Read Persian New Millenium Version ایوب 41 Bible Online

ایوب 41 - Persian New Millenium Version bible

ایوب 41

¹«آیا لِویاتان[۵۰] را به قلاب توانی کشید، یا زبانش را به ریسمان توانی بست؟

²آیا به بینی‌اش مهار توانی زد، یا چانه‌اش را به قلاب توانی سُفت؟

³آیا به تو التماسِ بسیار خواهد کرد، یا سخنان ملایم با تو خواهد گفت؟

⁴آیا با تو عهد خواهد بست که او را تا ابد به بندگی بگیری؟

⁵آیا با او چون گنجشک بازی توانی کرد، یا او را برای دخترانت به قلّاده توانی بست؟

⁶آیا فروشندگان بر سرش چانه خواهند زد، یا او را میان تاجران تقسیم خواهند کرد؟

⁷آیا پوستش را به تیرها توانی پوشانید، یا سرش را به نیزه‌های ماهیگیری؟

⁸اگر دست خود را بر او بگذاری، جنگِ بر پا شده را به یاد خواهی داشت و دیگر چنین نخواهی کرد!

⁹امیدِ چیرگی بر او یکسره باطل است؛ حتی از دیدنش آدمی نقش بر زمین می‌شود.

¹⁰هیچ‌کس را آن شهامت نیست که او را برانگیزانَد؛ پس کیست که بتواند در حضور من بایستد؟

¹¹کیست که نخست چیزی به من داده باشد که باید به او بازپس دهم؟ هرآنچه زیر تمامی آسمانها است از آنِ من است.

¹²«دربارۀ ساقهایش خاموش نخواهم بود، و نه دربارۀ نیروی عظیم و اندام زیبایش.

¹³کیست که بتواند جامۀ بیرونی او را از تنش به در آوَرَد؟ کیست که به زِرۀ دو لایۀ او نفوذ تواند کرد؟

¹⁴کیست که بتواند دروازۀ دهان او را بگشاید؟ وحشت پیرامون دندانهای اوست.

¹⁵پشت او پوشیده از ردیفهای سپر است که محکم به هم متصل و ممهور شده‌اند.

¹⁶هر یک چنان به دیگری نزدیک است که هوا نیز از میانشان عبور نتواند کرد.

¹⁷آنها سخت به یکدیگر چسبیده‌اند، و چنان یکدیگر را گرفته‌اند که جدایی‌ناپذیرند.

¹⁸از عطسه‌هایش نور ساطع می‌شود، و چشمانش همچون پِلکهای سپیده‌دم است.

¹⁹از دهانش مشعلها بیرون می‌آید، و جرقّه‌های آتش بیرون می‌جهد.

²⁰از سوراخهای بینی‌اش دود برمی‌خیزد، چنانکه از دیگ جوشان و هیزم مشتعل.

²¹از نَفَسَش اخگرها افروخته می‌شود، و از دهانش شعله برمی‌جهد.

²²قوّت بر گردنش منزل دارد، هیبت پیش رویش جست و خیز می‌کند.

²³طبقاتِ گوشت تنش به هم چسبیده است، محکم بر پیکر او نشسته است و جنبش نمی‌خورد.

²⁴دلش همچون سنگْ سخت است، به سختیِ سنگِ زیرین آسیاب.

²⁵چون برخیزد، زورآوران می‌هراسند، و از حرکت مَهیب او مدهوش می‌شوند.

²⁶شمشیر گر به او رِسد کارگر نیست، و نه نیزه و تیر و زوبین.

²⁷آهن را کاه می‌شمارد، و برنج را چوبِ پوسیده.

²⁸تیرها او را فراری نمی‌دهد، و سنگِ فلاخُن نزد او به کاه بدل می‌شود.

²⁹چماق را کاه محسوب می‌کند، و بر صفیرِ زوبین می‌خندد.

³⁰شکمش همچون پاره‌های سفال تیز است، همچون خرمنکوبِ دندانه‌دار بر گِل علامت بر جا می‌گذارد.

³¹ژرفا را همچون دیگ به جوش می‌آورد، و دریا را چون پاتیلِ عطاران به هم می‌زند.

³²از پیِ خویش ردپایی درخشان بر جای می‌گذارد، آن سان که ژرفا سپیدموی می‌نماید.

³³بر زمین موجودی مانند او نیست، مخلوقی که ترس نمی‌شناسد.

³⁴بر هر چیزِ بلند نظر می‌کند؛ بر همۀ متکبران پادشاه است.»