Read Persian Farsi دوم سموئيل 19 Bible Online

دوم سموئيل 19 - Persian Farsi bible

دوم سموئيل 19

¹به يوآب خبر دادند كه پادشاه برای ابشالوم عزا گرفته است و گريه می‌كند.

²وقتی مردم شنيدند كه پادشاه برای پسرش غصه‌دار است، شادی پيروزی بزرگ آن روز ايشان، به غم مبدل شد.

³سربازان مثل نيروی شكست خورده بی‌سر و صدا و با سرهای افكنده وارد شهر شدند.

⁴پادشاه صورت خود را با دستهايش پوشانده بود و به تلخی می‌گريست و می‌گفت: «ای پسرم ابشالوم، ای پسرم ابشالوم، ای پسرم!»

⁵يوآب به خانۀ پادشاه رفت و به او گفت: «ما امروز جان تو و زندگی پسران و دختران، زنان و كنيزانت را نجات داديم؛ ولی تو با اين رفتار خود ما را تحقير كردی.

⁶اينطور كه به نظر می‌رسد تو كسانی را دوست داری كه از تو متنفرند و از كسانی نفرت داری كه دوستت دارند. گويی سرداران و افرادت برای تو هيچ ارزش ندارند. اگر ابشالوم زنده می‌ماند و همۀ ما می‌مرديم، تو خوشحال می‌شدی.

⁷حال، بلند شو و بيرون بيا و به سربازانت تبريک بگو. به خداوند زنده قسم اگرچنين نكنی، امشب حتی يكی ازآنها در اينجا باقی نخواهد ماند، واين از تمام بلاهايی كه تاكنون برايت پيش آمده، بدتر خواهد بود.»

⁸پس پادشاه بيرون رفته، كنار دروازۀ شهر نشست. وقتی افرادش اين را شنيدند، دورش جمع شدند. در ضمن، تمام سربازان اسرائيلی به خانه‌های خود گريخته بودند.

⁹در سراسر مملكت، اين بحث درگرفته بود كه چرا نمی‌رويم پادشاه خود را كه بسبب ابشالوم از مملكت فرار كرده، باز گردانيم؟ او بود كه ما را از شر دشمنان فلسطينی نجات داد. ابشالوم هم كه بجای پدرش به پادشاهی انتخاب كرديم، اينک مرده است. پس بياييد داود را باز گردانيم تا دوباره پادشاه ما شود.

¹⁰

¹¹داود، صادوق و ابياتار كاهن را فرستاد تا به بزرگان يهودا بگويند: «چرا شما در باز آوردن پادشاه، آخر همه هستيد؟ تمام قوم اسرائيل آمادۀ حركتند بجز شما كه برادران و قبيله و گوشت و خون من هستيد.»

¹²

¹³در ضمن، به صادوق و ابياتار گفت كه به عماسا بگويند: «تو خويشاوند من هستی، پس خدا مرا بكشد اگر تو را بجای يوآب به فرماندهی سپاه خود نگمارم.»

¹⁴پيغام داود تمام قبيله يهودا را خشنود كرد و آنها با دل و جان جواب مثبت داده، برای پادشاه پيغام فرستادند كه همراه افرادش پيش آنها بازگردد.

¹⁵پس پادشاه عازم پايتخت شد. وقتی به رود اردن رسيد تمام مردم يهودا برای استقبالش به جلجال آمدند تا او را از رود اردن عبور دهند.

¹⁶آنگاه شمعی (پسر جيرای بنيامينی) كه از بحوريم بود، با عجله همراه مردان يهودا به استقبال داود پادشاه رفت.

¹⁷هزار نفر از قبيلۀ بنيامين و صيبا خدمتگزار خاندان شائول با پانزده پسرش و بيست نوكرش همراه شمعی بودند. آنها قبل از پادشاه به رود اردن رسيدند.

¹⁸بعد، از رودخانه گذشتند تا خاندان سلطنتی را به آنطرف رودخانه بياورند و هرچه خواست پادشاه باشد، انجام دهند. پيش از اينكه پادشاه از رودخانه عبور كند، شمعی در برابر او به خاک افتاد

¹⁹و گفت: «ای پادشاه، التماس می‌كنم مرا ببخشيد و فراموش كنيد آن رفتار زشتی را كه هنگام بيرون آمدنتان از اورشليم، مرتكب شدم.

²⁰چون خودم خوب می‌دانم كه چه اشتباه بزرگی مرتكب شده‌ام! به همين دليل هم امروز زودتر از تمام افراد قبيلۀ يوسف آمده‌ام تا به پادشاه خوش آمد بگويم.»

²¹ابيشای گفت: «آيا شمعی بسبب اينكه به پادشاه برگزيدۀ خداوند ناسزا گفت، نبايد كشته شود؟»

²²داود جواب داد: «چرا در كار من دخالت می‌كنی؟ چرا می‌خواهی دردسر ايجاد كنی؟ امروز در اسرائيل منم كه سلطنت می‌كنم، پس نبايد كسی كشته شود!»

