Read Persian New Millenium Version مزامیر 104 Bible Online

مزامیر 104 - Persian New Millenium Version bible

مزامیر 104

¹ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یهوه، خدای من، تو بی‌نهایت عظیمی. تو به فَرّ و شکوه ملبّسی،

²و نور را همچون ردا به خود می‌پیچی. تو آسمان را چون خیمه می‌گسترانی،

³و تیرکهای اتاقهایت را بر آبها می‌نهی. تو ابرها را ارابۀ خویش می‌سازی، و سوار بر بالهای باد می‌روی!

⁴تو بادها را فرستادگان[۱۴۰] خویش می‌گردانی، و شعله‌های آتش را خادمان خویش می‌سازی.[۱۴۱]

⁵تو اساس زمین را بر پایه‌های آن استوار ساختی، تا جنبش نخورد، تا ابدالآباد.

⁶تو آن را به آبهای ژرف همچون ردا پوشانیدی، و آبها بر فراز کوهها ایستادند.

⁷اما از عتاب تو گریختند، و از صدای رعد تو پا به فرار گذاشتند!

⁸بر فراز کوهها برآمدند و به دره‌ها سرازیر شدند، به جایی که تو برایشان مقرر کردی.

⁹حدّی برای آنها قرار دادی که از آن نگذرند، و دیگر بار زمین را نپوشانند!

¹⁰تو چشمه‌ها را در وادیها جاری می‌سازی، تا در میان کوهها روان گردند.

¹¹آنها جانداران صحرا را جملگی سیراب می‌کنند، و تشنگی خران وحشی را فرو می‌نشانند.

¹²پرندگانِ هوا در کنار آنها منزل دارند، و در میان شاخساران آواز می‌خوانند.

¹³تو از جایگاه رفیع خود کوهها را آبیاری می‌کنی، و زمین از ثمر کار تو سیر می‌شود.

¹⁴تو علف را برای چارپایان می‌رویانی، و گیاهان را تا انسان با آنها زراعت کند، تا از دلِ زمین خوراک برآورد،

¹⁵و شراب را تا دل آدمی را شاد گرداند، و روغن را تا روی وی را شاداب سازد، و نان را تا جان او را نیرو بخشد.

¹⁶درختان خداوند سیراب‌اند، آن سروهای لبنان که او نشانده است؛

¹⁷پرندگان لانه‌های خود را در آنها می‌سازند، و لک‌لک در میان درختان صنوبر آشیان دارد.

¹⁸کوههای بلند برای بزهای وحشی است، و صخره‌ها پناهگاه خرگوشان[۱۴۲] است.

¹⁹او ماه را برای تعیین فصلها ساخت؛ و خورشید زمان غروبِ خود را می‌داند.

²⁰تاریکی می‌آوری و شب می‌شود، که در آن جمله جانوران جنگل پرسه می‌زنند.

²¹شیران ژیان در پیِ طعمۀ خود می‌غرند، و خوراکِ خویش را از خدا می‌طلبند.

²²چون آفتاب بر‌می‌آید، بازمی‌گردند، و در لانه‌های خود می‌آرامند.

²³آنگاه آدمی به کار خویش بیرون می‌رود، و به محنت خویش تا شامگاه.

²⁴ای خداوند، کارهای تو چه بسیار است! آنها را جملگی به حکمت خویش به عمل آورده‌ای! زمین از مخلوقات تو آکنده است!

²⁵و دریا نیز، در آنجا، وسیع و پهناور، مملو است از جُنبندگان بی‌شمار، از جانداران بزرگ و کوچک!

²⁶کشتیها بر روی آن می‌روند، و لِویاتان نیز، که تو سرشتی تا در آن بازی کند.

²⁷چشم امید اینان جملگی بر توست، تا خوراک ایشان را در وقتش برسانی.

²⁸چون این را به آنها می‌بخشی، آن را گرد می‌آورند؛ چون دست خویش را می‌گشایی، از چیزهای نیکو سیر می‌شوند.

²⁹اما چون روی خود را می‌پوشانی، پریشان می‌گردند؛ و چون روح ایشان را قبض می‌کنی، می‌میرند و به خاک بازمی‌گردند!

³⁰چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند، و روی زمین را تازه می‌سازی!

³¹باشد که جلال خداوند تا به ابد پایدار مانَد! باشد که خداوند از کارهای خویش شادمان شود؛

³²که بر زمین می‌نگرد، و زمین به لرزه درمی‌آید! که کوهها را لمس می‌کند، و آتش‌فشان می‌شود!

³³من تا زنده هستم خداوند را خواهم سرایید! تا وجود دارم برای خدایم سرود ستایش خواهم خواند!

³⁴تفکر من برای او لذتبخش باشد، زیرا که من در خداوند شادی می‌کنم!

³⁵اما گنهکاران از زمین محو گردند، و شریران دیگر یافت نشوند! ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هَلِلویاه![۱۴۳]