Read Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب اول سموئيل 20 Bible Online

اول سموئيل 20 - Pashto Bible (Yusufzai) — د پښتو مقدس کتاب bible

اول سموئيل 20

¹بيا داؤد په راما کښې د نَيوت نه وتښتېدو او يُونتن له لاړو. داؤد ترې نه تپوس وکړو، ”ما څۀ کړى دى، ما څۀ جرم کړے دے؟ ما ستا پلار سره څۀ بد کړى دى چې هغه ما وژنى؟“

²يُونتن ورته ووئيل، ”خُدائ دې نۀ کړى چې تۀ مړ شې! زما پلار چې څۀ هم کوى نو هغه ما ته وائى، هغه وَړه او غټه يوه خبره هم زما نه نۀ پټوى. داسې نۀ شى کېدے چې هغه تا ووژنى!“

³خو داؤد ورته ووئيل، ”ستا پلار ته پته ده چې زۀ ستا څومره خوښ يم او هغۀ دا فېصله کړې ده چې هغه څۀ کول غواړى نو د هغې نه به دې نۀ خبروى، ځکه چې تۀ به سخت خفه شې. زۀ په ژوندى مالِک خُدائ تا ته قسم کوم چې زۀ مرګِ حال يم!“

⁴يُونتن ورته ووئيل، ”تۀ چې څۀ هم غواړې نو زۀ به يې کوم.“

⁵داؤد ورته ووئيل، ”سبا د نوې مياشتې اختر دے او ما له په کار دى چې د بادشاه سره روټۍ وخورم. خو که ستا خوښه وى، نو زۀ به سبا نه بل سبا ماښام پورې په پټو کښې پټ شم.

⁶خو که ستا پلار ته پته ولګى چې زۀ موجود نۀ يم، نو هغۀ ته ووايه چې ما ستا نه اِجازت وغوښتو چې زر زر په بيت‌لحم کښې کور ته لاړ شم، ځکه چې زما د ټولې کورنۍ دپاره دا د کالنۍ قربانۍ وخت دے.

⁷که هغه ووائى چې ټيک ده، نو زۀ به بچ شم، خو که هغه غصه شى، نو تا ته به پته ولګى چې هغه ما ته د نقصان رسولو اراده لرى.

⁸مِهربانى وکړه او دا نيکى زما سره وکړه او چې تا د مالِک خُدائ په نوم باندې زما سره کوم تړون کړے دے نو هغه پوره کړه. خو که زۀ ګناهګار يم، نو ما په خپله ووژنه! ما ستا پلار له ولې بوځې چې وومې وژنى؟“

⁹يُونتن ورته ووئيل، ”داسې خيال مۀ کوه، که په رښتيا سره ما ته دا پته وے چې زما پلار تا ته د نقصان رسولو اراده لرى، نو ما به تا ته نۀ وئيل څۀ؟“

¹⁰نو داؤد ترې نه تپوس وکړو، ”تا له چې پلار په غصه کښې جواب درکړى نو ما ته به څنګه پته ولګى؟“

¹¹يُونتن ورته ووئيل، ”راځه چې پټو ته لاړ شو. نو هغوئ لاړل،

¹²او يُونتن داؤد ته ووئيل، ”مالِک خُدائ د بنى اِسرائيلو خُدائ پاک دې زمونږ ګواه وى چې سبا يا بل سبا دا وخت به زۀ د خپل پلار نه تپوس وکړم. که د هغۀ اراده ستا دپاره ښۀ وى نو زۀ به تا خبر کړم.

¹³خو که هغه تا ته د نقصان رسولو اراده لرى، نو مالِک خُدائ دې ما ووژنى که ما تۀ خبر نۀ کړې او بچ مې نۀ کړې. مالِک خُدائ دې ستا مل وى لکه څنګه چې هغه زما د پلار مل وو!

¹⁴او که زۀ ژوندې پاتے شوم، نو مِهربانى وکړه او خپله مقدسه وعده پوره کړه او زما وفادار اوسه، خو که زۀ مړ شوم،

¹⁵نو زما د کورنۍ سره هم د همېشه دپاره وفادار اوسه. او چې کله مالِک خُدائ ستا ټول دشمنان د زمکې د مخ نه ورک کړى،

¹⁶نو زمونږ د يو بل سره وعده دې بيا هم نۀ ماتېږى. که دا ماته شى، نو مالِک خُدائ به تا له سزا درکړى.“

¹⁷يُونتن د داؤد نه يو ځل بيا وعده واخستله چې د هغۀ سره به مينه کوې، ځکه چې يُونتن د داؤد سره د خپل ځان په شان مينه کوله.

¹⁸بيا يُونتن هغۀ ته ووئيل، ”سبا د نوې مياشتې اختر دے، که تۀ د روټۍ په دسترخوان باندې نۀ يې نو پته به ولګى.

¹⁹سبا نه بل سبا هغه ځائ ته لاړ شه چرته چې تۀ مخکښې پټ شوے وے او د ګټ سره اِنتظار وکړه.

²⁰بيا به زۀ هغه ګټ په دريو غشو باندې وولم چې دا ګنى نښه ده.

