Read Persian Farsi دوم سموئيل 2 Bible Online

دوم سموئيل 2 - Persian Farsi bible

دوم سموئيل 2

¹بعد از آن، داود از خداوند سؤال كرد: «آيا به يكی از شهرهای يهودا برگردم؟» خداوند در پاسخ او فرمود: «بلی.» داود پرسيد: «به كدام شهر بروم؟» خداوند جواب داد: «به حبرون برو.»

²پس داود با دو زن خود اخينوعم يزرعيلی و ابيجايل، بيوۀ نابال كرملی

³و با همۀ افرادش و خانواده‌های آنان به حبرون كوچ كرد.

⁴آنگاه رهبران يهودا نزد داود آمده، او را در آنجا برای پادشاهی تدهين كردند تا بر سرزمين يهودا حكمرانی كند. داود چون شنيد كه مردان يابيش جلعاد شائول را دفن كرده‌اند،

⁵برای ايشان چنين پيغام فرستاد: «خداوند شما را بركت دهد زيرا نسبت به پادشاه خود وفاداری خود را ثابت كرده، او را دفن نموديد.

⁶خداوند برای اين كارتان به شما پاداش بدهد. من نيز به نوبۀ خود اين خوبی شما را جبران خواهم كرد.

⁷حالا كه شائول مرده است، قبيلۀ يهودا مرا بعنوان پادشاه جديد خود قبول كرده‌اند. پس نترسيد و شجاع باشيد!»

⁸اما ابنير فرماندۀ سپاه شائول به اتفاق ايشبوشت پسر شائول از رود اردن گذشته، به محنايم فرار كرده بودند.

⁹در آنجا ابنير ايشبوشت را برجلعاد، اشير،[۲] يزرعيل، افرايم، بنيامين و بقيۀ اسرائيل پادشاه ساخت.

¹⁰ايشبوشت چهل ساله بود كه پادشاه اسرائيل شد و دو سال سلطنت كرد. اما قبيلهٔ يهودا داود را رهبر خود ساختند و داود در حبرون هفت سال و شش ماه در سرزمين يهودا سلطنت كرد.

¹²روزی سپاهيان ايشبوشت به فرماندهی ابنير از محنايم به جبعون آمدند.

¹³سپاهيان داود نيز به فرماندهی يوآب (پسر صرويه) به مقابلهٔ آنها برآمدند. نيروها در كنار بركهٔ جبعون در مقابل هم قرار گرفتند.

¹⁴ابنير به يوآب گفت: «چطور است چند نفر را از دو طرف به ميدان بفرستيم تا با هم بجنگند؟» يوآب موافقت نمود.

¹⁵پس از هر طرف دوازده نفر انتخاب شدند.

¹⁶هر يک از آنها با يک دست سر حريف خود را گرفته، با دست ديگر شمشير را به پهلويش می‌زد، تا اينكه همه مردند. از آن به بعد آن مكان به «ميدان شمشيرها» معروف شد.

¹⁷بدنبال اين كشتار، جنگ سختی بين دو طرف درگرفت و يوآب و نيروهای داود، ابنير و مردان اسرائيل را شكست دادند.

¹⁸ابيشای و عسائيل، برادران يوآب نيز در اين جنگ شركت داشتند. عسائيل مثل آهو می‌دويد.

¹⁹او به تعقيب ابنير پرداخت و لحظه‌ای از او چشم برنمی‌داشت.

²⁰ابنير وقتی سرش را برگرداند و به عقب نگاه كرد، ديد عسائيل او را تعقيب می‌كند. او را صدا زده، گفت: «آيا تو عسائيل هستی؟» عسائيل جواب داد: «بله، خودمم.»

²¹ابنير به او گفت: «از تعقيب من دست بردار و بدنبال كس ديگری برو!» اما عسائيل به حرف او توجه نكرد و به تعقيبش ادامه داد.

²²ابنير بار ديگر فرياد زد: «از تعقيب من دست بردار. اگر تو را بكشم ديگر نمی‌توانم به صورت برادرت يوآب نگاه كنم.»

²³ولی عسائيل دست بردار نبود. پس ابنير با سر نيزه‌اش چنان به شكم او زد كه سر نيزه از پشتش درآمد. عسائيل جابجا نقش بر زمين شد و جان سپرد. هركس به آنجايی كه نعش او افتاده بود می‌رسيد، می‌ايستاد.

²⁴ولی يوآب و ابيشای به تعقيب ابنير پرداختند. وقتی به تپۀ امه نزديک جيح كه سر راه بيابان جبعون است رسيدند، آفتاب غروب كرده بود.

²⁵سپاهيان ابنير كه از قبيلۀ بنيامين بودند، بر فراز تپهٔ امه گرد آمدند.

²⁶ابنير، يوآب را صدا زده، گفت: «تا كی می‌خواهی اين كشت و كشتار ادامه يابد؟ اين كار عاقبت خوشی ندارد. چرا دستور نمی‌دهی افرادت از تعقيب برادران خود دست بكشند؟»

²⁷يوآب در جواب او گفت: «به خدای زنده قسم، اگر اين حرف را نمی‌زدی تا فردا صبح شما را تعقيب می‌كرديم.»

²⁸آنگاه يوآب شيپورش را زد و مردانش از تعقيب سربازان اسرائيلی دست كشيدند.

²⁹همان شب ابنير و افرادش برگشته، از رود اردن عبور كردند. آنها تمام صبح روز بعد نيز در راه بودند تا سرانجام به محنايم رسيدند.

³⁰يوآب و همراهانش نيز به خانه برگشتند. تلفات افراد داود غير از عسائيل فقط نوزده نفر بود.

³¹ولی از افراد ابنير (كه همه از قبيلۀ بنيامين بودند) سيصد و شصت نفر كشته شده بودند.

³²يوآب و افرادش، جنازۀ عسائيل را به بيت‌لحم برده، او را دركنار قبر پدرش به خاک سپردند. بعد، تمام شب به راه خود ادامه داده، سپيدۀ صبح به حبرون رسيدند.