Read Persian Farsi دوم سموئيل 14 Bible Online

دوم سموئيل 14 - Persian Farsi bible

دوم سموئيل 14

¹وقتی يوآب فهميد كه پادشاه چقدر مشتاق ديدار ابشالوم است،

²بدنبال زنی حكيم فرستاد كه در شهر تقوع زندگی می‌كرد. يوآب به آن زن گفت: «خودت را به قيافۀ زنی كه مدت طولانی است عزادار می‌باشد دربياور؛ لباس عزا بپوش و موهايت را شانه نكن.

³بعد پيش پادشاه برو و اين سخنان را كه به تو می‌گويم به او بگو.» سپس به او ياد داد چه بگويد.

⁴وقتی آن زن نزد پادشاه رسيد، تعظيم كرد و گفت: «ای پادشاه، به دادم برس!»

⁵پادشاه پرسيد: «چه شده است؟» عرض كرد: «من زن بيوه‌ای هستم. دو پسر داشتم. يک روز آن دو در صحرا با هم دعوا كردند و چون كسی نبود آنها را از هم جدا كند، يكی از ايشان به دست ديگری كشته شد.

⁷حال تمام قوم و خويشانم می‌خواهند پسر ديگرم را به آنها تسليم كنم تا او را به جرم قتل برادرش، بكشند. ولی اگر من اين كار را بكنم، ديگر كسی برايم باقی نمی‌ماند و نسل شوهر مرحومم از روی زمين برانداخته می‌شود.»

⁸پادشاه به او گفت: «با خيال راحت به خانه برو. ترتيب كار را خواهم داد.»

⁹زن گفت: «ای پادشاه، تقصير به گردن من و خانواده‌ام باشد و پادشاه و تختش بی‌تقصير!»

¹⁰پادشاه فرمود: «اگر كسی به تو چيزی گفت، او را نزد من بياور. كاری می‌كنم كه او هرگز مزاحم تو نشود.»

¹¹سپس آن زن به پادشاه گفت: «ای پادشاه، به خداوند، خدايتان قسم ياد كنيد كه نخواهيد گذاشت خويشاوند من انتقام خون پسرم را از پسر ديگرم بگيرد و او را بكشد.» پادشاه پاسخ داد: «به خداوند زنده قسم، مويی از سر پسرت كم نخواهد شد!»

¹²زن گفت: «التماس می‌كنم اجازه دهيد يک چيز ديگر نيز بگويم.» پادشاه فرمود: «بگو!»

¹³گفت: «چرا همين كاری را كه قول داديد برای من بكنيد، برای قوم خدا انجام نمی‌دهيد؟ چطور پسر مرا بخشيديد، اما پسر خودتان را كه آواره شده است نمی‌بخشيد؟ آيا در اين مورد مقصر نيستيد؟

¹⁴سرانجام همۀ ما می‌ميريم. عمر ما مثل آب بر زمين ريخته می‌شود، آب كه ريخت ديگر نمی‌توان آن را جمع كرد. وقتی كسی از خدا آواره می شود خدا جان او را نمی گيرد، بلكه او را به سوی خود باز می‌خواند. پادشاه نيز چنين كنند.

¹⁵البته من برای پسر خودم به اينجا آمده‌ام، چون می‌ترسم او را بكشند. با خود گفتم شايد پادشاه به عرايضم توجه نمايند و ما را از دست كسی كه می‌خواهد ما را از آب و خاكی كه خدا به ما عطا كرده بی‌نصيب كند، برهانند.

¹⁷با خود گفتم كه قول پادشاه، ما را آسوده خاطر خواهد كرد. شما مثل فرشتۀ خدا هستيد و خوب را از بد تشخيص می‌دهيد. خداوند، خدايتان همراه شما باشد.»

¹⁸پادشاه گفت: «سؤالی از تو می‌كنم و تو راستش را بگو.» عرض كرد: «ای پادشاه، گوش بفرمانم.»

¹⁹پادشاه گفت: «آيا يوآب تو را به اينجا فرستاده است؟» زن جواب داد: «چطور می‌توانم حقيقت را از شما، ای پادشاه، كتمان كنم؟ بلی، يوآب مرا فرستاد و به من ياد داد كه چه بگويم.

²⁰اين كار را برای رفع كدورت كرد. شما مثل فرشتهٔ خدا دانا هستيد و هر چه می‌شود، می‌دانيد.»

²¹پس پادشاه يوآب را خواست و به او گفت: «بسيار خوب، برو و ابشالوم را بياور.»

²²يوآب تعظيم كرد و گفت: «ای پادشاه، امروز فهميدم كه به من نظر لطف داريد، چون درخواست مرا اجابت كرديد. خدا شما را بركت دهد.»

²³يوآب به جشور رفت و ابشالوم را با خود به اورشليم آورد.

²⁴پادشاه گفت: «او بايد به خانهٔ خود برود و به اينجا نيايد، چون نمی‌خواهم رويش را ببينم.» پس ابشالوم به خانۀ خود رفت و پادشاه را نديد.

²⁵ابشالوم مردی خوش‌قيافه بود و از اين لحاظ در اسرائيل هيچكس به پای او نمی‌رسيد. از موی سر تا نوک پا در او عيبی نبود.

²⁶موی سرش بسيار پرپشت بود و او سالی يک بار آن را كوتاه می‌كرد، زيرا بر سرش سنگينی می‌نمود. به مقياس شاهی، وزن آن دو كيلوگرم می‌شد.

²⁷او صاحب سه پسر و يک دختر شد. دختر او تامار نام داشت و بسيار زيبا بود.

²⁸ابشالوم دو سال در اورشليم ماند، ولی در اين مدت پادشاه را نديد، پس بدنبال يوآب فرستاد تا برای او وساطت كند؛ اما يوآب نيامد. ابشالوم بار ديگر بدنبال او فرستاد، ولی اين بار هم نيامد.

³⁰بنابراين ابشالوم به خدمتكارانش گفت: «برويد و مزرعۀ جو يوآب را كه كنار مزرعۀ من است، آتش بزنيد.» آنها نيز چنين كردند.

³¹پس يوآب نزد ابشالوم آمد و گفت: «چرا خدمتكارانت مزرعۀ مرا آتش زدند؟»

³²ابشالوم جواب داد: «چون می‌خواهم از پادشاه بپرسی اگر نمی‌خواست مرا ببيند، چرا مرا از جشور به اينجا آورد؟ بهتر بود همانجا می‌ماندم. حال ترتيبی بده تا در اين باره با پادشاه صحبت كنم. اگر مقصرم، خودش مرا بكشد.»

³³هر چه ابشالوم گفته بود يوآب به عرض پادشاه رسانيد. سرانجام داود ابشالوم را به حضور پذيرفت. ابشالوم آمده، در حضور پادشاه تعظيم كرد و داود او را بوسيد.