²¹بيا به زۀ خپل نوکر ته ووايم چې لاړ شه او غشى وګوره. او که زۀ هغۀ ته ووايم چې ګوره! غشى ستا دې طرف ته دى، راوايخله، نو د دې مطلب به دا وى چې تۀ بچ يې او بهر راشه. زۀ په ژوندى مالِک خُدائ قسم خورم چې تا ته به هيڅ خطره نۀ وى.

²²خو که زۀ هغۀ ته ووايم چې وړاندې لاړ شه غشى ستا نه مخکښې دى، نو مطلب به دا وى چې ځان وباسه، ځکه چې مالِک خُدائ تا لېږى.

²³د هغې دپاره چې مونږ د يو بل سره وعده کړې ده، نو مالِک خُدائ دې وکړى چې دا وعده مونږ د همېشه دپاره پوره کوُو.“

²⁴نو داؤد په پټو کښې پټ شو. او د نوې مياشتې په اختر باندې ساول بادشاه روټۍ له راغلو.

²⁵او د دېوال سره په خپل ځائ باندې کښېناستو. ابنير ورسره کښېناستو او يُونتن ورته مخامخ کښېناستو. او د داؤد ځائ خالى وو،

²⁶خو ساول په هغه ورځ باندې هيڅ هم ونۀ وئيل، ځکه چې د هغۀ خيال دا وو چې هغه د څۀ وجې نه پليت شوے دے او هغه بې شکه ناپاک دے.

²⁷په بله ورځ، د نوې مياشتې اختر پسې ورځ باندې، د داؤد ځائ بيا هم خالى وو او ساول د يُونتن نه تپوس وکړو، ”داؤد ولې نۀ پرون روټۍ له راغلے وو او نۀ نن راغلو؟“

²⁸يُونتن جواب ورکړو، ”هغۀ ما ته سوال وکړو چې هغه پرېږدم چې بيت‌لحم ته لاړ شى.

²⁹هغۀ ووئيل چې مِهربانى وکړه او ما پرېږده چې لاړ شم ځکه چې زمونږ کورنۍ په ښار کښې قربانى کوى او ورور مې حُکم راکړو چې هلته موجود شه. که تۀ زما نه خوشحال يې نو ما پرېږده چې زما خپلوان وګورم. نو دا وجه ده چې هغه ستا په دسترخوان باندې په خپل ځائ باندې نشته.“

³⁰ساول يُونتن ته سخت غصه وو او ورته يې ووئيل، ”تۀ د يوې سرکشې او بې وفا ښځې زوئ يې! اوس ما ته دا پته ده چې تۀ د داؤد ملګرتيا کوې او د خپلې مور او د خپل ځان بې‌عزتى کوې!

³¹تا ته دا پته نۀ لږى څۀ چې تر کومې پورې داؤد ژوند‌ے وى، نو تۀ به هيڅ کله د دې مُلک بادشاه نۀ شې؟ اوس لاړ شه او هغه دلته راوله، هغه به خامخا وژلے شى!“

³²يُونتن جواب ورکړو، ”هغه به ولې مرى؟ هغۀ څۀ کړى دى؟“

³³او په دې ساول خپله نېزه په يُونتن ورګزار کړه چې وې وژنى او يُونتن ته پته ولګېده چې پلار يې په رښتيا سره د داؤد د وژلو اراده لرى.

³⁴نو يُونتن په غصه کښې د دسترخوان نه پاڅېدو او په هغه ورځ يې هيڅ هم ونۀ خوړل چې د نوې مياشتې د اختر دويمه ورځ وه. هغه ډېر زيات خفه وو ځکه چې د هغۀ پلار ساول د داؤد بې‌عزتى کړې وه.

³⁵په ورپسې سحر يُونتن پټو ته لاړو چې د داؤد سره مِلاو شى، لکه چې څنګه هغوئ دا وخت مقرر کړے وو. او د ځان سره يې يو هلک هم بوتلو

³⁶او هغۀ ته يې ووئيل، ”منډه کړه او چې زۀ کوم غشى ولم نو هغه لټوه.“ هلک منډه کړه او يُونتن د هغۀ نه مخکښې يو غشے وويشتو.

³⁷کله چې هلک هغه ځائ ته ورسېدو چرته چې غشے غورزېدلے وو، نو يُونتن ورته آواز وکړو، ”غشے نور هم مخکښې دے،

³⁸دلته مۀ ايسارېږه، زر زر لاړ شه!“ نو هلک غشے راواخستلو او خپل نېک ته راواپس شو،

³⁹او د دې پته ورته نۀ وه چې د دې مطلب څۀ دے، صِرف يُونتن او داؤد ته پته وه.

⁴⁰يُونتن خپله وسلحه هلک له ورکړه او ورته يې ووئيل چې دا ښار ته واپس يوسه.

⁴¹کله چې هلک لاړو، نو داؤد د ګټ د شا نه راپاڅېدو، هغه پړمخې په زمکه پرېوتو او درې ځل ورته د عزت نه ټيټ شو. کله چې هغوئ يو بل ښکلول نو هغۀ او يُونتن دواړو ژړل، د داؤد خفګان د يُونتن نه هم زيات وو.

⁴²بيا يُونتن داؤد ته ووئيل، ”په خېر سره لاړ شه، مالِک خُدائ دې وکړى چې زما او ستا او زما او ستا د اولاد تر مينځه هغه مقدسه وعده قائمه وى چې مونږ د يو بل سره کړې ده.“ بيا داؤد لاړو او يُونتن ښار ته واپس شو.