Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب اول سموئيل 17 Bible Online

اول سموئيل 17 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

اول سموئيل 17

¹فلستيان د يهوداه په ښار شوکه کښې د جنګ دپاره راغونډ شول، هغوئ د شوکه او عزيقه په مينځ کښې په يو ځائ کښې کېمپ ولګولو چې نوم يې اِفس دميم وو.

²ساول او د بنى اِسرائيلو لښکر د ايله وادۍ سره راغونډ شوو او د فلسطينيانو خِلاف يې صفُونه جوړ کړل.

³فلستيان په يو غر باندې ودرېدل او بنى اِسرائيليان په بل غر باندې ورته مخامخ ودرېدل، چې د دوئ په مينځ کښې وادى وه.

⁴بيا د فلستيانو د خېمو نه يو تکړه سړے راووتلو، هغه سړے د جات وو او نوم يې جوليت وو. هغه د دريو ګزو نه لوړ وو.

⁵د هغۀ په سر د زېړو جنګى ټوپۍ وه او د زېړو فوجى زغره يې اغوستې وه چې درې کم شپېتۀ کېلو وه.

⁶د هغۀ پتُونونه هم د زېړو په زغره باندې پټ وُو او د زېړو نېزه د هغۀ په ولى باندې ځوړنده وه.

⁷د هغۀ نېزه د کوټې د تير هومره لويه وه. او د دې د اوسپنې سر تقريباً اووۀ کيلو وو. د هغۀ ډال به هغه فوجى وړلو چې د هغۀ نه مخکښې به روان وو.

⁸جوليت ودرېدو او د بنى اِسرائيلو لښکر ته يې چغه وکړه چې، ”تاسو هلته څۀ کوئ، د جنګ دپاره مو صفُونه ولې جوړ کړى دى؟ زۀ فلسطينے نۀ يم او تاسو د ساول نوکران نۀ يئ؟ يو سړے خوښ کړئ چې دلته راشى او زما سره جنګ وکړى.

⁹که هغه زما سره جنګ کولے شى او ما ووژنى، نو مونږ به ستاسو غلامان يُو، خو که زۀ يې وګټم او هغه ووژنم، نو تاسو به زمونږ غلامان يئ.

¹⁰زۀ وايم چې نن د بنى اِسرائيلو په لښکر کښې داسې څوک شته چې زما سره جنګ وکړى ما له داسې سړے راکړئ چې مونږ دواړه جنګ وکړُو!“

¹¹کله چې ساول او د هغۀ سړو دا واورېدل، نو هغوئ زړونه بائيلل او سخت ويرېدل.

¹²نو داؤد د يَسى زوئ وو، چې هغه په يهوداه کښې د بيت‌لحم افراتے وو. د يَسى اتۀ زامن وُو او په هغه وخت کښې چې ساول بادشاه وو، هغه يو بوډا سړے وو.

¹³د هغۀ درې مشران زامن د ساول سره جنګ له تلى وُو. د ټولو مشر اِلياب وو، ورپسې ابينداب وو او دريم سمه وو.

¹⁴داؤد يې د ټولو کشر زوئ وو، خو هغه درې مشران وروڼه يې د ساول سره اوسېدل،

¹⁵داؤد به وخت په وخت بيت‌لحم ته تلو راتلو، چې د خپل پلار د ګډو خيال وساتى.

¹⁶جوليت څلوېښت ورځې هر سحر او ماښام بنى اِسرائيلو ته وئيل چې ما سره جنګ وکړئ.

¹⁷يوه ورځ يَسى داؤد ته ووئيل، ”دا لس کيلو وريتې دانې او لس روټۍ واخله او زر زر يې کېمپ ته خپلو وروڼو له يوسه.

¹⁸او دا لس پنير مشر آفسر له يوسه. دا معلوم کړه چې ستا وروڼه څنګه دى او چې داسې څۀ نښه راوړې چې د هغې نه دا ښکاره شى چې تا هغوئ وليدل او هغوئ ښۀ دى.

¹⁹ساول بادشاه، ستا وروڼه او نور ټول بنى اِسرائيليان د ايله په وادۍ کښې دى او د فلستيانو سره جنګ کوى.“

²⁰داؤد په ورپسې سحر وختى پاڅېدو، بل څوک يې د ګډو ذِمه وار پرېښودو، خوراک يې واخستلو او چې څنګه ورته يَسى وئيلى وُو نو هم هغسې لاړو. هغه هم په هغه وخت کېمپ ته ورسېدو چې بنى اِسرائيليان د جنګ دپاره صفُونو جوړولو له روان وُو او د جنګ چغې يې وهلې.

²¹فلستى او بنى اِسرائيلى لښکرو يو بل ته مخامخ د جنګ دپاره صفُونه جوړ کړل.

²²داؤد خوراک د سامان وړُونکى ذِمه وار کس سره پرېښودو، د جنګ ميدان ته يې منډه کړه، خپلو وروڼو له ورَغلو او سلام يې ورباندې واچولو.

