Read Persian New Millenium Version مزامیر 102 Bible Online

مزامیر 102 - Persian New Millenium Version bible

مزامیر 102

¹دعای شخص ستمدیده، آنگاه که در عجز و ناتوانی، نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. خداوندا دعایم را بشنو! بگذار فریاد کمکم به تو برسد!

²در روز تنگی‌ام، روی خویش از من پنهان مکن! گوش خود به من فرا دار، و در روزی که بخوانم، به‌زودی اجابتم فرما!

³زیرا روزهایم چون دود سپری می‌شود، و استخوانهایم همچون اخگرهای فروزان می‌سوزد.

⁴دلم همچون علف بریده شده و خشک گردیده است؛ خوردن نان خود را از یاد می‌برم!

⁵به سبب نالۀ بلندم از من جز پوست و استخوان نمانده است!

⁶همچون جغد صحرا[۱۳۸] گشته‌ام؛ مانند بومِ ویرانه‌ها گردیده‌ام!

⁷در بستر خود بیدار می‌مانم؛ چون گنجشکِ تنها بر لبِ بامَم!

⁸همۀ روز، دشمنانم بر من طعنه می‌زنند؛ ریشخندکنندگانم مرا لعن می‌کنند!

⁹زیرا خاکستر را چون نان می‌خورم و آنچه را که می‌نوشم با اشکها درمی‌آمیزم،

¹⁰به سبب خشم و غضب تو، زیرا مرا بلند کردی و سپس به زیر افکندی!

¹¹روزهایم همچون سایۀ شامگاهی گشته، و من چون علف می‌خشکم!

¹²اما تو، خداوندا، تا ابد بر تخت نشسته‌ای، و ذکر تو تا جمیع نسلهاست.

¹³تو بر خواهی خاست و بر صَهیون شفقت خواهی کرد، زیرا وقت آن است که بر او نظر لطف افکنی! آری، زمان معین فرا رسیده است!

¹⁴زیرا که خادمانت سنگهایش را عزیز می‌دارند، و بر خاک آن شفقت می‌نمایند.

¹⁵قومها از نام خداوند خواهند ترسید، و همۀ پادشاهان زمین از جلال تو.

¹⁶زیرا خداوند صَهیون را بنا خواهد کرد و در جلال خویش نمایان خواهد شد.

¹⁷او به دعای بیچارگان التفات خواهد کرد، و استدعای ایشان را خوار نخواهد شمرد.

¹⁸باشد که این برای نسل آینده نوشته شود، تا قومی که آفریده خواهند شد خداوند را ستایش کرده، گویند:

¹⁹«او از عرش مقدس خود فرو نگریست؛ خداوند از آسمان بر زمین نظر افکند،

²⁰تا نالۀ اسیران را بشنود و محکومین به مرگ را آزاد سازد.»

²¹تا نام خداوند را در صَهیون بر زبان رانند و ستایش او را در اورشلیم،

²²آن هنگام که ملتها گرد هم آیند و ممالک نیز، تا خداوند را بپرستند.

²³در میانۀ راه[۱۳۹] قوّتِ مرا خم کرده، و روزهای مرا کوتاه کرده است.

²⁴پس گفتم: «ای خدای من، مرا در نیمۀ عمرم برمگیر، ای که سالهای تو تا جمیع نسلهاست!

²⁵تو از قدیم بنیان زمین را نهادی، و آسمانها صنعت دستان توست!

²⁶آنها از میان می‌روند، اما تو بر جا می‌مانی! آنها همه چون جامهْ مندرس خواهند شد! مانند لباس جایگزینشان خواهی کرد، و از میان خواهند رفت!

²⁷اما تو همان هستی، و سالهای تو را پایانی نیست!

²⁸فرزندانِ خدمتگزارانت قرار خواهند یافت، و نسل ایشان در حضور تو استوارخواهند شد.»