²³سپس رو به شمعی كرد و قسم خورده، گفت: «تو كشته نخواهی شد.»

²⁴در اين بين، مفيبوشت، نوۀ شائول از اورشليم به استقبال پادشاه آمد. از روزی كه پادشاه از پايتخت رفته بود، مفيبوشت پاها و لباس‌های خود را نشسته بود و سر و صورتش را نيز اصلاح نكرده بود. پادشاه از او پرسيد: «ای مفيبوشت، چرا همراه من نيامدی؟»

²⁵

²⁶عرض كرد: «ای پادشاه، صيبا، خادم من، مرا فريب داد. به او گفتم كه الاغم را آماده كند تا بتوانم همراه پادشاه بروم، ولی او اين كار را نكرد. چنانكه می‌دانيد من لنگ هستم.

²⁷در عوض مرا متهم كرده است به اينكه نخواسته‌ام همراه شما بيايم. اما من می‌دانم شما مثل فرشتۀ خدا هستيد. پس هر چه می‌خواهيد با من بكنيد.

²⁸«من و همۀ بستگانم می‌بايست به دست پادشاه كشته می‌شديم، ولی در عوض به من افتخار داديد بر سر سفره‌تان خوراک بخورم! پس من چه حق دارم از پادشاه توقع بيشتری داشته باشم؟»

²⁹پادشاه گفت: «لازم نيست اين چيزها را بگويی. دستور داده‌ام تو و صيبا، مِلک شائول را بين خودتان تقسيم كنيد.»

³⁰مفيبوشت عرض كرد: «ای آقا، تمام ملک را به او بدهيد. همين كه می‌بينم پادشاه بسلامت به خانه بازگشته برای من كافی است!»

³¹برزلائی كه از داود و سربازان او در طی مدتی كه در محنايم بودند پذيرايی می‌كرد، از روجليم آمد تا پادشاه را تا آنطرف رود اردن مشايعت كند. او پيرمردی هشتاد ساله و بسيار ثروتمند بود.

³²

³³پادشاه به او گفت: «همراه من بيا و در اورشليم زندگی كن. من در آنجا از تو نگه‌داری می‌كنم.»

³⁴برزلائی جواب داد: «مگر از عمرم چقدر باقی است كه همراه تو به اورشليم بيايم؟

³⁵الان هشتاد ساله هستم و نمی‌توانم از چيزی لذت ببرم. خوراک و شراب ديگر برايم مزه‌ای ندارد. صدای ساز و آواز نيز گوشم را نوازش نمی‌دهد. بنابراين، برای پادشاه باری خواهم بود.

³⁶همين‌قدر كه می‌توانم همراه شما به آنطرف رودخانه بيايم، برای من افتخار بزرگی است.

³⁷اجازه دهيد به شهر خود برگردم و در كنار پدر و مادرم دفن بشوم. ولی پسرم كمهام اينجاست؛ اجازه بفرماييد او همراه شما بيايد تا پادشاه هر چه صلاح می‌داند در مورد او انجام دهد.»

³⁸پادشاه قبول كرد و گفت: «بسيار خوب، او را همراه خود می‌برم و هر چه تو صلاح بدانی برای او می‌كنم. آنچه بخواهی برای تو انجام می‌دهم.»

³⁹پس تمام مردم با پادشاه از رود اردن عبور كردند. آنگاه داود برزلائی را بوسيد و برايش دعای بركت كرد و او به خانه‌اش بازگشت.

⁴⁰سپس داود به جلجال رفت و كمهام را نيز با خود برد. تمام قبيلهٔ يهودا و نصف اسرائيل در عبور دادن پادشاه از رودخانه شركت داشتند.

⁴¹ولی مردان اسرائيل به پادشاه شكايت نمودند كه چرا مردان يهودا پيش دستی كرده‌اند تا فقط خودشان پادشاه و خاندان و افراد او را از رودخانه عبور دهند؟

⁴²مردان يهودا جواب دادند: «ما حق داشتيم اين كار را بكنيم، چون پادشاه از قبيلۀ ماست. چرا شما از اين موضوع ناراحتيد؟ پادشاه به ما نه خوراكی داده است و نه انعامی!»

⁴³مردان اسرائيل جواب دادند: «ولی اسرائيل ده قبيله است. پس اكثريت با ماست و ما ده برابر بيشتر از شما به گردن پادشاه حق داريم. چرا با نظر حقارت به ما نگاه می‌كنيد؟ فراموش نكنيد كه موضوع بازگرداندن پادشاه را ما پيشنهاد كرديم.» اين بحث و گفتگو ادامه يافت، اما سخنان مردان يهودا از سخنان مردان اسرائيل قويتر بود.