Read Persian Farsi داوران‌ 8 Bible Online

داوران‌ 8 - Persian Farsi bible

داوران‌ 8

¹اما رهبران قبيلۀ افرايم بشدت نسبت به جدعون خشمناک شده، گفتند: «چرا اول كه به جنگ مديانی‌ها رفتی ما را خبر نكردی؟»

²جدعون در جواب ايشان گفت: «خدا غراب و ذئب، سرداران مديان را به دست شما تسليم نمود. در مقايسه با كار شما، من چه كرده‌ام؟ عمليات شما در آخر جنگ مهم‌تر از عمليات ما در آغاز جنگ بود.» پس آنها آرام شدند.

⁴آنگاه جدعون و سيصد نفری كه همراهش بودند از رود اردن گذشتند. با اينكه خيلی خسته بودند، ولی هنوز دشمن را تعقيب می‌كردند.

⁵جدعون از اهالی سوكوت غذا خواست و گفت: «ما بخاطر تعقيب زبح و صلمونع، پادشاهان مديانی بسيار خسته هستيم.»

⁶اما رهبران سوكوت جواب دادند: «شما هنوز زبح و صلمونع را نگرفته‌ايد كه ما به شما نان بدهيم.»

⁷جدعون به آنها گفت: «وقتی كه خداوند آنها را به دست من تسليم كند، برمی‌گردم و گوشت بدن شما را با خارهای صحرا می‌درم.»

⁸سپس نزد اهالی فنوئيل رفت و از آنها نان خواست اما همان جواب را شنيد.

⁹پس به ايشان گفت: «وقتی از اين جنگ سلامت برگردم، اين برج را منهدم خواهم كرد.»

¹⁰در اين هنگام زبح و صلمونع با قريب پانزده هزار سرباز باقيمانده در قرقور بسر می‌بردند. از آن سپاه عظيم دشمنان فقط همين عده باقيمانده بودند. صد و بيست هزار نفر كشته شده بودند.

¹¹پس جدعون از راه چادرنشينان در شرق نوبح و يجبهاه بر مديانيها شبيخون زد.

¹²زبح و صلمونع فرار كردند، اما جدعون به تعقيب آنها پرداخته، ايشان را گرفت و سپاه آنها را بكلی تارو مار ساخت.

¹³بعد از آن، وقتی جدعون از راه گردنۀ حارس از جنگ باز می‌گشت

¹⁴در راه، جوانی از اهالی سوكوت را گرفت و از او خواست تا نامهای رهبران و بزرگان شهر سوكوت را بنويسد. او هم نامهای آنها را كه هفتاد و هفت نفر بودند، نوشت.

¹⁵پس جدعون نزد اهالی سوكوت بازگشته، به ايشان گفت: «اين هم زبح و صلمونع كه به من طعنه زده، گفتيد: شما كه هنوز زبح و صلمونع را نگرفته‌ايد؛ و به ما كه خسته و گرسنه بوديم نان نداديد.»

¹⁶آنگاه رهبران سوكوت را با خارهای صحرا مجازات كرد تا درس عبرتی برای اهالی آن شهر باشد.

¹⁷همچنين به فنوئيل رفت و برج شهر را خراب كرده، تمام مردان آنجا را كشت.

¹⁸آنگاه جدعون رو به زبح و صلمونع كرده، از ايشان پرسيد: «مردانی را كه در تابور كشتيد چه كسانی بودند؟» گفتند: «مانند شما و چون شاهزادگان بودند.»

¹⁹جدعون گفت: «آنها برادران من بودند. به خدای زنده قسم اگر آنها را نمی‌كشتيد، من هم شما را نمی‌كشتم.»

²⁰آنگاه به يَتَر، پسر بزرگش دستور داد كه آنها را بكشد. ولی او شمشيرش را نكشيد، زيرا نوجوانی بيش نبود و می‌ترسيد.

²¹زبح و صلمونع به جدعون گفتند: «خودت ما را بكش، چون می‌خواهيم به دست يک مرد كشته شويم.» پس او آنها را كشت و زيورآلات گردن شترهايشان را برداشت.

²²اسرائيلی‌ها به جدعون گفتند: «پادشاه ما باش. تو و پسرانت و نسلهای آيندۀ شما بر ما فرمانروايی كنيد؛ زيرا تو ما را از دست مديانی‌ها رهايی بخشيدی.»

²³اما جدعون جواب داد: «نه من پادشاه شما می‌شوم و نه پسرانم. خداوند پادشاه شماست! من فقط يک خواهش از شما دارم، تمام گوشواره‌هايی را كه از دشمنان مغلوب خود به چنگ آورده‌ايد به من بدهيد.» (سپاهيان مديان همه اسماعيلی بودند و گوشواره‌های طلا به گوش داشتند.)

²⁵آنها گفتند: «با كمال ميل آنها را تقديم می‌كنيم.» آنگاه پارچه‌ای پهن كرده، هر كدام از آنها گوشواره‌هايی را كه به غنيمت گرفته بود روی آن انداخت.

²⁶به غير از زيورآلات، آويزها و لباسهای سلطنتی و زنجيرهای گردن شتران، وزن گوشواره‌ها حدود بيست كيلوگرم بود.

²⁷جدعون از اين طلاها يک ايفود[۲] ساخت و آن را در شهر خود عفره گذاشت. طولی نكشيد كه تمام مردم اسرائيل به خدا خيانت كرده، به پرستش آن پرداختند. اين ايفود برای جدعون و خاندان او دامی شد.

²⁸به اين ترتيب، مديانی‌ها از اسرائيلی‌ها شكست خوردند و ديگر هرگز قدرت خود را باز نيافتند. در سرزمين اسرائيل مدت چهل سال يعنی در تمام طول عمر جدعون صلح برقرار شد.

²⁹جدعون به خانۀ خود بازگشت.

³⁰او صاحب هفتاد پسر بود، زيرا زنان زيادی داشت.

³¹وی همچنين در شكيم كنيزی داشت كه برايش پسری بدنيا آورد و او را ابيملک نام نهاد.

³²جدعون در كمال پيری درگذشت و او را در مقبرۀ پدرش يوآش در عفره در سرزمين طايفۀ ابيعزر دفن كردند.

³³پس از مرگ جدعون، اسرائيلی‌ها دوباره از خدا برگشتند و به پرستش بتها پرداخته، بت بعل بريت را خدای خود ساختند.

³⁴آنها خداوند، خدای خود را كه ايشان را از دست دشمنان اطرافشان رهانيده بود فراموش كردند،

³⁵و نيز برای خاندان جدعون، كه آنهمه به آنها خدمت كرده بود احترامی قايل نشدند.