Read Persian New Millenium Version ایوب 31 Bible Online

ایوب 31 - Persian New Millenium Version bible

ایوب 31

¹«با چشمان خود عهد بسته‌ام؛ پس چگونه بر دوشیزه‌ای چشم بدوزم؟

²نصیبِ من از خدایی که در بالاست چه خواهد بود، و میراث من از قادر مطلق که در عرش برین است؟

³آیا مصیبت نصیبِ شریران نیست، و بلا میراث بدکاران نِی؟

⁴آیا او راههای مرا نمی‌بیند، و قدمهایم را به تمامی نمی‌شمارد؟

⁵«اگر با دروغ گام زده‌ام، و پاهایم برای فریفتن شتابان بوده است،

⁶باشد که به میزانِ درست سنجیده شوم، تا خدا کاملیت مرا بداند!

⁷اگر قدمهایم از راه منحرف گشته، یا دلم از پی چشمانم رفته، یا لکه‌ای به دستانم چسبیده است،

⁸باشد که من بکارم و دیگری بخورد، باشد که محصول من از ریشه کنده شود!

⁹«اگر دلم به زنی فریفته شده، یا نزد دَرِ همسایۀ خویش به کمین نشسته‌ام،

¹⁰باشد که زن من برای دیگری آسیاب کند، و دیگران بر وی خم شوند!

¹¹زیرا که آن کارْ قباحت است؛ گناهی مستوجب مجازات؛

¹²آتشی است که تا اَبَدون[۴۲] می‌سوزانَد، و تمامی محصول مرا از ریشه برمی‌کَنَد.

¹³«اگر حق غلام یا کنیز خود را پایمال کرده‌ام، آنگاه که از من شکایت داشته‌اند،

¹⁴پس چون خدا به ضد من برخیزد، چه خواهم کرد؟ و چون بازخواست کند، او را چه جواب خواهم داد؟

¹⁵آیا آن که مرا در رَحِم آفرید، او را نیز نیافرید؟ آیا ما هر دو را یکی در رَحِم نسرشت؟

¹⁶«اگر آرزوی بینوایان را از ایشان دریغ کرده و چشمان بیوه‌زنان را از انتظار تار گردانیده‌ام،

¹⁷اگر لقمۀ خویش به تنهایی خورده، و آن را با یتیم قسمت نکرده‌ام -

¹⁸حال آنکه از جوانی یتیمان را چون پدرْ بزرگ کرده‌ام، و از رَحِم مادر، بیوه‌زنان را رَهنما بوده‌ام -

¹⁹اگر کسی را که از برهنگی تلف می‌شود، دیده‌ام یا نیازمندی را که بی‌جامه است،

²⁰و جان او مرا برکت نداده، و از پشم گوسفندانم گرم نشده است،

²¹اگر دست خویش بر یتیم بلند کرده‌ام، از آن رو که از حمایت محکمه برخوردار بوده‌ام،

²²باشد که بازویم از کتفم بیفتد، و ساعدم از آرنج قطع شود!

²³زیرا که از بلای خدا وحشت دارم، و تاب تحمل کبریایی او را ندارم.

²⁴«اگر اعتمادم به طلا بوده است، و به طلای ناب گفته‌ام: ”تو امنیت منی“،

²⁵اگر از کثرت دارایی خویش شادمان بوده‌ام، و از اینکه دستم بسیار کسب کرده است،

²⁶اگر بر درخشش آفتاب نظر کرده‌ام، یا بر خرامیدن تابناک ماه،

²⁷و دل من در نهان فریفته شده است، و به دست خویش بوسه فرستاده‌ام،

²⁸این نیز گناهی است مستوجب مجازات، زیرا خدای متعال را منکر شده‌ام.

²⁹«اگر از مصیبتِ دشمن خویش شادی کرده‌ام، یا از بلایی که دامنگیرش شده به وجد آمده‌ام -

³⁰حال آنکه زبان از گناه بازداشته و بر جانش لعنت نفرستاده‌ام -

³¹اگر اهل خیمۀ من نگفته‌اند: ”کیست که از خوراک او سیر نشده باشد؟“

³²- غریب شب را در کوچه به سر نیاورده، زیرا درِ خانۀ من به روی مسافر باز بوده است -

³³اگر چون آدمیان[۴۳] عِصیان خود را پوشانده‌ام و گناه خویش در سینه مخفی ساخته‌ام،

³⁴از آن رو که از جماعتِ بزرگ ترسان بوده‌ام، و اهانت طوایف مرا هراسان ساخته است، چندان که لب فرو بسته، از خانه بیرون نرفته‌ام -

³⁵«(کاش کسی بود که سخنم را می‌شنید! هان، امضای من حاضر است؛ باشد که قادر مطلق مرا پاسخ گوید، و مدعی من ادعای خود را در کتابی بنگارد!

³⁶زیرا به‌یقین آن را بر دوش خود برمی‌داشتم، و چون تاج بر سر خود می‌بستم.

³⁷حساب همۀ قدمهایم را به او می‌دادم، و همچون امیران به او نزدیک می‌شدم.)[۴۴]

³⁸«اگر زمینم بر ضد من فریاد برآورده است، و شیارهایش با هم گریسته‌اند،

³⁹اگر محصول آن را بی بها خورده‌ام، و جان رعایای[۴۵] آن را تلف کرده‌ام،

⁴⁰باشد که خارها به عوض گندم برویَد، و کرکاس به عوض جو!» سخنان ایوب به پایان رسید.