²³کله چې هغۀ د هغوئ سره خبرې کولې، نو هغه فلسطينے پهلوان جوليت چې د جات وو، د فلستى لښکر نه راووتلو او خپله جنګى چغه يې ووهله او دا چغه داؤد واورېدله.

²⁴کله چې بنى اِسرائيلو جوليت وليدو، نو هغوئ د يرې نه منډه کړه.

²⁵هغوئ يو بل ته ووئيل، ”هغۀ ته ګورئ! هغۀ ته غوږ ونيسئ چې هغه وائى چې زما سره جنګ وکړئ! ساول بادشاه دا وعده کړې ده چې څوک دے ووژنى نو هغۀ له به يو لوئ اِنعام ورکړى، بادشاه به هغه کس له خپله لور هم ورکوى او د هغۀ کورنۍ به د محصُول ورکولو نه آزاده وى.“

²⁶داؤد د هغه سړو نه تپوس وکړو چې کوم د هغۀ سره نزدې وُو، ”هغه سړى ته به څۀ مِلاو شى چې څوک دا فلسطينے ووژنى او بنى اِسرائيليان د دې بې‌عزتۍ نه خلاص کړى؟ ځکه چې دا ناسنته فلسطينے څوک دے چې د ژوندى خُدائ پاک لښکر ته وائى چې زما سره جنګ وکړئ؟“

²⁷نو هغوئ ورته ووئيل چې څوک جوليت ووژنى نو د هغۀ دپاره به دا اِنعام وى.

²⁸د داؤد مشر ورور اِلياب د داؤد خبرې واورېدلې چې د سړو سره يې کولې. هغه داؤد ته سخت غصه شو او ورته يې ووئيل، ”تۀ دلته څۀ کوې؟ ستا د ګډو خيال څوک ساتى چې کومې په بيابان کښې دى؟ ما ته پته ده چې تۀ څومره مغروره يې او ستا په زړۀ کښې څومره فساد دے. تۀ صِرف د جنګ ليدو له راغلے يې!“

²⁹داؤد تپوس وکړو، ”نو اوس ما څۀ غلطى وکړه؟ زۀ يو تپوس هم نۀ شم کولے څۀ؟“

³⁰هغه د هغۀ نه يو بل سړى ته راوګرځېدو او هم دغه تپوس يې ترې نه وکړو او چې هر ځل يې کولو، نو هم دغه جواب ورته مِلاوېدو.

³¹کله چې هغه خبرې واورېدلے شوې چې کومې داؤد کړې وې، نو هغه سړو دا خبرې د ساول په مخکښې هم وکړې، نو داؤد يې راوغوښتلو.

³²داؤد ساول ته ووئيل، ”هيڅ څوک هم دې د هغه فلستى په وجه زړۀ نۀ غورزوى، ستا خِدمت کوُونکے به لاړ شى او د دې فلستى سره به جنګ وکړى.“

³³ساول داؤد ته ووئيل، ”تۀ به د هغۀ سره څنګه وجنګېږې؟ ځکه چې تۀ هلک يې او هغه د ټول عُمر فوجى دے!“

³⁴خو داؤد ساول ته ووئيل، ”ستا خِدمت کوُونکے د خپل پلار د ګډو خيال ساتى. کله هم چې يو زمرے يا مېلو د رَمې نه يو ګډُورے وتښتوى،

³⁵نو زۀ ورپسې ځم، حمله پرې کوم او د هغۀ د خولې نه يې بچ کوم او که هغه ځناور په ما باندې حمله کوى نو د ژامنې نه يې ونيسم، ويې وهم او ويې وژنم.

³⁶ستا خِدمت کوُونکى ازمرى او مېلوګان دواړه وژلى دى او زۀ به د دې ناسنته فلستى سره هم دغه شان وکړم، کوم چې د ژوندى خُدائ پاک د لښکر مخالفت کړے دے.

³⁷مالِک خُدائ زۀ د ازمرى د پنجې نه او د مېلو د پنجې نه بچ کړے يم، او هغه به مې د دې فلستى د لاس نه هم بچ کړى.“ نو ساول داؤد ته ووئيل، ”ځه، مالِک خُدائ دې مل شه.“

³⁸بيا ساول داؤد له خپل جنګى لِباس ورکړو: د زېړو جنګى ټوپۍ، کومه يې چې د داؤد په سر کېښوده او يوه زغره يې هم ورکړه.

³⁹داؤد د ساول تُوره په خپلې زغرې پورې وتړله او د روانېدو کوشش يې وکړو، خو هغه نۀ شو تلے، ځکه چې هغۀ دا څيزُونه نۀ اغوستل. هغۀ ساول ته ووئيل، ”د دې څيزُونو سره زۀ جنګ نۀ شم کولے. زۀ د دې سره عادت نۀ يم.“ نو هغه يې لرې کړل.

