Read Persian Farsi اعداد 21 Bible Online

اعداد 21 - Persian Farsi bible

اعداد 21

¹پادشاه كنعانی سرزمين عراد (واقع در نگب كنعان) وقتی شنيد اسرائيليها از راه اتاريم می‌آيند، سپاه خود را بسيج نموده، به قوم اسرائيل حمله كرد و عده‌ای از ايشان را به اسيری گرفت.

²پس قوم اسرائيل به خداوند نذر كردند كه اگر خداوند ايشان را ياری دهد تا بر پادشاه عراد و مردمش پيروز شوند، تمامی شهرهای آن مرزوبوم را بكلی نابود كنند.

³خداوند دعای ايشان را شنيده كنعانی‌ها را شكست داد، و اسرائيلی‌ها آنان و شهرهای ايشان را بكلی نابود كردند. از آن پس، آن ناحيه «حرمه» (يعنی «نابودی») ناميده شد.

⁴سپس قوم اسرائيل از كوه هور رهسپار شدند تا از راهی كه به دريای سرخ ختم می‌شد سرزمين ادوم را دور بزنند. اما قوم اسرائيل در اين سفر طولانی به ستوه آمدند

⁵و به خدا و موسی اعتراض كرده گفتند: «چرا ما را از مصر بيرون آورديد تا در اين بيابان بميريم؟ در اينجا نه چيزی برای خوردن هست و نه چيزی برای نوشيدن! ما از خوردن اين مَنِّ بی‌مزه خسته شده‌ايم!»

⁶پس خداوند مارهای سمی به ميان ايشان فرستاد و مارها عدۀ زيادی از ايشان را گزيده، هلاک كردند.

⁷آنوقت قوم اسرائيل پيش موسی آمده، فرياد برآوردند: «ما گناه كرده‌ايم، چون بضد خداوند و بضد تو سخن گفته‌ايم. از خداوند درخواست كن تا اين مارها را از ما دور كند.» موسی برای قوم دعا كرد.

⁸خداوند به وی فرمود: «يک مار مفرغی شبيه يكی از اين مارها بساز و آن را بر سر يک تير بياويز. هر كه مار او را گزيده باشد اگر به آن نگاه كند زنده خواهد ماند!»

⁹پس موسی يک مار مفرغی درست كرد و آن را بر سر تيری آويخت. بمحض اينكه مار گزيده‌ای به آن نگاه می‌كرد شفا می‌يافت!

¹⁰قوم اسرائيل به اوبوت كوچ كردند و در آنجا اردو زدند.

¹¹سپس از آنجا به عيی عباريم كه در بيابان و در فاصلۀ كمی از شرق موآب بود، رفتند.

¹²از آنجا به وادی زارد كوچ كرده، اردو زدند.

¹³بعد بطرف شمال رود ارنون نزديک مرزهای اموری‌ها نقل مكان كردند. (رود ارنون، خط مرزی بين موآبی‌ها و اموری‌هاست.

¹⁴در كتاب «جنگهای خداوند» به اين امر اشاره شده كه درۀ رود ارنون و شهر واهيب

¹⁵بين اموريها و موآبيها قرار دارند.)

¹⁶سپس قوم اسرائيل به «بئر» (يعنی «چاه») كوچ كردند. اين همان جايی است كه خداوند به موسی فرمود: «قوم را جمع كن و من به ايشان آب خواهم داد.»

¹⁷آنگاه قوم اسرائيل اين سرود را خواندند: «ای چاه، بجوش آی! در وصف اين چاه بسراييد! اين است چاهی كه رهبران آن را كندند، بلی، بزرگان اسرائيل با عصاهايشان آن را كندند!» قوم اسرائيل بيابان را پشت سر گذارده، از متانه،

¹⁹نحلی‌ئيل و باموت گذشتند

²⁰و به دره‌ای كه در موآب قرار دارد و مشرف به بيابان و كوه پيسگاه است رفتند.

²¹در اين وقت قوم اسرائيل سفيرانی نزد سيحون، پادشاه اموريها فرستادند.

²²فرستادگان درخواست كرده گفتند: «اجازه دهيد از سرزمين شما عبور كنيم. ما قول می‌دهيم از شاهراه برويم و تا زمانی كه از مرزتان نگذشته‌ايم از راهی كه در آن می‌رويم خارج نشويم. به مزرعه‌ها و تاكستانهای شما وارد نخواهيم شد و آب شما را نيز نخواهيم نوشيد.»

²³ولی سيحون پادشاه موافقت نكرد. در عوض، او سپاه خود را در بيابان در مقابل قوم اسرائيل بسيج كرد و در ناحيۀ ياهص با ايشان وارد جنگ شد.

²⁴در اين جنگ، بنی‌اسرائيل آنها را شكست دادند و سرزمينشان را از رود ارنون تا رود يبوق و تا مرز سرزمين بنی‌عمون تصرف كردند، اما نتوانستند جلوتر بروند، زيرا مرز بنی‌عمون مستحكم بود.

²⁵به اين ترتيب، قوم اسرائيل تمام شهرهای اموريها منجمله شهر حشبون را كه پايتخت سيحون پادشاه بود تصرف كردند و در آنها ساكن شدند. (سيحون قبلاً در جنگ با پادشاه سابق موآب تمام سرزمين او را تا ارنون به تصرف درآورده بود.)

²⁷شعرا در مورد سيحون پادشاه چنين گفته‌اند: «به حشبون بياييد به پايتخت سيحون پادشاه زيرا آتشی از حشبون افروخته شده و بلعيده است شهر عار موآب و بلنديهای رود ارنون را. وای بر موآب! نابود شديد، ای قومی كه كموش را می‌پرستيد! او پسران و دخترانت را بدست سيحون، پادشاه اموريها به اسارت فرستاده است. اما ما آنها را هلاک كرده‌ايم از حشبون تا ديبون، و تا نوفح كه نزديک ميدبا است.»

³¹زمانی كه قوم اسرائيل در سرزمين اموريها ساكن بودند، موسی افرادی به ناحيۀ يعزيز فرستاد تا وضع آنجا را بررسی كنند. پس از آن، قوم اسرائيل به آن ناحيه حمله بردند و آن را با روستاهای اطرافش گرفتند و اموريها را بيرون راندند.

³³سپس بنی‌اسرائيل بازگشتند و راهی را كه به باشان منتهی می‌شد در پيش گرفتند؛ اما عوج، پادشاه باشان، برای جنگ با آنها، با سپاه خود به ادرعی آمد.

³⁴خداوند به موسی فرمود: «نترس، زيرا دشمن را بدست تو تسليم كرده‌ام. همان بلايی بسر عوج پادشاه می‌آيد كه در حشبون بسر سيحون، پادشاه اموريها آمد.»

³⁵پس قوم اسرائيل، عوجِ پادشاه را همراه با پسرانش و اهالی سرزمينش كشتند، بطوری كه يكی از آنها هم زنده نماند. قوم اسرائيل آن سرزمين را تصرف نمود.