Read Persian New Millenium Version ایوب 9 Bible Online

ایوب 9 - Persian New Millenium Version bible

ایوب 9

¹آنگاه ایوب در پاسخ گفت:

²«یقین می‌دانم که چنین است. اما آدمی چگونه نزد خدا پارسا شمرده شود؟

³اگر بخواهد با او بحث کند، یک از هزار نیز او را پاسخ نتوانَد داد.

⁴او در اندیشه، حکیم است و در قدرت، توانا؛ کیست که در برابرش ایستاده و کامیاب شده باشد؟

⁵اوست که کوه‌ها را جابه‌جا می‌کند بی‌آنکه بدانند، و در خشم خود آنها را واژگون می‌سازد؛

⁶که زمین را از جایش می‌جنبانَد، و ستونهایش به لرزه درمی‌آیند؛

⁷که خورشید را فرمان می‌دهد، و طلوع نمی‌کند، و ستارگان را مُهر و موم می‌نماید؛

⁸که آسمانها را یک‌تنه می‌گسترانَد، و بر امواج دریا گام می‌زند؛

⁹اوست که دُبّ اکبر و جبّار را آفرید، و هم ثریا و صُوَر فَلَکیِ جنوب را؛

¹⁰که کارهای عظیم و کاوش‌ناپذیر می‌کند، و هم عجایب بی‌شمار.

¹¹هان از کنارم می‌گذرد و او را نمی‌بینم؛ عبور می‌کند و احساسش نمی‌کنم.

¹²چون می‌رُباید، کیست که او را بازدارد؟ و کیست که تواند گفت: ”چه می‌کنی؟“

¹³خدا خشم خود را بازنمی‌دارد؛ یاری‌دهندگانِ رَحَب زیر او خم می‌شوند.

¹⁴«پس من کیستم که او را پاسخ دهم، و چگونه کلمات خویش را برای مباحثه با او برگزینم؟

¹⁵هرچند بی‌گناهم، او را پاسخ نتوانم داد؛ بلکه باید از داورِ[۱۲] خویش ملتمسانه طلبِ رحمت کنم.

¹⁶حتی اگر او را می‌خواندم و پاسخم می‌داد، باور نمی‌کنم که به آوازم گوش فرا می‌داد.

¹⁷زیرا به توفانی مرا خُرد می‌کند، و بی‌سبب بر زخمهایم می‌افزاید.

¹⁸نمی‌گذارد نَفَسی تازه کنم، بلکه به تلخیها مرا سیر می‌سازد.

¹⁹اگر سخن از قدرت باشد، اینک او قادر است! و اگر سخن از عدالت باشد، کیست که بتواند از او[۱۳] بازخواست کند؟

²⁰حتی اگر بی‌گناه باشم، دهان خودم مرا محکوم می‌کند؛ و اگر بی‌عیب باشم، مرا خطاکار می‌شِمُرَد.

²¹من بی‌عیبم، اما خویشتن را کسی نمی‌پندارم، و از جان خویش کراهت دارم.

²²هیچ فرق نمی‌کند؛ از همین روست که می‌گویم: او بی‌عیب و شریر را هلاک می‌سازد.

²³آنگاه که بلا به ناگاه کشتار کند، او بر ناامیدیِ بی‌گناهان ریشخند می‌زند.

²⁴جهان به دست شریران سپرده شده است، و او رویِ داوران جهان را می‌پوشانَد. اگر او نیست، پس کیست؟

²⁵«روزهایم از دونده تیزروترند؛ می‌گریزند و روی سعادت نمی‌بینند؛

²⁶همچون زورقهای نی به‌سرعت می‌گذرند، همچون عقابی که بر طعمۀ خود هجوم می‌برَد.

²⁷اگر بگویم، ”شِکوِۀ خویش از یاد خواهم برد، و چهرۀ عبوس از خود به در کرده، شاد و خندان خواهم شد“،

²⁸از همۀ دردهای خویش به وحشت می‌افتم، و می‌دانم مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

²⁹آری، محکوم خواهم بود؛ پس تقلایِ بیهوده چرا؟

³⁰حتی اگر خویشتن را به برف بشویم، و دستان خویش به قلیاب[۱۴] طاهر سازم،

³¹مرا در مَنجلاب فرو خواهی برد، و حتی جامه‌ام از من بیزار خواهد بود.

³²زیرا او همچون من انسان نیست که پاسخش گویم، و تا با هم به مَحکمه رَویم.

³³میان ما داوری نیست[۱۵] تا بر هر دوی ما دست بگذارد.

³⁴کاش عصای خویش از من برگیرد، و هیبت او مرا نترسانَد!

³⁵آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی‌ترسیدم، اما حالْ من چنین نیستم.