⁴⁰هغۀ په لاس کښې خپله امسا واخستله او بيا د ولې پينځۀ هوار کاڼى يې خوښ کړل او په خپله بوجۍ کښې يې واچول. لينده يې په لاس کښې وه او هغه فلستى له ورَغلو.

⁴¹هغه فلسطينے د داؤد طرف ته روان شو، د هغۀ ډال وړُونکے د هغۀ نه مخکښې روان وو. هغه نور هم ورنزدې کېدو،

⁴²او کله چې هغه داؤد له ښۀ ورنزدې شو، نو هغۀ پورې ورله خنده ورغله ځکه چې هغه سور سپين او ښائسته هلک وو.

⁴³هغۀ داؤد ته ووئيل، ”زۀ سپے يم څۀ، چې تۀ په ما پسې د امسا سره راغلې؟“ او هغۀ داؤد باندې د خپلو معبودانو لعنت وئيلو.

⁴⁴هغۀ داؤد ته ووئيل، ”راشه! چې زۀ ستا غوښه مارغانو او ځنګلى ځناورو له ورکړم چې ويې خورى.“

⁴⁵داؤد جواب ورکړو، ”تۀ ما له د تُورې، نېزې او وړې نېزې سره راروان يې، خو زۀ ستا خِلاف د رب‌الافواج د نوم سره درځم، چې د بنى اِسرائيلو د لښکر خُدائ پاک دے، چې تا د هغۀ مخالفت کړے دے.

⁴⁶دا هغه ورځ ده چې مالِک خُدائ به دې ما له په لاس کښې راکړى، زۀ به تا له شکست درکړم او سر به درنه وغورزوم. او زۀ به د فلستى فوجيانو لاشونه مارغانو او ځناورو ته واچوم چې ويې خورى. نو چې ټولې دنيا ته پته ولګى چې د بنى اِسرائيلو خُدائ پاک شته،

⁴⁷او دلته به هر چا ته پته ولګى چې مالِک خُدائ ته د خپلو خلقو بچ کولو دپاره د تُورو او وړو نېزو ضرورت نشته. ځکه چې دا د مالِک خُدائ جنګ دے او هغه به تاسو ټول مونږ ته حواله کړى.“

⁴⁸جوليت د داؤد طرف ته يو ځل بيا روان شو او داؤد زر زر د فلستيانو د جنګ صفُونو ته ورمنډه کړه چې د هغۀ سره مِلاو شى.

⁴⁹هغۀ خپلې بوجۍ ته لاس وردننه کړو او يو کاڼے يې ترې نه راوويستو، په لينده يې جوليت په سر باندې وويشتو. کاڼے د هغۀ په تندى کښې وردننه شو او هغه پړ مخې په زمکه راپرېوتو.

⁵⁰نو داسې داؤد بغېر د تُورې نه، د يوې ليندې او يو کاڼى سره جوليت له شکست وکړو او ويې وژلو.

⁵¹داؤد هغۀ له ورمنډه کړه، دپاسه پرې ودرېدو، د جوليت تُوره يې د کاش نه راوُويسته، سر يې ترې نه پرې کړو او هغه يې مړ کړو. کله چې فلستيانو وليدل چې د هغوئ پهلوان مړ شو، نو هغوئ منډه کړه.

⁵²د بنى اِسرائيلو او يهوداه سړو چغې وهلې او په هغوئ پسې يې منډې وهلې، د جات او عقرون د دروازو پورې ورپسې وُو. فلستى زخميان تر جات او عقرون پورې په هغه لاره غورځېدل چې کومه شعريم ته ځى.

⁵³کله چې بنى اِسرائيل په فلستيانو پسې نور نۀ تلل او ترې نه راواپس شول، نو د هغوئ خېمې يې لوټ کړې.

⁵⁴داؤد د جوليت سر واخستو او يروشلم ته يې يوړو، خو هغۀ د جوليت وسلحه په خپله خېمه کښې کېښوده.

⁵⁵کله چې ساول وليدل چې داؤد د جوليت سره جنګ له روان دے، نو هغۀ د ابنير نه تپوس وکړو، چې کوم يې د خپل لښکر مشر وو، ”ابنيره! دا د چا زوئ دے؟“ ابنير ورته ووئيل، ”بادشاه سلامت! ما ته هيڅ پته نشته.“

⁵⁶نو ساول حُکم ورکړو، ”لاړ شه او معلوم يې کړه!“

⁵⁷کله چې داؤد د جوليت وژلو نه پس خېمو ته راواپس شو، نو ابنير هغه ساول له بوتلو. داؤد د جوليت سر په لاس کښې روان کړے وو.

⁵⁸ساول ترې نه تپوس وکړو، ”ځلميه! تۀ د چا زوئ يې؟“ داؤد ورته ووئيل، ”زۀ د بيت‌لحم نه ستا د خِدمت کوُونکى يَسى زوئ يم.“