Read Persian New Millenium Version سموئیل (دوّم) 22 Bible Online

سموئیل (دوّم) 22 - Persian New Millenium Version bible

سموئیل (دوّم) 22

¹داوود در روزی که خداوند او را از دست تمامی دشمنانش و از دست شائول رهانید، کلمات این سرود را برای خداوند سراییده،

²گفت: «خداوند صخرۀ من است، دژ من و رهانندۀ من؛

³خدایم صخرۀ من است که در او پناه می‌جویم، سپر من و شاخ[۶۴] نجاتم، قلعۀ بلند من، پناهگاه و منجی‌ام؛ تو مرا از خشونت نجات می‌بخشی.

⁴خداوند را که شایان ستایش است، می‌خوانم، و از دشمنانم نجات می‌یابم.

⁵«زیرا موجهای مرگ احاطه‌ام کرده بود، و سیلابهای نابودی بر من هجوم آورده بود؛

⁶بندهای هاویه[۶۵] به دورم تنیده بود، و دامهای مرگ رویارویم بود.

⁷«در تنگی خویش خداوند را خواندم، و نزد خدای خود فریاد برآوردم. او از معبد خود صدایم را شنید، و فریادم به گوشش رسید.

⁸«آنگاه زمین متزلزل شد و به جنبش درآمد؛ بنیان آسمانها بلرزید و مرتعش گشت، زیرا او به خشم آمده بود.

⁹از بینی‌اش دود برآمد، از دهانش آتش سوزنده برجهید، و اخگرهای سوزان از او شعله برکشید.

¹⁰آسمان را خم کرد و فرود آمد؛ تاریکی غلیظ زیر پاهایش بود.

¹¹سوار بر کروبی پرواز کرد، و بر بالهای باد نمایان گردید.[۶۶]

¹²تاریکی را سایبانی ساخت گرداگرد خویش، تجمع آبها و ابرهای متراکم آسمان را.[۶۷]

¹³از میان درخشش حضور وی اَخگرهای آتشین شعله برکشید.

¹⁴خداوند از آسمان رعد کرد، و آن متعال آواز خود را داد.

¹⁵او تیرها فرستاد و آنان را پراکنده ساخت؛ برقها افکند، و ایشان را پریشان کرد.

¹⁶آنگاه مجراهای دریا نمایان شد، و بنیان جهان آشکار گردید، از نهیب خداوند و از وزش باد بینی او!

¹⁷«از اعلی دست فرود آورده،[۶۸] مرا برگرفت، و از آبهای بسیار بیرونم کشید.

¹⁸مرا از دشمن زورآورم رهانید، و از نفرت‌کنندگانم، زیرا که از من نیرومندتر بودند.

¹⁹در روز بلای من، به مقابله با من برآمدند، ولی خداوند تکیه‌گاه من بود.

²⁰او مرا به مکانی فراخ بیرون آورد، و مرا رهانید، زیرا که به من رغبت داشت.

²¹«خداوند فراخورِ پارسایی‌ام مرا پاداش داده است؛ فراخور پاکیِ دستانم سزایم بخشیده است.

²²زیرا که راههای خداوند را نگاه داشته‌ام، و شریرانه از خدایم روی نگردانیده‌ام.

²³قوانین او جملگی پیش رویم بوده است، و از فرایض او سر نپیچیده‌ام.

²⁴در حضورش بری از هر عیب بوده‌ام، و خویشتن را از تقصیر نگاه داشته‌ام.

²⁵خداوند فراخورِ پارسایی‌ام مرا پاداش داده است، فراخورِ پاکی‌ام در نظر وی.

²⁶«با وفادار، خود را وفادار می‌نمایی؛ با بی‌عیب، خود را بی‌عیب می‌نمایی؛

²⁷با پاک، خود را پاک می‌نمایی، ولی با حیله‌گر، به زیرکی رفتار می‌کنی.

²⁸زیرا قومِ افتاده را نجات می‌بخشی، ولی چشمانت بر متکبران است تا پستشان گردانی.

²⁹تو، ای خداوند، چراغ من هستی؛ خداوند تاریکی مرا روشن می‌گرداند.

³⁰به یاری تو بر سپاهیان یورش می‌برم، و با خدایم، از دیوارها برمی‌جهم.

³¹«و اما خدا، راه او کامل است؛ کلام خداوند خالص است. او کسانی را که بدو پناه می‌برند، جملگی سپر است.

³²زیرا کیست خدا، جز یهوه؟ و کیست صخره، مگر خدای ما؟

³³خدا دژ استوار من است، و راهم را کامل می‌گرداند.[۶۹]

³⁴پاهایم را همچون پاهای آهو می‌سازد، و مرا بر بلندیهایم بر پا می‌دارد.

³⁵دستانم را به جهت نبرد تعلیم می‌دهد، تا بازوانم کمان برنجین را خم کند.

³⁶تو سپر پیروزی[۷۰] خود را به من بخشیده‌ای، فروتنی تو مرا بزرگ ساخته است.

³⁷تو راهِ زیر پایم را فراخ می‌سازی، تا پاهایم[۷۱] نلغزد.

³⁸دشمنانم را تعقیب کرده، آنان را نابود می‌سازم، و تا هلاک نشوند، بازنمی‌گردم.

³⁹آنان را هلاک ساخته، بر زمین می‌کوبم تا برنخیزند، و زیر پاهایم فرو می‌افتند.

⁴⁰تو کمر مرا برای جنگ به قوّت بسته‌ای، و آنان را که به ضد من برخیزند زیر پاهایم می‌افکنی.

⁴¹گردنهای دشمنانم را تسلیم من کرده‌ای، و نفرت‌کنندگانم را هلاک می‌سازم.

⁴²فریاد کمک برمی‌آورند،[۷۲] اما فریادرسی نیست؛ از خداوند یاری می‌خواهند، اما اجابتشان نمی‌کند.

⁴³آنان را چون غبار زمین می‌سایم؛ آنان را لِه می‌کنم و همچون گِل کوچه‌ها لگدمال می‌نمایم.

⁴⁴«تو مرا از ستیز قومم[۷۳] خلاصی می‌بخشی، و چون سرور قومها حفظ می‌کنی؛ مردمی که نمی‌شناختم، خدمتم می‌کنند!

⁴⁵بیگانگان در برابرم سر فرود می‌آورند؛ به محض شنیدن صدایم، از من فرمان می‌برند.

⁴⁶بیگانگان روحیۀ خود را باخته‌اند، و لرزان از قلعه‌های خود بیرون می‌آیند.

⁴⁷«خداوند زنده است! متبارک باد صخرۀ من! متعال باد خدا، صخرۀ نجاتم!

⁴⁸اوست خدایی که انتقام مرا می‌گیرد، و قومها را زیر من پست می‌سازد،

⁴⁹و مرا از چنگ دشمنانم بیرون می‌آورد. تو مرا بر مخالفانم برتری بخشیده‌ای، و از مرد خشونتکار رهایی‌ام داده‌ای.

⁵⁰«از این رو، خداوندا، تو را در میان قومها ستایش خواهم کرد، و بهر نامت خواهم سرایید.

⁵¹او به پادشاه خود پیروزیهای بزرگ می‌بخشد، و مسیح خود را محبت می‌کند، داوود و نسل او را، تا به ابد.»