Read Persian New Millenium Version مزامیر 109 Bible Online

مزامیر 109 - Persian New Millenium Version bible

مزامیر 109

¹برای سالار سرایندگان. مزمور داوود. ای خدایی که می‌ستایمت، خاموش مباش!

²زیرا که دهان شرارت و دهان فریب را بر من گشوده‌اند و با زبان دروغگو بر ضد من سخن می‌گویند.

³مرا با سخنان کینه‌توزانه در میان گرفته‌اند، و بی‌سبب با من می‌ستیزند.

⁴در جواب دوستی، مدعی من می‌گردند، در حالی که من برایشان دعا می‌کنم.[۱۵۰]

⁵نیکی مرا با بدی پاداش می‌دهند، و محبت مرا با نفرت.

⁶می‌گویند مردی شریر بر ضد او بگمار؛ بگذار مدعی[۱۵۱] به جانب راستش بایستد.

⁷چون محاکمه‌اش می‌کنند، مجرم بیرون آید، و دعایش گناه محسوب گردد.

⁸روزهایش اندک باشند، و منصب نظارتش را دیگری بگیرد.

⁹فرزندانش بی‌پدر گردند و زنش بی‌شوهر.

¹⁰باشد که فرزندانش آواره شوند و گدایی کنند، و ویرانه‌های خانۀ خویش را جستجو نمایند.[۱۵۲]

¹¹باشد که طلبکار همۀ دارایی‌اش را ضبط کند، و بیگانگان دسترنجش را به یغما برند.

¹²باشد که کسی بر او احسان نکند و بر یتیمانش نظر لطف نیفکند.

¹³باشد که خاندانش منقطع شود، و نامشان در نسل بعد محو گردد.

¹⁴باشد که معصیت پدرانش در حضور خداوند به یاد آورده شود، و گناه مادرش هرگز محو نگردد؛

¹⁵آنها پیوسته در مد نظر خداوند باشد، تا یاد ایشان را از زمین برکَنَد.

¹⁶زیرا محبت‌کردن را در نظر نیاورد، بلکه فقیران و نیازمندان را تعقیب نمود، و شکسته‌دلان را، تا به مرگ.

¹⁷چون لعنت کردن را دوست می‌داشت، بر سر خودش فرود آمده؛ و چون در برکت دادن رغبت نداشت، از او دور شده است.

¹⁸لعنت کردن را همچون جامه بر تن کرد، پس همچون آب به اندرونش داخل گشته، و همچون روغن به استخوانهایش درآمده است.

¹⁹باشد که آن لعنتها همچون ردایی باشد که بر گِرد خود می‌پیچد، و همچون کمربندی که همواره بر میان می‌بندد.

²⁰باشد که خداوند مدعیان مرا چنین سزا دهد، آنان را که بر جان من به بدی سخن می‌گویند.

²¹اما تو ای خداوندگارْ یهوه، به‌خاطر نام خود برای من عمل کن؛ و چون محبت تو نیکوست، مرا برهان.

²²زیرا من فقیر و نیازمندم، و دلم در اندرونم مجروح است.

²³همچون سایۀ شامگاهی رخت بسته‌ام، و همچون ملخ تکانده شده‌ام.

²⁴زانوانم از روزه لرزان است؛ پیکرم زار و نحیف گشته است.

²⁵مضحکۀ مدعیان شده‌ام؛ چون مرا بینند، سر می‌جنبانند.

²⁶ای یهوه خدایم، یاری‌ام فرما؛ بر حسب محبت خویش، نجاتم بخش.

²⁷بگذار بدانند که این دست توست، که تو، ای خداوند، آن را کرده‌ای.

²⁸بگذار نفرین کنند، اما تو برکت ده؛ بگذار به پا خیزند و سرافکنده شوند، اما خادمت شادمان گردد.

²⁹باشد که مدعیانم به رسوایی ملبس گردند و در شرمساری خویش چون ردا پوشانیده شوند.

³⁰خداوند را به دهان خود شکر بسیار خواهم گفت؛ در میان انبوه جمعیت، او را خواهم ستود.

³¹زیرا به دست راست شخص نیازمند می‌ایستد، تا او را از آنان که بر جان او فتوی می‌دهند، نجات بخشد.