، ښار يې وران کړو او زمکه يې په مالګه پټه کړه.

⁴⁶کله چې د شِکم په قلعه کښې ټول مشران سړى د دې نه خبر شول، نو هغوئ د بعل د لوظ عِبادتخانې په مضبوط ځائ کښې پناه ولټوله.

⁴⁷ابى مُلک خبر شو چې هغوئ هلته راغونډ شوى دى،

⁴⁸نو هغه د خپلو سړو سره د ضلمون غر ته وختلو. هلته هغۀ يو تبر واخستلو، د ونې څانګه يې ماته کړه او په خپل ولى باندې يې کېښوده. هغۀ خپلو سړو ته ووئيل چې زر شئ او هم دغه شان وکړئ.

⁴⁹نو هر يو سړى د ونې يوه څانګه ماته کړه، بيا هغوئ ابى مُلک پسې لاړل او لرګى يې د هغۀ د قلعې دېوالونو سره ډېرے کړل. هغوئ په دې باندې اور بَل کړو، هغه دننه خلق سره د هغه ټولو خلقو مړۀ شول چې په قلعه کښې وُو. دا تقريباً زر سړى او ښځې وې.

⁵⁰ابى مُلک تبيض ته لاړو، د ښار نه يې ګېره واچوله او قبضه يې کړو.

⁵¹هلته يو مضبوط برج وو او په ښار کښې هر يو سړى او ښځې، سره د مشرانو هغې ته ورمنډه کړه. خپل ځانونه يې په کښې بند کړل او پاس چت ته وختل.

⁵²کله چې ابى مُلک په برج باندې حمله کولو له راغلو نو هغه دروازې ته ورَغلو چې په برج باندې اور بَل کړى.

⁵³خو يوې ښځې د هغۀ په سر باندې د بره نه د ژرندې پل وروغورزولو او د هغۀ کوپړۍ يې ماته کړه.

⁵⁴نو هغۀ زر هغه ځلمے راوغوښتلو کوم چې د هغۀ وسلحه وړله او حُکم يې ورکړو، ”خپله تُوره راوباسه او ما ووژنه. زۀ دا نۀ غواړم چې څوک ووائى چې زۀ يوې ښځې وژلے يم.“ نو هغه ځلمى ترې نه تُوره په بل طرف وويستله او هغه مړ شو.

⁵⁵کله چې بنى اِسرائيلو وليدل چې ابى مُلک مړ شو، نو هغوئ ټول کور ته لاړل.

⁵⁶نو داسې خُدائ پاک ابى مُلک له د هغو بدو بدله ورکړه کوم بد چې هغۀ د خپل پلار خِلاف کړى وُو او اويا وروڼه يې وژلى وُو.

⁵⁷خُدائ پاک د شِکم خلقو له هم د هغوئ د بدمعاشۍ په وجه تکليف ورکړو، څنګه چې د جدعون زوئ يوتام وئيلى وُو چې په هغوئ به داسې کېږى چې کله هغۀ ورباندې لعنت وئيلو.