Read Persian New Millenium Version مزامیر 107 Bible Online

مزامیر 107 - Persian New Millenium Version bible

مزامیر 107

¹خداوند را سپاس گویید، زیرا که او نیکو است و محبتش تا ابدالآباد است!

²چنین گویند فدیه‌شدگان خداوند، که ایشان را از تنگی[۱۴۶] فدیه داده است،

³و از سرزمینها گِردشان آورده است، از شرق و غرب، از شمال و جنوب.

⁴برخی در بیابانهای بی‌آب و علف سرگردان شدند، و راه به شهری مسکون نیافتند؛

⁵گرسنه و بسیار تشنه، جانشان در اندرونشان کاهیده شد.

⁶آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان رهایی بخشید.

⁷آنان را از راهی راست هدایت کرد، تا به شهری مسکون درآمدند.

⁸پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند، به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم.

⁹زیرا که جان آرزومند را سیر می‌گرداند و جان گرسنه را به چیزهای نیکو پر می‌سازد.

¹⁰برخی در تاریکی و ظلمت غلیظ نشسته بودند، زندانیان ظلم و زنجیرهای آهنین؛

¹¹زیرا بر کلام خدا طغیان ورزیده، و مشورت آن متعال را نپذیرفته بودند.

¹²پس دلهای ایشان را زیر بار مشقت خم ساخت؛ و لغزیدند و یاری‌رسانی نبود.

¹³آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان نجات بخشید.

¹⁴ایشان را از تاریکی و ظلمت غلیظ بیرون آورد، و بندهای ایشان را بگسست.

¹⁵پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند، به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم.

¹⁶زیرا که درهای برنجین را در هم می‌شکند، و پشت‌بندهای آهنین را دو پاره می‌کند.

¹⁷برخی به واسطۀ راههای عِصیانگرانۀ خود احمق گردیدند، و به سبب تقصیرات خویش ستم دیدند.

¹⁸جان ایشان از هر خوراکی کراهت داشت، و به دروازه‌های مرگ نزدیک آمدند.

¹⁹آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان نجات بخشید.

²⁰کلام خود را فرستاد و شفایشان داد، و ایشان را از نابودی خلاصی بخشید.

²¹پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند، به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم.

²²قربانیهای تشکر تقدیم کنند، و با فریاد شادی کارهای او را بازگویند.

²³برخی بر کشتیها رهسپار دریا شدند، و بر آبهای عظیم به تجارت پرداختند.

²⁴کارهای خداوند را دیدند، اعمال شگفتش را در ژرفا!

²⁵زیرا او سخن گفت و بادْ توفان را به پا داشت که امواجِ دریا را برافراشت.

²⁶به آسمانها بالا رفتند و به ژرفاها فرود آمدند، و در این مَهلکه، جانی در ایشان نماند.

²⁷همچو مستان افتان و خیزان شدند، و عقلشان از چاره‌اندیشی درماند.

²⁸آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند، و ایشان را از تنگیهایشان بیرون کشید.

²⁹توفان را آرام و ساکت ساخت، و امواج دریا ساکن گشت.

³⁰شادمان شدند چون آرامی پدید آمد و ایشان را به بندرِ مرادشان رهنمون گشت.

³¹پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویند به جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم؛

³²او را در جماعت مردمان تمجید کنند، و در مجمع مشایخ بستایند.

³³او رودخانه‌ها را به بیابان بدل می‌سازد و چشمه‌های آب را به زمین تشنه؛

³⁴و زمین بارور را به شوره‌زار، به سبب شرارت ساکنانش.

³⁵بیابان را به حوضهای آب بدل می‌سازد و زمین خشک را به چشمه‌های آب!

³⁶گرسنگان را آنجا اِسکان می‌دهد و در آنجا شهری مسکون بنیان می‌نهند؛

³⁷مزارع را می‌کارند و تاکستانها غرس می‌کنند، و محصول پر بار به دست می‌آورند.

³⁸ایشان را برکت می‌دهد، و به‌غایت کثیر می‌گردند و نمی‌گذارد گله و رمۀ ایشان کم شود.

³⁹چون از شمار ایشان کم می‌شود و ذلیل می‌گردند، به سبب ظلم و بلا و اندوه،

⁴⁰او اهانت را بر حاکمان می‌ریزد و ایشان را در بیابانِ بیراهه آواره می‌سازد.

⁴¹اما نیازمند را از مذلت ایشان برمی‌افرازد، و اهل خانه‌اش را همچون گله‌های گوسفند کثیر می‌گرداند.

⁴²صالحان این را می‌بینند و شادمان می‌شوند، و بی‌انصافی یکسره دهان خود را می‌بندد.

⁴³هر که حکیم است در این امور بیاندیشد و در محبتهای خداوند تأمل نماید.